Πείτε με μαζόχα, αλλά μ'αρέσει που άναψε η συζήτηση.
Κάποτε, όταν ήμουν μικρή, ένας τυφλός (όχι εκ γενετής) οικογενειακός φίλος, είχε πει στον πατέρα μου ότι όταν ήταν παιδάκι (και έβλεπε) είχε έναν θείο που του έλειπε το ένα χέρι. Και τον λυπόταν πολύ, αλλά και τον φοβόταν παράλληλα, γιατί του φαινόταν παράξενος. Όλοι στην οικογένειά του συζητούσαν για τον ανάπηρο θείο του, και πώς η οικογένειά του ζούσε με δυσκολία. Αργότερα, όταν ήταν νέος που τυφλώθηκε (κάτι με το οπτικό νεύρο, δεν ξέρω ακριβώς), έπεσε σε βαριά κατάθληψη και του πήρε πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσει να ασχολείται με την τύφλωσή του. Να πάει δηλαδή στη σχολή και να μάθει νέους τρόπους καθημερινής διαβίωσης.
Ο άντρας μου, ήταν τύπος που έκρινε τους άλλους για τις αδυναμίες τους. Αν κάποιος οδηγούσε αργά, αν περπατούσε περίεργα, αν έλεγε χαζομάρες, αν δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνος κατά την άποψή του, κλπ. Πιστεύω, πως αυτός είναι ένας λόγος που δεν μπορεί να δεχτεί τις αδυναμίες που προκύπτουν από την ΣΚΠ.
Δεν μ'αρέσει να μένω σε φράσεις, αλλά επειδή διαβάζοντας Neutralis αυτό που έγραψες, ότι "ήρθαμε δίποδα σ'αυτή τη ζωή και όχι τροχήλατοι", αισθάνθηκα άσχημα και το συναίσθημα που ένιωσα ήταν ρατσισμός στην αναπηρία. Δεν το λέω με επιθετικότητα αλλά με ευαισθησία απέναντι στα συναισθήματά σου, αλήθεια.
Η φράση σου μου ακούστηκε ρατσιστική. Οι τροχήλατοι, είναι δίποδα. Η ανεξαρτησία θίγεται όντως μέσα από την αναπηρία, δεν αντιλέγω, στο βαθμό που ο φροντιστής είναι άνθρωπος και ο ασθενής έχει το ψυχικό σθένος να αντέξει τις όποιες δοκιμασίες.
Ο Θοδωρής αισθάνθηκε μόνος και τελειωμένος, και έγραψε ένα ποστ, το οποίο όταν το διάβασα, ένιωσα περισσότερο μάνα και λιγότερο φροντιστής. Τελικά, αυτό που ήθελα να πω στον Θοδωρή είναι ότι κάποτε η μάνα του για τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τον άφηνε. Το ίδιο και η υγεία του, λίγο ή πολύ. Και οι παρέες, ως επί το πλείστον είναι εφήμερες. Η μοναξιά, είναι μέρος της ζωής. Το πένθος, για τα αγαπημένα πρόσωπα, για την υγεία, για τον χαμένο έρωτα, είναι μέρος της ζωής. Εγώ, όταν πεθάνω, θέλω να ξέρω ότι το παιδί μου το μεγάλωσα δυνατό ψυχολογικά πρώτα, και ύστερα σωματικά. Είμαι σίγουρη, πως αν η μάνα του μπορούσε να του μιλήσει θα τον άρπαζε από τους ώμους και θα του έλεγε αυτό που έγραψα στο προηγούμενο ποστ "να μην ρωτάει γιατί, αλλά να προσπαθεί να ρωτάει πώς. Πώς, θα τα καταφέρει να ζει όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα και καλά". Να διεκδικήσει στο έπακρο την ευτυχία που μπορεί να έχει, όση και όποια είναι αυτή.
