Γεια σας θα ηθελα να μοιρατσω μαζι σας ορισμενους προβληματισμους μου.
Ειμαι νεα στην ασθενεια (Δεκεμβριος του 2007) και πολλες φορες σκεφτομαι μηπως εχω παρει τα πραγματα εγω τοσο ελαφρα τη καρδια..Ειμαι σε θεραπεια με betaferon απο τον Μαρτιο κ πραγματικα αισθανομαι παρα πολυ καλα τον πρωτο καιρο μονο ειχα τα γρυπωδει συμπτωματα που φερνει το φαρμακο αλλα αυτο κρατησε μονο τον πρωτο μηνα κ χρειαζοταν να παιρνω mesulid.
Πραγματικα σε οποιο site και αν εχω μπει κ με οποιον κ αι εχω μιλησει πασχοντα η οχι βλεπω μια απογοητευση και σκεφτομαι μηπως τελικα εγω δεν εχω συναισθηση των πραγματων?
Τους μη πασχνοντες τους κατανοώ εν μερη διοτι δεν γνωριζουν πολλα πραγματα κ με το που ακουν σκληρυνση σε φανταζοντε σε αναπηρικη καρεκλα.
Αλλα απο τουσ πασχοντες πραγματικα περημενα μια αλλη σταση.
Ειμαι 26 ετων κ επαιζα 16 χρονια μπασκετ εκανα προπονησεισ κ επαιζα αγωνα μεχρι 3 μερες πριν νοσηλευτω για το 3ημεο σχημα κορτιζονης,εκανα το σχημα υποχωρησαν τα συμπτωματα κ απο εκεινη την μερα,εαν εξαιρεσουμε βεβαια τωρα το καλοκαιρι που η ζεστη με ριχνει αρκετα κ το οτι
κουραζομαι ευκολοτερα απο οτι πριν,ειμαι καλα κ νιωθω καλα.
Βεβαια εχω σταματησει την ενεργη δραση σαν παικτρια (βλεπω βεβαια καθε βραδυ στα ονειρα μου οτι παιζω) αλλα για να επανελθω,με οσυσ πασχοντες εχω μιλησει μου λενε οτι "ε ενταξει κ εγω στην αρχη ετσι ημουν αλλα μετα..." ή "ε τι να σου πω κ εμενα στην αρχη το betaferon με βοηθουσε τωρα ομως" κ πραγματικα αναρωτιεμαι μηπως ζω σε εναν δικο μου κοσμο κ μια μερα θα ξυπνησω κ δεν θα μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι μου?
Αλλα κ ετσι να γινει που δεν το νομιζω τι πρεπει να κανω να κατσω σπιτι μου κ να περιμενω αυτη την μερα?Γιατι δλδ να καταστρεφω μονη μου τον εαυτο μου με σκεψεις που μου ριχνουν την ψυχολογια κ με κανουν να σκεφτομαι ασχημα πραγματα?γιατι να μην αφηνω τον εαυτο μου να χαρει το σημερα κ να πρεπει να βλεπω ενα μαυρο μελλον?Αφου εγω νιωθω καλα γιατι πρεπει να αφηνω τους αλλους να μου πεταδισουν τον ανρνητισμο τουσ?
Πρεπει να σας πω οτι οταν βλεπω τετοια αντιμετωπιση τρελαινομαι κ θυμωνω πολλυ θυμωνω που βλεπω να παραιτουντε απο την ζωη και στο κατω κατω φανταζομαι οτι σε ολους ο γιατρος λεει οτι η συγκεκριμενη ασθενεια θελει καλη ψυχολογια οποτε???
Μπορει να μην βγαλετε ακρη απο αυτα που γραφω να μην εχουν ομορφη ροη αλλα πραγματικα τα εγραψα πως ακιρβως τα σκεφτομαι οπως τα εχω εγω μεσα στο κεφαλι μου..
Συγνωμη εαν σας κουρασα.
Ειμαι νεα στην ασθενεια (Δεκεμβριος του 2007) και πολλες φορες σκεφτομαι μηπως εχω παρει τα πραγματα εγω τοσο ελαφρα τη καρδια..Ειμαι σε θεραπεια με betaferon απο τον Μαρτιο κ πραγματικα αισθανομαι παρα πολυ καλα τον πρωτο καιρο μονο ειχα τα γρυπωδει συμπτωματα που φερνει το φαρμακο αλλα αυτο κρατησε μονο τον πρωτο μηνα κ χρειαζοταν να παιρνω mesulid.
Πραγματικα σε οποιο site και αν εχω μπει κ με οποιον κ αι εχω μιλησει πασχοντα η οχι βλεπω μια απογοητευση και σκεφτομαι μηπως τελικα εγω δεν εχω συναισθηση των πραγματων?
Τους μη πασχνοντες τους κατανοώ εν μερη διοτι δεν γνωριζουν πολλα πραγματα κ με το που ακουν σκληρυνση σε φανταζοντε σε αναπηρικη καρεκλα.
Αλλα απο τουσ πασχοντες πραγματικα περημενα μια αλλη σταση.
Ειμαι 26 ετων κ επαιζα 16 χρονια μπασκετ εκανα προπονησεισ κ επαιζα αγωνα μεχρι 3 μερες πριν νοσηλευτω για το 3ημεο σχημα κορτιζονης,εκανα το σχημα υποχωρησαν τα συμπτωματα κ απο εκεινη την μερα,εαν εξαιρεσουμε βεβαια τωρα το καλοκαιρι που η ζεστη με ριχνει αρκετα κ το οτι
κουραζομαι ευκολοτερα απο οτι πριν,ειμαι καλα κ νιωθω καλα.
Βεβαια εχω σταματησει την ενεργη δραση σαν παικτρια (βλεπω βεβαια καθε βραδυ στα ονειρα μου οτι παιζω) αλλα για να επανελθω,με οσυσ πασχοντες εχω μιλησει μου λενε οτι "ε ενταξει κ εγω στην αρχη ετσι ημουν αλλα μετα..." ή "ε τι να σου πω κ εμενα στην αρχη το betaferon με βοηθουσε τωρα ομως" κ πραγματικα αναρωτιεμαι μηπως ζω σε εναν δικο μου κοσμο κ μια μερα θα ξυπνησω κ δεν θα μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι μου?
Αλλα κ ετσι να γινει που δεν το νομιζω τι πρεπει να κανω να κατσω σπιτι μου κ να περιμενω αυτη την μερα?Γιατι δλδ να καταστρεφω μονη μου τον εαυτο μου με σκεψεις που μου ριχνουν την ψυχολογια κ με κανουν να σκεφτομαι ασχημα πραγματα?γιατι να μην αφηνω τον εαυτο μου να χαρει το σημερα κ να πρεπει να βλεπω ενα μαυρο μελλον?Αφου εγω νιωθω καλα γιατι πρεπει να αφηνω τους αλλους να μου πεταδισουν τον ανρνητισμο τουσ?
Πρεπει να σας πω οτι οταν βλεπω τετοια αντιμετωπιση τρελαινομαι κ θυμωνω πολλυ θυμωνω που βλεπω να παραιτουντε απο την ζωη και στο κατω κατω φανταζομαι οτι σε ολους ο γιατρος λεει οτι η συγκεκριμενη ασθενεια θελει καλη ψυχολογια οποτε???
Μπορει να μην βγαλετε ακρη απο αυτα που γραφω να μην εχουν ομορφη ροη αλλα πραγματικα τα εγραψα πως ακιρβως τα σκεφτομαι οπως τα εχω εγω μεσα στο κεφαλι μου..
Συγνωμη εαν σας κουρασα.
den peirazei pou den sou'rthe i zaria tzogarises sto oneiro k eisai etoimos gia ola...
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
