Κοιτάξτε να δείτε τι ακριβώς συμβαίνει και σ’ εμένα. Τον Μάρτιο του 2007 που νοσηλεύτηκα και μου διέγνωσαν την ασθένεια (ενδοφλέβια κορτιζόνη, παρακέντηση, εξετάσεις στα μάτια κ.α), όταν έφυγα από το νοσοκομείο μου είχαν περάσει οι πόνοι, αλλά άρχισα τις ενέσεις (Rebif 22) και προσπαθούσαν να μπω στα καινούρια δεδομένα και στην νέα μου ζωή. Τέλη Ιουλίου 2007 με έπιασε ξανά δεύτερη ώση και ξανά μέσα στο νοσοκομείο, ενδοφλέβιες και πάλι οι πόνοι πέρασαν χωρίς άλλο πρόβλημα και ο γιατρός μου έδωσε τις πιο δυνατές ενέσεις (Rebif 44). Τον Αύγουστο στου του 2008, ενώ ένα χρόνο πήγαινα σχετικά καλά με πιάνει στις διακοπές άλλη μια ώση και ο γιατρός μου είπε ότι δεν ήταν πολύ σοβαρή για ενδοφλέβια και μου έδωσε χάπια κορτιζόνης για κάνα μήνα περίπου και από εκείνη την περίοδο μέχρι και σήμερα τα προβλήματα είναι περισσότερα και πάνε και έρχονται. Ο πόνος και το μούδιασμα στα χέρια είναι πλέον μόνιμο (άλλες φορές πιο έντονα, άλλες λιγότερο έντονα), στο θώρακα νιώθω συνέχεια μια πέτρα, που μόνο όταν ακουμπάω τα πονεμένα χέρια με ανακουφίζει λίγο, πάνε και έρχονται πόνοι στα πόδια (όχι όμως πατερίτσες ή άλλα βοηθήματα, δόξα το Θεό), που με δυσκολεύουν λίγο και για να μην σας ζαλίζω άλλο, κάθε μέρα έρχεται και φεύγει κάτι καινούριο ή κάτι παλιό, μέχρι που βαρέθηκα πια να τα μετράω και αν μπορώ να τα αντιμετωπίσω έχει καλώς αλλιώς απλά πονά. Μου έδωσε η νευρολόγος το συμπάλτα και το ζάναξ, για να πονάω λιγότερο και να μπορώ να κοιμάμαι τη νύχτα (γιατί ξυπνάω πολλές φορές μέσα στη νύχτα), πιο παλιά το λυρίκα, αλλά μου κάνουν αλλού κακό και σιγά σιγά τα σταματάω. Μόνο με παυσίπονα προσπαθώ να αντιμετωπίζω τον πόνο. Οι πόνοι πάντως δεν λένε να με αφήσουν. Αν καμιά μέρα πονάω λιγότερο αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Εκεί καταντήσαμε. Και να σου λένε ότι δεν υπάρχουν πόνοι. Να τους δώσουμε την ασθένεια μας να μας δώσουν την υγεία τους, να δούμε ποιος θα πονάει περισσότερο.
