πάνε 5 μήνες αφότου χώρισα..το πάλεψα..κράτησα τη ψυχολογία μου σε οσο πιο καλά επίπεδα μπορούσα..εχει μπει στο πετσί μου πια για τα καλά η αισθηση του οτι δεν εχω την "πολυτέλεια" να στενοχωριέμαι..τουλάχιστον μέχρι χθες που έσπασα κ ακόμα δε μπορώ να συνέλθω
ο πρωην -δε λεω ..μου στάθηκε , ηταν δίπλα μου σε ολες τις στιγμές πφφ..long story..
για να με κερδίσει πισω το τελευταίο καιρό έκανε κ είπε τα πάντα......δε θα σταθώ σε τίποτα απ'όλ'αυτά μόσο σ'εκείνες τις κουβέντες που ενω τότε περιφρονούσα ..τώρα ..με τρώνε σα σαράκι, μου εχουν γίνει εφιάλτης : "
απο τότε που εμαθα το πρόβλημα σου σε αγάπησα πιο πολυ, εγω θα σου σταθώ , εγω σε καταλαβαίνω κανείς άλλος..τι θες να μείνεις με τους γονείς σου για πάντα???ποιός θα φροντίζει ποιόν σε λίγα χρόνια.. τώρα είσαι σχετικά καλά..μπορει ν'αλλάξουν τα δεδομένα ποιός θα σε φροντίσει?βλέπω εμένα που προχθες ηθελα να κουμπώσω το παντελόνι μου κ δε μπορουσα ..θυμωσα πολυ (εχει 80% αναπηρία στο ενα χέρι απο ατύχημα) ξέρεις..είσαι εξαιρετική κοπέλα, αξίζεις πολλά ρε γμτ ομως..κανείς άντρας δε θα κάτσει διπλα σου με τέτοιο πρόβλημα, θα λακίσει αμέσως μόλις το μάθει..μέχρι κ ο φίλος μας ο Ψ. ο γιατρός μου το πε.."τι στενοχωριέσαι που χωρίσατε..γλίτωσες τη ταλαιπωρία..το νοσοκόμο της θα έκανες.."ομως εγω σε θέλωκ ας σου κάνω το νοσοκόμο"
κ φτάνω στο χθες που είπα στο προπονητή μου το πρόβλημα μου ..του το έκρυβα επιμελώς ενα μήνα τώρα - μη με κράξετε οι ασκήσεις που κάνουμε είναι ήπιες για μυική ενδυνάμωση κ λιγη αερόβια για καρδιοαναπνευστικη
του είχε κάνει εντύπωση που δεν εχω καθόλου ισορροπία καθώς οι γυναίκες φημιζόμαστε γι'αυτο..
του το έκρυβα γιατί είναι γνωστός μου απο παλιά κ δεν ένιωθα έτοιμη να το το πω..το το έκρυβα γιατι εντωμεταξύ μιλούσαμε πολυ κ με είχε κερδίσει σαν άνθρωπος κ σαν άντρας..του το έκρυβα γιατί φλερτάραμε ..περνούσαμε ωραία κ φοβήθηκα μη ξενερώσει κ αλλάξει στάση απέναντι μου..του το έκρυβα γιατί φοβόμουν οτι θα "λακίσει".. ήθελα να τον κερδίσω πρωτα κ γω κ θα του το έλεγα μετα.κάποια στιγμή
χθες ομως ενας οξυς πόνος στο συκώτι εφερε το θέμα της υγείας..ξανά..κόμπλαρα ,μασούσα τα λόγια μου, βούρκωσα, ξεροκατάπια,δεν άντεξα.. του το είπα..νομίζω οτι με την ηλίθια συμπεριφορά μου το μεγαλοποίησα απο μόνη μου
τον είδα παγωμένο, δε το περίμενε προφανώς,.. μου ζήτησε συγνώμη που με έφερε σε δύσκολη θέση κ μετα ηρθαν 2 ερωτήσεις 1η . αν ο γιατρός μου συμφωνεί με αυτού του τύπου τη γυμναστική που κάνουμε κ 2η....
αν είναι κληρονομική..........τη πρωτη ερώτηση τη καταλαβαίνω σαν επαγγελματίας οτι πρέπει να τη κάνει..τη 2η ομως?
οπως κ να'χει απο χθες η ψυχολογία μου ειναι χάλια.. η καλύτερη μου φίλη λεει " μα γιατί του το είπες??!!! κ γαμω τις φίλες δε μπορείτε να πείτε.. ο δε αδερφός μου οτι καλά έκανα κ του το είπα τώρα που είναι αρχή αλλά κ γιατί με προπονεί κ πολυ απλα επιβάλλεται να ξέρει
τελικά τα λόγια του πρωην οσο κ αν νόμιζα οτι τα αγνοούσα..αυτά ειχαν μπει στο υποσυνείδητο μου .διαμόρφωσαν τη συμπεριφορά μου χθές κ ξύπνησαν το φόβο κ την ανασφάλεια μου..την οποία κ παρατήρησε χθες κ μου το είπε..
εχω χάσει τη μπάλα.....................ξέρω οτι πρέπει να συνεχίσω να συμπεριφέρομαι το ιδιο κ οπως λεει κ ο αδερφός μου με ακομα περισσότερη άνεση ομως εγω φοβάμαι.....
ήθελα απλα να το μοιραστώ μαζί σας καθώς ξέρω οτι μονο εσεις μπορείτε να με καταλάβετε πραγματικά
we met for a Reason.... either you're a Blessing ...or a Lesson....
Θέλει δουλειά 
