«Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», Αριστοτέλης

Όλοι οι άνθρωποι, από την ίδια τους την φύση, επιθυμούν να γνωρίζουν.

Ψάχνουμε, διαρκώς σαν ζητιάνοι, ψάχνουμε να βρούμε το γιατί νιώθουμε ένα αβάσταχτο βάρος, γιατί υπάρχουν τόσα προβλήματα, γιατί υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που υποφέρει. Ψάχνουμε την λογική στην Ζωή, ψάχνουμε να την καταλάβουμε, ψάχνουμε το γιατί. Ψάχνουμε να γνωρίσουμε τον Αληθινό μας σκοπό και πλούτο, την ακτινοβόλα Χαρά της Ύπαρξης και την βαθιά ακλόνητη Ειρήνη που την συνοδεύει. Τι και αν έχουμε (ή δεν έχουμε) μεγάλο υλικό πλούτο, ψάχνουμε διαρκώς εκεί έξω για σταγόνες ευχαρίστησης ή εκπλήρωσης, για επικύρωση, για ασφάλεια, ή αγάπη.

Είναι μεγάλη η έκπληξη, όταν διαπιστώνουμε ότι ο Θησαυρός αυτός βρίσκεται μέσα μας, ο οποίος όχι μόνο περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω, αλλά είναι απείρως μεγαλύτερος από οτιδήποτε μπορεί ο έξω κόσμος μας να προσφέρει.

H λέξη Φώτιση φέρνει στο νου μας την ιδέα ενός υπεράνθρωπου επιτεύγματος, και το μυαλό μας αρέσκεται στο να κρατάει αυτή την πολυπλοκότητα. Η λέξη Φώτιση απλά εννοεί την Φυσική Ολοκληρωμένη μας Συνείδηση Ύπαρξης, και ποιο κατανοητά, την αίσθηση του Υπάρχω με όλη μας την Καρδιά.

Τι σημαίνει η λέξη Ύπαρξη; Η Ύπαρξη είναι η αιώνια πανταχού παρούσα Ζωή πέρα από τις μυριάδες μορφές ζωής που υπόκεινται σε γέννηση και το θάνατο. Ωστόσο, δεν είναι μόνο πέρα, αλλά και βαθιά μέσα σε κάθε μορφή ως η εσώτατη αόρατη και άφθαρτη Ουσία της. Αυτό σημαίνει ότι είναι προσιτή σε όλους μας Τώρα, σαν ο βαθύτερος εαυτός μας, η Αληθινή μας Φύση. Αλλά το να επιδιώκουμε με το μυαλό μας να καταλάβουμε την Ύπαρξη είναι μάταιη. Δεν μπορούμε ποτέ να την καταλάβουμε με την λογική αλλά μόνο να την αισθανθούμε βιωματικά Τώρα. Μπορούμε να την γνωρίσουμε μόνο όταν το μυαλό μας είναι σιωπηλό. Το να ανακτήσουμε την Επίγνωση και Αίσθηση της Ύπαρξής μας με την προσοχή μας  πλήρως και έντονη στο Παρόν (λατινικά ‘Present’ – δηλαδή ‘Δώρο’), τότε μπορεί η Φώτιση να γίνει αισθητή, αλλά ποτέ δεν μπορεί να γίνει κατανοητή διανοητικά.

Η ευαισθητοποίηση της Ύπαρξής μας στο Εδώ και Τώρα, μας συνδέει με μια ανυπολόγιστη, απίστευτη και άφθαρτη πανταχού παρούσα Ουσία, που σχεδόν παραδόξως, είναι ουσιαστικά εμείς αλλά και πολύ ανώτερη από εμάς. Είναι η εύρεση της Αληθινής μας Φύσης πέρα από το όνομα και τη μορφή μας. Η αδυναμία μας να νοιώσουμε αυτήν την σύνδεση φέρνει την αυταπάτη του διαχωρισμού από τον εαυτό μας και όλο τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε τον εαυτό μας, συνειδητά ή ασυνείδητα σαν απομονωμένο θραύσμα. Ο φόβος μας πλημμυρίζει, όπως και οι συγκρούσεις μέσα μας και έξω μας γίνονται κανόνας.

Υπάρχει μια πολύ ωραία ορολογία του Βουδισμού για την Φώτιση την οποία ονομάζει «Το τέλος των βασάνων». Δεν υπάρχει τίποτα υπεράνθρωπο σε αυτήν την έκφραση. Απλά μας εξηγεί τι είναι η Φώτιση, δηλαδή ότι δεν υποφέρουμε πια, αλλά τι μένει όταν δεν υποφέρουμε πια;; Εκεί ο Βουδισμός σιωπαίνει, μάλλον ως προς το ότι πρέπει να  βρούμε την απάντηση εμείς οι ίδιοι. Δεν μας ακούγεται και πολύ απλό, αν και ‘τέλος βασάνων’ με την Φώτισή μας ίσως είναι κάτι εφικτό λέει η διαίσθησή μας. Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί χριστιανοί, βουδιστές κτλ. δεν καταφέρνουν ποτέ αυτή την σύνδεση,  γιατί νομίζουν ότι η Φώτιση είναι για τους Αγίους ή τον Βούδα και μόνο.

∫ Στάθης