Αννα και από εμένα την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόησή μου. Θυμώνω και συγχύζομαι για όλα αυτά, γιατί συμβαίνουν, όχι από την ΣΚΠ αλλά γιατί κάποιοι στους άγριους καιρούς που ζούμε αποφάσισαν ότι η ασθένεια κοστίζει και το κόστος πρέπει να το αναλαμβάνει ο ασθενής, αν δεν μπορεί, τόσο το χειρότερο για εκείνον. Τι παει να πει δηλ. "να μην αδικηθείτε"; Σε ποια ζυγαριά ζυγίζεται ο πόνος, η αδυναμία της ασθένειας; Δεν αποδεικνύεται από τις εξετάσεις τίποτα, χρειάζεται το live και χρειάζεται να είναι καλό και ακριβές; Τι περιμένεις όμως από αυτούς τους "ζυγιστές" που βγάζουν στην εργασία ασθενείς με σύνδρομο Down όχι γιατί τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος της ένταξής τους στην κοινωνία αλλά επειδή τους κόβουν το επίδομα και δεν έχουν άλλους πόρους για να ζήσουν; Για αυτή την αίσθηση δικαίου μιλάμε, από αυτές τις επιτροπές που τις έστησαν επίτηδες έτσι και που είσαι ακόμα. Μέχρι και υπερκατάσκοπους των δυο ηπείρων περιλαμβάνει...
Αννα, (και όσοι πέρασαν τα ίδια), ούτε για μια στιγμή μη σου περάσει από το μυαλό ότι ευθύνεσαι για ό,τι ένιωσες. Αλλωστε δεν είσαι μόνη σου, είμαστε χιλιάδες. Φιλιά.
Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;