Συγνώμη που απαντώ καθυστερημένα, αλλά τα αντιλαμβάνομαι όταν έχω αρκετό χρόνο για ψάξιμο............
Να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία, ίσως σε βοηθήσει Ιωάννα μου.
Διαγνώστηκα όταν τα παιδιά μου ήταν 4 η κόρη μου και 2 ο γιος μου.
Επειδή εγώ η ίδια φοβόμουν πολύ, δεν το έλεγα στα παιδιά μου και κρυβόμουν καλά.Έτσι νόμιζα

Είχα διπλωπία και τους διάβαζα παραμύθια με το ένα μάτι κρυφά κλεισμένο

.
Η διπλωπία πέρασε και η κόπωση ήταν καθημερινά σύντροφος πιστός.
Στα τηλέφωνα που δεχόμουν όσο ήμουν στο σπίτι, γίνονταν αναφορές στο επίμαχο θέμα πάντα με προσοχή να μη με καταλάβουν.Ο σύντροφός μου ήταν συμμέτοχος στο "έγκλημα", ......τρομάρα μας
Όταν ο γιος μου με ρώτησε αν θα πεθάνω απ' αυτό που έχω

, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να τους μιλώ κάθε φορά "στα μέτρα τους", αφού τα διαβεβαίωσα ότι απ' αυτό που έχω δεν πεθαίνω.
Προμηθεύτηκα το βιβλιαράκι του συλλόγου και φτιάξαμε με τα παιδιά μου τη χάρτινη κατασκευή του ρολογιού που ένας δείχτης δείχνει ανάλογα το αν η μαμά είναι σήμερα κουρασμένη, πολύ κουρασμένη ή ξεκούραστη.Μας βοήθησε πολύ.
Θα συμφωνήσω με το Αντιγονάκι και όχι μόνο, στο να ενημερώνεις το παιδί για τις ανάγκες σου, με ειλικρίνεια πάνω απ' όλα.
Αυτό που δυναμώνει τα παιδιά, είναι η στάση που θα επιλέξουμε να ζήσουμε με τη σκπ και παραδέχομαι ότι είναι το κίνητρό μου

.
Σου εύχομαι να είσαι καλά με σένα και τότε είναι βέβαιο ότι και το/τα παιδί/ά σου θα είναι οκ
