πως το λεμε στα παιδια μας????

[ioanna papantoni]

η κορη μου τον αλλο μηνα χρονιζει αλλα απο τωρα σκεφτομαι πως θα το πω στο παιδι μου???θα με βλεπει να κανω ενεση μερα παρα μερα κ οταν με ρωτησει εγω θα πω τι??? σκεφτομαι διαφορα καθε μερα απο τη μια της λεω να της το φερνω σαν παιχνιδι για να μην φοβηθει απο την αλλη λεω τι να κανω να κρυβομαι να μην με βλεπει να τρυπιεμαι???απο τη αλλη παλι θα κρυβομαι απο το παιδι μου????πρεπει να ξερει...βεβαια θα μπορεσει η μικρη αθωα ψυχη της να το αντεξει ολο αυτο????δεν ξερω...οι σκληρυντικοι γονεις πως το ειπατε στα παιδια σας?κ πως το αντιμετωπισαν?

[ΑΝΝΑ59]

Ιωαννα μου,πιστευω οτι, δυστυχως, δεν υπαρχει συνταγη !!!!!!! Διαβαζοντας την ερωτηση σου, εκανα μερικες σκεψεις ! Το ''καλο'' στην περιπτωση σου ειναι οτι , η κορη σου θα βιωσει απο την αρχη την ''ρουτινα'' της σκπ ! Θα σε βλεπει , απο την αρχη , να κανεις ενεσεις και θα θεωρει πως ειναι κατι φυσιολογικο . Ισως, τον πρωτο καιρο να νομιζει πως , ολες οι μαμαδες κανουν ενεσεις ! Αν δεν εχεις πρακτικες δυσκολιες, ισως θα ηταν καλο να κανεις μπροστα της την ενεση .Αλλιως, μπορεις να απομονωνεσαι καπου, αλλά εκεινη να ξερει οτι ..η μαμα τωρα εχει δουλεια, πρεπει να κανει την ενεση της και μετα θα ειναι , παλι , δικη της .Φυσικα, ο,τι κι αν αποφασισεις , πρεπει να παιρνεις τα απαραιτητα μετρα ασφαλειας, κρυβοντας τα φαρμακα σου , σε μερος που δεν θα μπορει να φτασει το παιδι !!!!!Μπορεις να πεις οτι η μαμα κανει ενεσεις, επειδη καποτε αρρωστησε, για να μην ξανα-αρρωστησει . Οσο θα μεγαλωνει , μπορεις σιγα-σιγα να της πεις περισσοτερα για την παθηση , αναλογα με το τι ρωταει .Μονη σου θα κρινεις , ποτε θα ειναι η καταλληλη στιγμη, σε μεγαλυτερη ηλικια βεβαια, να της μιλησεις ''επιστημονικα '' .Πιστευω οτι δεν πρεπει να την αφησεις , ποτέ , με αποριες και με ψευτικες πληροφοριες ! Η φαντασια των παιδιων,ειναι φοβερη ! Μπορει να φτιαξει διαφορα φρικτα σεναρια με το μυαλουδακι της , να ανησυχει ..να φοβαται για σενα !!!! Αυτο που μπορω να σου πω με σιγουρια, ειναι οτι τα παιδια θελουν να μας βλεπουν , παντα, σε αριστη κατασταση, ξεκουραστες, χαρουμενες, ηρεμες ! Θελουν να ειμαστε καλα ! Παραλληλα, νοιωθουν οτι μας προστατευουν !!!!!! Αυτα, πρεπει να προσεξεις ! Πολυ !!!! Ακομα κι αν δεν αισθανεσαι καλα, δεν θα της το κρυψεις αλλά θα πρεπει να σε βλεπει ψυχραιμη ! Προσπαθησε , οσο γινεται, να αποφευγεις τις...''κακοτοπιες''....! Καταστασεις , που μπορει να σε ταλαιπωρησουν και να κανουν τη μικρουλα να πιστεψει οτι καποιος-οι θελουν να σου κανουν κακο...πχ ...ενας καυγας με ενα γειτονα !!!!!! Ετσι κι αλλιως, εμεις πρεπει να αποφευγουμε τις ''κακοτοπιες'' , οσο γινεται !!!! Και , βεβαια , δεν πρεπει να ακουσει ΠΟΤΕ , ουτε απο σενα ουτε απο αλλους...το γνωστο ''μη στενοχωρεις τη μαμα , γιατι ειναι αρρωστη'' ...ή ''ειδες , δεν ησουν καλο παιδι και η μαμα αρρωστησε'' !!!!!!!! Ποτε !!!!! Αυτα σκεφτομαι !!!!!!!!! Θα σου στειλω και πμ, αργοτερα . Ευχομαι τα καλυτερα για σενα και την οικογενεια σου !!!!! Να απολαμβανεις καθε στιγμη με το παιδακι σου,γιατι ειναι μοναδικη ! Να εχεις δυναμη και να στεκεις διπλα της παντα !!!!!!!

[maestro]

Αρχικά φυσικά και θα μπορείτε να κρύβεστε, αλλά κάποια στιγμή νομίζω πως θα είναι δύσκολο.
Διάλεξτε την κατάλληλη στιγμή να της το πείτε. Να είναι σε ηλικία που θα μπορεί να καταλάβει.
Να θυμάστε πως:
Τα παιδιά καταλαβαίνουν, περισσότερα απ' όσα νομίζουμε!!!

Και μην ξεχνάτε, πως, όπως εσείς θα έχετε την απαίτηση-επιθυμία να σας λέει τι της συμβαίνει, και να σας λέει την αλήθεια, έτσι και η κόρη σας θα θέλει να ξέρει την αλήθεια. Ειλικρίνεια λοιπόν. Μπορείτε να επισημάνετε φυσικά, πως αυτό δεν είναι ένα θέμα που επιτρέπεται να το συζητάει με όλους, αλλά κάτι μεταξύ σας.
Σύμφωνα με κάποιους ψυχολόγους, καλό είναι να γίνεται από νωρίς μια εισαγωγή στο θέμα και ακολούθως να λύνονται οι απορίες που γεννιόνται στο παιδί.
Δυστυχώς, δεν είμαι ψυχολόγος οπότε, καλύτερα να πάρετε και την άποψη κάποιου ειδικού για να μην κάνετε λάθη.

[ΑΝΝΑ59]

Αρχικά φυσικά και θα μπορείτε να κρύβεστε, αλλά κάποια στιγμή νομίζω πως θα είναι δύσκολο.
Διάλεξτε την κατάλληλη στιγμή να της το πείτε. Να είναι σε ηλικία που θα μπορεί να καταλάβει.
Να θυμάστε πως:
Τα παιδιά καταλαβαίνουν, περισσότερα απ' όσα νομίζουμε!!!

Και μην ξεχνάτε, πως, όπως εσείς θα έχετε την απαίτηση-επιθυμία να σας λέει τι της συμβαίνει, και να σας λέει την αλήθεια, έτσι και η κόρη σας θα θέλει να ξέρει την αλήθεια. Ειλικρίνεια λοιπόν. Μπορείτε να επισημάνετε φυσικά, πως αυτό δεν είναι ένα θέμα που επιτρέπεται να το συζητάει με όλους, αλλά κάτι μεταξύ σας.
Σύμφωνα με κάποιους ψυχολόγους, καλό είναι να γίνεται από νωρίς μια εισαγωγή στο θέμα και ακολούθως να λύνονται οι απορίες που γεννιόνται στο παιδί.
Δυστυχώς, δεν είμαι ψυχολόγος οπότε, καλύτερα να πάρετε και την άποψη κάποιου ειδικού για να μην κάνετε λάθη.

Μαεστρο μου, με ολο το σεβασμο, θα διαφωνησω ΚΑΘΕΤΑ, σ'αυτο που λες για τους ''ειδικους''!!! Σε ολα τα αλλα, συμφωνω!!!!! Ο ειδικος, μπορει να βοηθησει, ισως, οταν υπαρξει αναγκη !!!! Η , εκ των προτερων, αναζητηση τετοιας βοηθειας, μπορει να ειναι...ολεθρια !!!!! Εκανα αυτο το λαθος ......οι ειδικοι με ...''νοικοκυρεψαν''......!!!!!Αστα!!!!! Επισης, χρειαζεται προσοχη και κατι αλλο ( Ιωαννα για σενα το λεω ) !!!! Τα φυσιολογικα προβληματα που μπορει να εχει το παιδι σε διαφορες φασεις, πχ .εφηβεια, να μη τα αποδιδουμε παντα στην παθηση της μαμας !Πιστευω οτι κατι τετοιο δεν βοηθαει !!!! Παιδια !!!! Ετσι κι αλλιως, το μεγαλωμα ενος παιδιου εχει δυσκολιες,!!! Κανενας απο μας δεν σπουδασε γονιος !!!! Με αγαπη, ψυχραιμια , ξεκαθαρη σκεψη , ολα γινονται πιο ευκολα !!!!!

[manoula 2]

Καλημερα κοριτσι μου.Κι επειδη κι εγω σαν μανα βρεφονηπιοκομος στο επαγγελμα οταν σκεφτεσαι τα παιδια σου δεν ξερεις πως να διαχειριστεις καταστασεις τετοιου ειδους.Μιλησα με τον γιατρο τους και μου ειπε καλο να ξερουν αλλα οχι απο τοσο μικρα.Δεν ξερουμε πως θα το εκλαβουν και πως θα το επεξεργαστουν με το παιδικο τους μυαλο.Ας μην τους χαλασουμε την εικονα που εχουν φτιαξει στο μυαλο για τους γονεις τους.Ετσι ακομα δεν ξερουν τι εχω ουτε για τα φαρμακα.Ενεσεις οταν εκανα κρυβομουνα.Εμενα ειναι 3 κ 2.Οταν λοιπον τον χειμωνα εκανα μια υποτροπουλα και πηγαινοερχομουνα με την φλεβα ηξεραν οτι η μαμα εχει σωληνακι και απο εκει δινει αιμα για ανθρωπους που δεν ειναι καλα.Και ουτε γατα ουτε ζημια.Οσο ειμαι ορθια και μεχρι να μπορουν να κρινουν και να πεξεργαστουν σωστα οτι τους πω δεν θα μαθουν τιποτα.Και μακαρι ο θεος να με εχει καλα οπως μεχρι τωρα και ειλικρινα σκεφτομαι να μην το πω και ποτε!!!!

[Vasoula]

Πιστευω δεν θα χρειαστει να το πεις γιατι και θα ανακαλυψεις οτι οι ενεσεις δεν εχουν αποτελεσμα και θα καταληξεις σε καποιο φαρμακο σε μορφη χαπιου οποτε θα ελεγα μην αγχωνεσαι, εχεις τοσα αλλα να αγχωθεις οταν ερθει η ωρα θα σε οδηγησουν απο μονες τους οι καταστασεις στο σωστο δρομο

[Louiza]

Καλησπέρα σε όλους και εύχομαι ένα ήσυχο και ξεκούραστο απόγευμα. Ιωάννα μου ήθελα να σου πω και εγώ την ταπεινή μου άποψη, χωρίς βέβαια αυτή να είναι η σωστή. Εσύ θα κρίνεις από όλους μας αυτά που λέμε και θα κρατήσεις αυτά που θεωρείς εσύ σωστό.
Εγώ όταν πρώτο διαγνώστηκα η κόρη μου ήταν στην Πέμπτη δημοτικού (δηλ. 10 χρονών). Πήγα για μια δεύτερη γνώμη στο νοσοκομείο (με τις μαγνητικές) και ο νευρολόγος μόλις τις είδε χωρίς να μου πει τίποτα μου έκανε εισαγωγή. Αν και μέχρι τότε ήμουνα ψύχραιμη, εκεί έσπασα και ρωτούσα αν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα. Ο γιατρός μου λέει επι λέξη ‘’μη φοβάσαι δεν πρόκειται να πεθάνεις, το κεφάλι όμως είναι δικό σου. Αν δεν θες να μπεις στο νοσοκομείο. Αλλά ότι γράφει δεν ξεγράφει. Εγώ σου έκανα εισαγωγή’’. Γι’ αυτό ζήτησα να πάω στο σπίτι μου να πάρω μερικά πράγματα και ενώ ετοιμαζόμουνα και έκλαιγα και ο καημένος ο άντρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, τον παρακαλούσα να μην πει τίποτα στο παιδί, το οποίο ήταν στο σχολείο και δεν είχε ιδέα ότι θα πήγαινα νοσοκομείο και μόλις θα την έφερνε στο σπίτι τότε να της το έφερνε μαλακά, ότι η μαμά θα καθόταν στο νοσοκομείο για μερικές μέρες.
Μπορεί η ηλικία της κόρης μου να ήταν αρκετά πιο μεγάλη από του παιδιού σου, αλλά μια μάνα δεν παύει να ανησυχεί πάντα για το πώς θα πει άσχημες ειδήσεις στο παιδί της. Η καημένη πέρασε δύσκολα. Με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο και όταν σχολούσε και το απόγευμα και το βράδυ, εγώ της μιλούσα ευχάριστα και ας πονούσα, ρωτούσα τα νέα της και κάθε μέρα μιλούσαμε σαν να ήμουν εκεί. Δεν ήθελα να έρθει να με δει σε αυτήν την κατάσταση.
Για να μη κουράσω άλλο, ακόμα και σήμερα που είναι Δευτέρα λυκείου (δηλ. 16 χρονών), αποφεύγω να κάνω μπροστά της την ένεση. Ξέρει τα πάντα. Γνωρίζει το πρόβλημα, αλλά στεναχωριέται όταν βλέπει τη μαμά της να έχει πρόβλημα. Δεν μου το λέει, αλλά το βλέπω στα μάτια της, το ακούω στον ήχο της φωνής της. Ευτυχώς έχω μεγάλη συμπαράσταση και από τον άντρα μου και από την κόρη μου και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Αλλά όσο μπορώ και εγώ δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Πιστεύω λοιπόν πως σε μικρή ηλικία δεν μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν 100% τι μας συμβαίνει. Θέλουν τους γονείς τους εκεί, γερούς, δυνατούς, για να νιώθουν και εκείνα ασφάλεια. Με τον καιρό θα έρθει μόνο του το πράγμα και θα το αποδεχθεί πιο ανώδυνα.

[Vasoula]

Να προσθεσω κατι ακομη;
Κοριτσια σκληρυνση εχετε δεν ειστε αποβρασματα της κοινωνιας, δεν ειστε κλεφτες δεν κανατε τιποτε, ημαρτον γιατι πρεπει να αισθανεστε τοσο ασχημα και κυριως διαφορετικα απο τον υπολοιπο κοσμο ακομη κι απεναντι στα παιδια σας;

Συγνωμη αν φαινομαι επιθετικη αλλα ετσι το αισθανομαι, απο τη στιγμη που διαγνωσθηκε ο αδερφος μου δεν αλλαξε απολυτως τιποτε απεναντι του ουτε απο μενα ουτε απο κανεναν αλλο στην οικογενεια, ισως στεναχωριομαστε ενιοτε αν δεν ειναι τελειως καλα και δωξα το θεο τα παει καλα αλλα αλλα μεχρις εκει, ουτε τον ξεχωριζουμε στη συμπεριφορα ουτε του φερομαστε σαν αρρωστο αφου ΔΕΝ ειναι αρρωστος με την εννοια του ορου που δινει η κοινωνια σε καποιον πχ που πασχει απο καρκινο, εχει μια χρονια "παθηση" η οποια δεν προκειται να τον αλλαξει απο τη μια μερα στην αλλη αλλα δεν επηρεαζει αντιστοιχα γρηγορα την κατασταση του.

Οταν διαφωνησουμε θα τσακωθουμε κανονικα οπως και πριν, οταν κανει κατι λαθος θα του το πω οπως και πριν και παει λεγοντας, πιστευετε ειμαστε παραξενοι κι επρεπε να του φερομαστε διαφορετικα;
Εγω οχι παντως, ηταν ειναι και θα ειναι ο αδερφος μου (η μαμα, ο μπαμπας και παει λεγοντας για τον καθενα σας απεναντι στα παιδια σας) κι αυτο δεν αλλαζει και δεν πρεπει να αλλαξει η σχεση με τους δικους μας οπως δεν θα θελαν κι εμεις να τους φερομαστε διαφορετικα αν αυτοι ηταν σε αναλογη θεση.
Κατα την ταπεινη μου αποψη παντα...

[Louiza]

Να προσθεσω κατι ακομη;
Κοριτσια σκληρυνση εχετε δεν ειστε αποβρασματα της κοινωνιας, δεν ειστε κλεφτες δεν κανατε τιποτε, ημαρτον γιατι πρεπει να αισθανεστε τοσο ασχημα και κυριως διαφορετικα απο τον υπολοιπο κοσμο ακομη κι απεναντι στα παιδια σας;

Συγνωμη αν φαινομαι επιθετικη αλλα ετσι το αισθανομαι, απο τη στιγμη που διαγνωσθηκε ο αδερφος μου δεν αλλαξε απολυτως τιποτε απεναντι του ουτε απο μενα ουτε απο κανεναν αλλο στην οικογενεια, ισως στεναχωριομαστε ενιοτε αν δεν ειναι τελειως καλα και δωξα το θεο τα παει καλα αλλα αλλα μεχρις εκει, ουτε τον ξεχωριζουμε στη συμπεριφορα ουτε του φερομαστε σαν αρρωστο αφου ΔΕΝ ειναι αρρωστος με την εννοια του ορου που δινει η κοινωνια σε καποιον πχ που πασχει απο καρκινο, εχει μια χρονια "παθηση" η οποια δεν προκειται να τον αλλαξει απο τη μια μερα στην αλλη αλλα δεν επηρεαζει αντιστοιχα γρηγορα την κατασταση του.

Οταν διαφωνησουμε θα τσακωθουμε κανονικα οπως και πριν, οταν κανει κατι λαθος θα του το πω οπως και πριν και παει λεγοντας, πιστευετε ειμαστε παραξενοι κι επρεπε να του φερομαστε διαφορετικα;
Εγω οχι παντως, ηταν ειναι και θα ειναι ο αδερφος μου (η μαμα, ο μπαμπας και παει λεγοντας για τον καθενα σας απεναντι στα παιδια σας) κι αυτο δεν αλλαζει και δεν πρεπει να αλλαξει η σχεση με τους δικους μας οπως δεν θα θελαν κι εμεις να τους φερομαστε διαφορετικα αν αυτοι ηταν σε αναλογη θεση.
Κατα την ταπεινη μου αποψη παντα...

Vasoula μου καλησπέρα. Δεν κατάλαβες μάλλον το σκεπτικό το δικό μου τουλάχιστον. Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι κλέφτης ή ότι είμαι διαφορετικός άνθρωπος ή φέρομαι και μου φέρονται τελείως διαφορετικά απ’ όταν δεν είχα την ασθένεια. Το ίδιο ήμουν, είμαι και πιστεύω ότι θα είμαι.
Όταν όμως πρόκειται για παιδικές ψυχές, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις και στην συμπεριφορά μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ψυχούλες τους είναι αγνές και φοβούνται πιο εύκολα όταν νιώσουν ότι απειλούνται τα ίδια ή τα πρόσωπα που αγαπούν. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών όταν ήμουν και εγώ παιδί και είχα παρόμοιες ανησυχίες.
Είμαι σίγουρη ότι το κάθε παιδί ένα σοβαρό θέμα αλλιώς θα το καταλάβει στα 2 χρόνια, αλλιώς στα 10 και αλλιώς στα 16. Δεν μπορούμε να φορτώνουμε στο μυαλό του πολλές περίεργες πληροφορίες με την απαιτήσει να τις επεξεργαστεί σαν να είναι μεγάλος. Εδώ είμαστε μεγάλοι και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε διάφορα σοβαρά ή μη πράγματα. Δεν είπα να τα αφήνουμε μέσα στην άγνοια, αλλά λίγες λίγες τις πληροφορίες για να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Ούτως η άλλος μπαίνουν πιο γρήγορα στα προβλήματα με την κοινωνία που ζούμε και με τα διάφορα προβλήματα που πρέπει να λύσουν στο σχολείο (και πραγματικά έχουν πολλά, από τους δασκάλους ή καθηγητές, τους συμμαθητές και πολλά άλλα) .
Γιατί ζόρι ζορινά πρέπει να τα κάνουμε να μεγαλώσουν πιο γρήγορα;; Τι θα κερδίσουμε με αυτός;;

[ΑΝΝΑ59]

Να προσθεσω κατι ακομη;
Κοριτσια σκληρυνση εχετε δεν ειστε αποβρασματα της κοινωνιας, δεν ειστε κλεφτες δεν κανατε τιποτε, ημαρτον γιατι πρεπει να αισθανεστε τοσο ασχημα και κυριως διαφορετικα απο τον υπολοιπο κοσμο ακομη κι απεναντι στα παιδια σας;

Συγνωμη αν φαινομαι επιθετικη αλλα ετσι το αισθανομαι, απο τη στιγμη που διαγνωσθηκε ο αδερφος μου δεν αλλαξε απολυτως τιποτε απεναντι του ουτε απο μενα ουτε απο κανεναν αλλο στην οικογενεια, ισως στεναχωριομαστε ενιοτε αν δεν ειναι τελειως καλα και δωξα το θεο τα παει καλα αλλα αλλα μεχρις εκει, ουτε τον ξεχωριζουμε στη συμπεριφορα ουτε του φερομαστε σαν αρρωστο αφου ΔΕΝ ειναι αρρωστος με την εννοια του ορου που δινει η κοινωνια σε καποιον πχ που πασχει απο καρκινο, εχει μια χρονια "παθηση" η οποια δεν προκειται να τον αλλαξει απο τη μια μερα στην αλλη αλλα δεν επηρεαζει αντιστοιχα γρηγορα την κατασταση του.

Οταν διαφωνησουμε θα τσακωθουμε κανονικα οπως και πριν, οταν κανει κατι λαθος θα του το πω οπως και πριν και παει λεγοντας, πιστευετε ειμαστε παραξενοι κι επρεπε να του φερομαστε διαφορετικα;
Εγω οχι παντως, ηταν ειναι και θα ειναι ο αδερφος μου (η μαμα, ο μπαμπας και παει λεγοντας για τον καθενα σας απεναντι στα παιδια σας) κι αυτο δεν αλλαζει και δεν πρεπει να αλλαξει η σχεση με τους δικους μας οπως δεν θα θελαν κι εμεις να τους φερομαστε διαφορετικα αν αυτοι ηταν σε αναλογη θεση.
Κατα την ταπεινη μου αποψη παντα...

Vasoula μου καλησπέρα. Δεν κατάλαβες μάλλον το σκεπτικό το δικό μου τουλάχιστον. Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι κλέφτης ή ότι είμαι διαφορετικός άνθρωπος ή φέρομαι και μου φέρονται τελείως διαφορετικά απ’ όταν δεν είχα την ασθένεια. Το ίδιο ήμουν, είμαι και πιστεύω ότι θα είμαι.
Όταν όμως πρόκειται για παιδικές ψυχές, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις και στην συμπεριφορά μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ψυχούλες τους είναι αγνές και φοβούνται πιο εύκολα όταν νιώσουν ότι απειλούνται τα ίδια ή τα πρόσωπα που αγαπούν. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών όταν ήμουν και εγώ παιδί και είχα παρόμοιες ανησυχίες.
Είμαι σίγουρη ότι το κάθε παιδί ένα σοβαρό θέμα αλλιώς θα το καταλάβει στα 2 χρόνια, αλλιώς στα 10 και αλλιώς στα 16. Δεν μπορούμε να φορτώνουμε στο μυαλό του πολλές περίεργες πληροφορίες με την απαιτήσει να τις επεξεργαστεί σαν να είναι μεγάλος. Εδώ είμαστε μεγάλοι και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε διάφορα σοβαρά ή μη πράγματα. Δεν είπα να τα αφήνουμε μέσα στην άγνοια, αλλά λίγες λίγες τις πληροφορίες για να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Ούτως η άλλος μπαίνουν πιο γρήγορα στα προβλήματα με την κοινωνία που ζούμε και με τα διάφορα προβλήματα που πρέπει να λύσουν στο σχολείο (και πραγματικά έχουν πολλά, από τους δασκάλους ή καθηγητές, τους συμμαθητές και πολλά άλλα) .
Γιατί ζόρι ζορινά πρέπει να τα κάνουμε να μεγαλώσουν πιο γρήγορα;; Τι θα κερδίσουμε με αυτός;;

Ακριβως !!! Αλλο τα παιδια μας και αλλο οι ενηλικες του περιβαλλοντος μας !!!!!!!!!!!