Το ωραίο της υπόθεσης είναι το χορευτικό, τόνισα από τα πρώτα σχολιά μου ότι το θεωρώ ένα εξαιρετικό χορευτικό και τη γυναίκα και τον άντρα άψογους επαγγελματίες. Αυτό που με συγκινεί είναι η τέχνη και όχι το ότι έχουν ακρωτηριασμένα άκρα. Εσύ εμμένεις σε αυτό αγνοώντας την ουσία! Η ουσία λοιπόν είναι ότι ο πόνος υπάρχει και θα υπάρχει, θα ήταν ηλίθιο να λέμε ότι η ζωή μας είναι πανεύκολη. Θα ήταν ακόμα πιο απάνθρωπο να λέμε "είδες? υπάρχουν και χειρότερα" και να παρηγοριόμαστε με τον πόνο των άλλων. Ο στόχος μου και η σκέψη μου την οποία και προσπαθώ να εξηγήσω, είναι πως πρόκειται για 2 ανθρώπους που συνεχίζουν τη ζωή τους ξεπερνώντας τις δυσκολίες τους. Μη με ρωτήσεις το πως. Δεν μπορώ να ξέρω την καθημερινότητά τους, πάντως είναι άψογοι επαγγελματίες και γιατί να μην ήταν άλλωστε, αναπηρία δεν σημαίνει αναξιότητα. Δεν το θεωρώ στρατευμένη τέχνη, δεν θεωρώ ότι εκμεταλλέυεται τον ανθρώπινο πόνο. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να πάψουν να δουλεύουν , να μην είναι χορευτές? Και γιατί να μην είναι? Για να μη σοκαριστεί το κοινό και τους θεωρήσει θέαμα στο τσίρκο? Ποιος είναι τώρα ο ρατσιστης? Δεν καταλαβαίνω, να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν και να δεχόμαστε την υπαρξή τους μόνο ως αναξιοπαθούντες και παραιτημένους? αυτό δεν είναι υποτιμητικό? ο πόνος δεν νικιέται ποτέ, αν θες τη γνώμη μου, τις δυσκολίες, την ανασφάλεια και τους περιορισμούς τους συναντάμε από όταν ξυπνάμε μέχρι να κοιμηθούμε και πολλές πολλές φορές ακόμα και στον ύπνο μας. Εγώ πχ έχω νυχτουρία, είμαι μόλις 24, τι να κάνω παιδεύομαι στεναχωριέμαι για πολλά. Όμως συνεχίζω και θέλω να γίνω μια άψογη επαγγελματίας και καλή μαθηματικός, όχι για να αποδείξω το οτιδήποτε σε κανέναν, αλλά γιατί όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου έχω ανάγκη να είμαι παραγωγική και αυτό είναι ανθρώπινο και δεν έχει σχέση με την αναπηρία μου. Κι αν το σώμα μου σταματήσει εντελώς να με υπακούει θα γίνω παραγωγική ζωγραφίζοντας, (ξέρω να ζωγραφίζω, δεν κάνω ανθρωπάκια!) ή θα βρω έναν τρόπο τέλος πάντων να ικανοποιήσω την ανάγκη μου και να μη μένω στάσιμη.
οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους...