gioulaki έγραψε:einai meres pou to skeftomai....eimai 27 xronwn alla etsi opws exoun ginei ta pramata den proketai na vrw kapoion antrhwpo na kanw sxesh opoios tha mathainei ti exw tha feugei....auto einai pou me katarakwnei....enas filos mou leei oti pote den ksereis....alla h skepsh kai mono tha mou katastrefei thn psuxologia.....eimai h monh pou to skeftomai auto to prama?Gioulaki καλημέρα!! Καλημέρα και σε όλη την παρέα!!!

Θα σου αναφέρω την δική μου ιστορία.
Πριν 4 χρόνια περίπου γνώρισα τον σύζυγό μου. Όταν γνωριστήκαμε δεν "υπήρχε" η ΣκΠ.
Όυτε που ήξερα ότι υπάρχει τέτοια πάθηση, πόσο μάλλον ότι θα την αποκτούσα κι εγώ...
Η διάγνωση έγινε 8 μήνες μετά την γνωριμία μας, πολύ σύντομα, αν σκεφτείς ότι η σχέση μας ήταν σχέση εξ' αποστάσεως λόγω εργασίας σε διαφορετικές πόλεις, με τελειώς διαφορετικά ωράρια... Βλεπόμασταν 1 φορά τον μήνα και αν... Ήταν μια σχέση κυρίως μέσω μνμ και τηλεφωνικής επικοινωνίας θα έλεγα

Όταν λοιπόν έγινε η διάγνωση το θεώρησα πολύ σωστό και λογικό να το μάθει και να αποφασίσει ο ίδιος για μας. Δεν είχα την απαίτηση (ούτε και τώρα θα έλεγα) να μείνει μαζί μου!
Όυτε που γνωριζόμασταν καλά, καλά...
Ξέρεις τι μου απάντησε όταν το έμαθε;
"Μην ανησυχείς! Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά... θα τα κάνουμε εμείς να πάνε"
Για μένα αυτά τα λόγια σημαίνουν τα πάντα. Μου δίνουν δύναμη και κουράγιο.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως πρέπει εσύ πρώτα απ' όλα να δεχτείς τον εαυτό σου έτσι όπως είναι, να είσαι απλά ΕΣΥ, ειλικρινής και θα βρεθεί αυτός που θα εκτιμήσει και θ' αγαπήσει σε 'σένα όλα αυτά που φοβάσαι! Διαφορετικά δεν αξίζει να είναι μαζί σου!
ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ και ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ!!!

Η ΖΩΗ ΠΕΡΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΞΑΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ.
ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ... ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΚΙ ΑΣ ΠΟΝΑΣ! ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΠΟΥ ΓΕΛΑΝΕ, ΔΕΝ ΠΟΝΑΝΕ?
ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ... ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΚΙ ΑΣ ΠΟΝΑΣ! ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΠΟΥ ΓΕΛΑΝΕ, ΔΕΝ ΠΟΝΑΝΕ?