Χαιρετώ τον (νέο) φίλο(η;). Δεν μας λές πολλά, αλλά:
Κατ'αρχήν βλέπω πάς καλά. Περαστικ(ι)ά να'ναι.
Θα σου πώ (ζητήσω) το ακατόρθωτο. (Κατα την γνώμη μου) χαλάρωσε (όσο μπορείς), και δώσε χρόνο στον οργανισμό σου να αναταχθεί. Αυτά που έπρεπε να γίνουν, (η κορτιζόνη) έγιναν. Τώρα πρέπει να το δουλέψεις εσύ. Και πολλά δεν μπορούμε να κάνουμε. Ελάτωσε (εξαφάνισε) από πάνω σου το στρές, θετική σκέψη, (καλή ποιότητα ύπνου, σωστή διατροφή κλπ ενοείται), και τόνους αισιοδοξία. Ελπίζω να μην μένεις στο κρεβάτι, ξεκίνα να επανέρχεσε στους ρυθμούς σου (δες το σαν συσικοθεραπεία). Κάνε αυτά που έκανες (ελπίζω να μήν είσουν χειριστής κομπρεσέρ, ακροβάτης ή μουσικός

). Πίστεψέ το πρώτα-πρώτα εσύ, και κάποια μέρα, θα ανακαλύψεις ότι κάτι σου λείπει (τι;... τα συμπτώματα).
Χρόνο δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω. Δεν ξέρω, συνάδερφοι αν θα μπορούσαν. Αν παρ'όλα αυτά δεν βλέπεις βελτίωση, καλό θα ήταν να ενοχλήσεις και τους θεράποντες.