Πριν ένα χρόνο είχα υποτροπή που με έφερε στον κόσμο της σκπ.
Το ένστικτό μου μου είπε "όχι φάρμακα", και άρχισα τρελαμένη και φοβισμένη να διαβάζω για αυτά και να τα απορρίπτω πλήρως, ψάχνοντας στη συνέχεια να βρω άλλους πιθανούς τρόπους.
Έψαξα στο ίντερνετ για αντιμετώπιση χωρίς φάρμακα. Και αν θυμάμαι καλά, το πρώτο link που πάτησα με έβγαλε στο forum αυτό και συγκεκριμένα στο post της Λίτσας που μιλούσε για την εμπειρία της με τη λήψη συμπληρωμάτων.
Μου έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη, είδα ότι να, υπάρχουν τρόποι.
Ο τότε γιατρός μου είπε ότι η διατροφή δεν παίζει κανένα ρόλο και μάλιστα και το ένα πακέτο τσιγάρα που κάπνιζα "το πολύ πολύ να μου έφερνε καρκίνο και με την νόσο αυτή δεν έχει σχέση". Αρκεί να έπαιρνα το φάρμακο που θα μου πρότεινε και δεν θα πάθαινα ποτέ τίποτα (μετά είδα ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο παραμύθι που μου έχουν πει).
Άμεσα έμαθα για τη διατροφή (το θέμα ότι το φάρμακό μας είναι η τροφή μας ήταν γνωστό σε μένα) και άρχισα εξαρχής τη διατροφή που λέει η Λίτσα ότι ακολουθεί το τελευταίο πεντάμηνο. Εγώ την κάνω ένα χρόνο τώρα. Από την αρχή.
Γλουτένη έχω αγγίξει ελάχιστες φορές, κρέας κανα δυο στις γιορτές, γαλακτοκομικά σχεδόν ποτέ, ζάχαρη ποτέ και ζήτημα είναι αν έχω πιει 6 καφέδες εδώ και ένα χρόνο.
Τα γλυκά είναι παρελθόν για μένα, και ναι είδα ότι μπορώ ένα καλοκαίρι να μη φάω ούτε ένα παγωτό...
Μπορεί να φαίνεται σκληρή διατροφή, αλλά τώρα πια μου φαίνεται ασύμβατο και ξένο με τον οργανισμό μου να τη σταματήσω, και επιπλέον το όφελος είναι τεράστιο.
Ναι, απελπίστηκα πολλές φορές στην αρχή μη ξέροντας τι να φάω πια, όμως με υπομονή είδα ότι τα δύσκολα περνάνε και πάντα κάτι βρίσκεις αν θες.
Διαβάζοντας για το θέμα της D, έκανα μόνη μου εξέταση και είχα 16...
Αν δεν έπαιρνα μόνη μου μεγάλη δόση και απλά καθόμουν στον ήλιο όταν είχα χρόνο, γιατί δυστυχώς όταν σχολάω από τη δουλειά πολλές φορές ο ήλιος με αποχαιρετά, δεν θα έφτανα ποτέ το 51 που έχω σήμερα (με φυσιολογικό δείκτη ασβεστίου). Και φυσικά δεν περίμενα να το μάθω από κανένα γιατρό.
Αν δεν ακολουθούσα εναλλακτική ιατρική, διατροφή, συμπληρώματα και άσκηση όταν μπορώ (είναι το μόνο στο οποίο δεν καταφέρνω να είμαι συνεπής ακόμα) δεν θα ήμουν όπως είμαι σήμερα, που ελάχιστα πράγματα πέρα από το μυαλό μου μου θυμίζουν ότι νόσησα και πριν ένα χρόνο εμπιστεύτηκα τυφλά το γιατρό και πήρα τεράστια ποσότητα ενφοφλέβιας κορτιζόνης χωρίς να κάνω καν σταδιακή μείωση και διακοπή. Δεν είχα προλάβει να διαβάσω, να μάθω.
Δεν είμαι ούτε εγώ Θεός και δεν λέω τι να κάνει κανείς. Παραθέτω την εμπειρία μου όπως κάνει και η Λίτσα με αγάπη και θέληση να βοηθήσω όσους θέλουν να ακολουθήσουν κάτι άλλο ή κάτι επιπλέον. Η βελτίωση μετά την έξαρση ήρθε αργά γιατί η διατροφή και τα συμπληρώματα και όσα κάνω θέλουν χρόνο. Όμως ήρθε, και ένα χρόνο μετά, νιώθω ότι τελικά έκανα το σωστό για μένα.
Στο φόρουμ αυτό διάβασα τα πάντα.
Η πνευματική αντιμετώπιση (την οποία επίσης ήξερα από πριν αλλά ποτέ δεν εφάρμοσα στη ζωή μου) και μου τη θύμισε ο Στάθης καθώς και η αντιμετώπιση με θρέψη του οργανισμού της οποίας το δρόμο μου άνοιξε περισσότερο η Λίτσα με την εμπειρία της, ήταν για μένα σωτήριες.
Μετά από όλο αυτόν τον καιρό θέλω να πω στη Λίτσα, αν και δεν έτυχε να μιλήσουμε ποτέ νομίζω, ότι εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ, και να της εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου γιατί μου έδειξε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι.
Λίτσα σε ευχαριστώ.
Δε συμφωνώ πάντα σε όλα μαζί σου αλλά είσαι αυθεντική και μου αρέσει.
Σε ευχαριστώ και σένα Στάθη.
Το ένστικτό μου μου είπε "όχι φάρμακα", και άρχισα τρελαμένη και φοβισμένη να διαβάζω για αυτά και να τα απορρίπτω πλήρως, ψάχνοντας στη συνέχεια να βρω άλλους πιθανούς τρόπους.
Έψαξα στο ίντερνετ για αντιμετώπιση χωρίς φάρμακα. Και αν θυμάμαι καλά, το πρώτο link που πάτησα με έβγαλε στο forum αυτό και συγκεκριμένα στο post της Λίτσας που μιλούσε για την εμπειρία της με τη λήψη συμπληρωμάτων.
Μου έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη, είδα ότι να, υπάρχουν τρόποι.
Ο τότε γιατρός μου είπε ότι η διατροφή δεν παίζει κανένα ρόλο και μάλιστα και το ένα πακέτο τσιγάρα που κάπνιζα "το πολύ πολύ να μου έφερνε καρκίνο και με την νόσο αυτή δεν έχει σχέση". Αρκεί να έπαιρνα το φάρμακο που θα μου πρότεινε και δεν θα πάθαινα ποτέ τίποτα (μετά είδα ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο παραμύθι που μου έχουν πει).
Άμεσα έμαθα για τη διατροφή (το θέμα ότι το φάρμακό μας είναι η τροφή μας ήταν γνωστό σε μένα) και άρχισα εξαρχής τη διατροφή που λέει η Λίτσα ότι ακολουθεί το τελευταίο πεντάμηνο. Εγώ την κάνω ένα χρόνο τώρα. Από την αρχή.
Γλουτένη έχω αγγίξει ελάχιστες φορές, κρέας κανα δυο στις γιορτές, γαλακτοκομικά σχεδόν ποτέ, ζάχαρη ποτέ και ζήτημα είναι αν έχω πιει 6 καφέδες εδώ και ένα χρόνο.
Τα γλυκά είναι παρελθόν για μένα, και ναι είδα ότι μπορώ ένα καλοκαίρι να μη φάω ούτε ένα παγωτό...
Μπορεί να φαίνεται σκληρή διατροφή, αλλά τώρα πια μου φαίνεται ασύμβατο και ξένο με τον οργανισμό μου να τη σταματήσω, και επιπλέον το όφελος είναι τεράστιο.
Ναι, απελπίστηκα πολλές φορές στην αρχή μη ξέροντας τι να φάω πια, όμως με υπομονή είδα ότι τα δύσκολα περνάνε και πάντα κάτι βρίσκεις αν θες.
Διαβάζοντας για το θέμα της D, έκανα μόνη μου εξέταση και είχα 16...
Αν δεν έπαιρνα μόνη μου μεγάλη δόση και απλά καθόμουν στον ήλιο όταν είχα χρόνο, γιατί δυστυχώς όταν σχολάω από τη δουλειά πολλές φορές ο ήλιος με αποχαιρετά, δεν θα έφτανα ποτέ το 51 που έχω σήμερα (με φυσιολογικό δείκτη ασβεστίου). Και φυσικά δεν περίμενα να το μάθω από κανένα γιατρό.
Αν δεν ακολουθούσα εναλλακτική ιατρική, διατροφή, συμπληρώματα και άσκηση όταν μπορώ (είναι το μόνο στο οποίο δεν καταφέρνω να είμαι συνεπής ακόμα) δεν θα ήμουν όπως είμαι σήμερα, που ελάχιστα πράγματα πέρα από το μυαλό μου μου θυμίζουν ότι νόσησα και πριν ένα χρόνο εμπιστεύτηκα τυφλά το γιατρό και πήρα τεράστια ποσότητα ενφοφλέβιας κορτιζόνης χωρίς να κάνω καν σταδιακή μείωση και διακοπή. Δεν είχα προλάβει να διαβάσω, να μάθω.
Δεν είμαι ούτε εγώ Θεός και δεν λέω τι να κάνει κανείς. Παραθέτω την εμπειρία μου όπως κάνει και η Λίτσα με αγάπη και θέληση να βοηθήσω όσους θέλουν να ακολουθήσουν κάτι άλλο ή κάτι επιπλέον. Η βελτίωση μετά την έξαρση ήρθε αργά γιατί η διατροφή και τα συμπληρώματα και όσα κάνω θέλουν χρόνο. Όμως ήρθε, και ένα χρόνο μετά, νιώθω ότι τελικά έκανα το σωστό για μένα.
Στο φόρουμ αυτό διάβασα τα πάντα.
Η πνευματική αντιμετώπιση (την οποία επίσης ήξερα από πριν αλλά ποτέ δεν εφάρμοσα στη ζωή μου) και μου τη θύμισε ο Στάθης καθώς και η αντιμετώπιση με θρέψη του οργανισμού της οποίας το δρόμο μου άνοιξε περισσότερο η Λίτσα με την εμπειρία της, ήταν για μένα σωτήριες.
Μετά από όλο αυτόν τον καιρό θέλω να πω στη Λίτσα, αν και δεν έτυχε να μιλήσουμε ποτέ νομίζω, ότι εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ, και να της εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου γιατί μου έδειξε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι.
Λίτσα σε ευχαριστώ.
Δε συμφωνώ πάντα σε όλα μαζί σου αλλά είσαι αυθεντική και μου αρέσει.
Σε ευχαριστώ και σένα Στάθη.
You can do it!
