Σταμάτησα το betaferon στις 23/12.
Εδώ και αρκετό καιρό άρχισα να αμφισβητώ το κατά πόσον κάνει κάτι η ιντερφερόνη στην σκπ.
Είμαι άνθρωπος όμως που έμαθα λόγω σπουδών να βλέπω αποτελέσματα για να μπορώ να δεκτώ ή να απορρίψω μία μέθοδο.
Επίσης, έμαθα να διαβάζω και να αναλύω λεπτομερώς και με αδιάσειστες αποδείξεις οποιαδήποτε μέθοδο θεραπείας.
Εδώ και πολλά χρόνια είχα συμπτώματα της σκπ.
Κόπωση, πολύ ελαφριά μουδιάσματα, προβλήματα στο συντονισμό κινήσεων, προβλήματα στο τρέξιμο, προβλήματα σε δύσκολες κινήσεις (κουτσό, περπάτημα σε ίσια γραμμή), ζαλάδες, πονοκεφάλους, θολό μυαλό, διαταραχές στην ομιλία κλπ.
Το γλυκό έδεσε το 2010 με μία οπισθοβολβική νευρίτιδα όπου βγήκαν όλα στη φόρα.
Ξεκίνησα το προηγούμενο καλοκαίρι το betaferon.
Από τότε, η ποιότητα ζωής μου μειώθηκε σε μεγάλο ποσοστό.
Πυρετοί, μεγάλη έλλειψη συντονισμού κινήσεων, θολό μυαλό με καταιγίδες κιόλας όχι απλά με ομίχλη, κομμάρες τεράστιες μέχρι που έφτασα να μπουσουλάω μέχρι την τουαλέτα γιατί τα πόδια μου δε με σηκώναν. Οι ζαλάδες και οι πονοκεφάλοι πολλαπλαστιάστηκαν.
Τρέμουλο σε χέρια και πόδια όταν είχε πολλή υγρασία.
Δε μπορούσα να οδηγήσω τη μηχανή μου, δε μπορούσα να περπατήσω πάνω από 50-100 μέτρα χωρίς να πρέπει να κάτσω να ξεκουραστώ.
Στις 23/12, ταξίδευα για να δω τους γονείς μου για τα Χριστούγεννα.
Για διάφορους λόγους, τα φάρμακα δεν ήρθαν μαζί μου.
Πέρασα ένα πανέμορφο 10ήμερο, το καλύτερο που πέρασα τους τελευταίους μήνες.
Καθόλου πυρετός, καμία κομμάρα, ελάχιστη κόπωση, δύναμη αρκετή στα πόδια, κανένα τρέμουλο αν και εκεί είχε απίστευτες υγρασίες (90%) το χειμώνα, το καλοκαίρι αφήστε το καλύτερα.
Γυρίζοντας πίσω, είχα πλήρως κατανοήσει ότι το τελευταίο δεκαήμερο ήταν σαν να ήμουν ακόμα στο 2009 ή έστω λίγο πριν την νευρίτιδα το 2010.
Δηλαδή, οδηγούσα μηχανή, δούλευα πολλές ώρες και εκτός από κάποια προβληματάκια, γενικώς ήμουν μια χαρά.
Αποφάσισα λοιπόν ότι μέχρι η χένφα να αποδεικτεί ότι είναι το θαύμα του αιώνα, θέλω να συνεχίσω να είμαι καλά μέχρι να κάνω την επέμβαση.
Με κανένα τρόπο όμως δε δέχομαι να μου μειώνουν την ποιότητα της ζωής μου, όχι λόγω της ασθένειας, αλλά λόγω της προσπάθειάς τους να μου χορηγούν φάρμακα που ούτε οι ίδιοι δεν βάζουν το χέρι στη φωτιά ότι κάνουν κάτι.
Εδώ και αρκετό καιρό άρχισα να αμφισβητώ το κατά πόσον κάνει κάτι η ιντερφερόνη στην σκπ.
Είμαι άνθρωπος όμως που έμαθα λόγω σπουδών να βλέπω αποτελέσματα για να μπορώ να δεκτώ ή να απορρίψω μία μέθοδο.
Επίσης, έμαθα να διαβάζω και να αναλύω λεπτομερώς και με αδιάσειστες αποδείξεις οποιαδήποτε μέθοδο θεραπείας.
Εδώ και πολλά χρόνια είχα συμπτώματα της σκπ.
Κόπωση, πολύ ελαφριά μουδιάσματα, προβλήματα στο συντονισμό κινήσεων, προβλήματα στο τρέξιμο, προβλήματα σε δύσκολες κινήσεις (κουτσό, περπάτημα σε ίσια γραμμή), ζαλάδες, πονοκεφάλους, θολό μυαλό, διαταραχές στην ομιλία κλπ.
Το γλυκό έδεσε το 2010 με μία οπισθοβολβική νευρίτιδα όπου βγήκαν όλα στη φόρα.
Ξεκίνησα το προηγούμενο καλοκαίρι το betaferon.
Από τότε, η ποιότητα ζωής μου μειώθηκε σε μεγάλο ποσοστό.
Πυρετοί, μεγάλη έλλειψη συντονισμού κινήσεων, θολό μυαλό με καταιγίδες κιόλας όχι απλά με ομίχλη, κομμάρες τεράστιες μέχρι που έφτασα να μπουσουλάω μέχρι την τουαλέτα γιατί τα πόδια μου δε με σηκώναν. Οι ζαλάδες και οι πονοκεφάλοι πολλαπλαστιάστηκαν.
Τρέμουλο σε χέρια και πόδια όταν είχε πολλή υγρασία.
Δε μπορούσα να οδηγήσω τη μηχανή μου, δε μπορούσα να περπατήσω πάνω από 50-100 μέτρα χωρίς να πρέπει να κάτσω να ξεκουραστώ.
Στις 23/12, ταξίδευα για να δω τους γονείς μου για τα Χριστούγεννα.
Για διάφορους λόγους, τα φάρμακα δεν ήρθαν μαζί μου.
Πέρασα ένα πανέμορφο 10ήμερο, το καλύτερο που πέρασα τους τελευταίους μήνες.
Καθόλου πυρετός, καμία κομμάρα, ελάχιστη κόπωση, δύναμη αρκετή στα πόδια, κανένα τρέμουλο αν και εκεί είχε απίστευτες υγρασίες (90%) το χειμώνα, το καλοκαίρι αφήστε το καλύτερα.
Γυρίζοντας πίσω, είχα πλήρως κατανοήσει ότι το τελευταίο δεκαήμερο ήταν σαν να ήμουν ακόμα στο 2009 ή έστω λίγο πριν την νευρίτιδα το 2010.
Δηλαδή, οδηγούσα μηχανή, δούλευα πολλές ώρες και εκτός από κάποια προβληματάκια, γενικώς ήμουν μια χαρά.
Αποφάσισα λοιπόν ότι μέχρι η χένφα να αποδεικτεί ότι είναι το θαύμα του αιώνα, θέλω να συνεχίσω να είμαι καλά μέχρι να κάνω την επέμβαση.
Με κανένα τρόπο όμως δε δέχομαι να μου μειώνουν την ποιότητα της ζωής μου, όχι λόγω της ασθένειας, αλλά λόγω της προσπάθειάς τους να μου χορηγούν φάρμακα που ούτε οι ίδιοι δεν βάζουν το χέρι στη φωτιά ότι κάνουν κάτι.
Πάγκαλε, έχε χάρη που ο διάολος δεν είναι τόσο δυνατός να σε πάρει και να σε σηκώσει!!!
Να της πεις να μη φοβαται !!!!!Να ηρεμησει και να παει στον γυναικολογο τη Δευτερα . Μαλλον θα επικοινωνησουν οι δυο γιατροι , νευρολογος και γυναικολογος ! ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙ ! Δυστυχως , δεν εχω να σου πω κατι περισσοτερο . Εμεινα εγκυος και γεννησα πριν νοσησω . Ευχομαι να πανε ολα καλα !!!!!!!!!!!!!!
