Δημοσιοποίηση έχει παρει το θέμα. Το internet ΒΟΑ! Όπως και σε μεγάλη μερίδα γενικότερα είναι γνωστό. Βέβαια μπορεί να γίνει πολύ γνωστότερο... Παρόλα αυτά δεν καθορίζει το γεγονός αυτό αν θα λυθεί ή αν θα προχωρήσει με τον ίδιο τρόπο δεν καθορίζει το αν θα λυθεί το ζήτημα των ναρκωτικών από τις (υπαρκτές) διαστάσεις που θα πάρει η δημοσιότητά του.
Γιατί πολύ απλά κάποιοι άλλοι αποφασίζουν και δεν το κάνουν καθόλου με βάση τι ανάγκες του προβλήματός μας. Γιατί πολύ απλά οι οικονομικοί νόμοι στο σύστημα που ζούμε είναι αμείλικτοι και δρουν ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε έρμαια. Καθόλου... όμως δυστυχώς είμαστε κάτω από τη σιδερένια αναγκαιότητα της οικονομικλής κερδοφορίας πολυεθνικών εταιριών είτε μας αρέσει είτε όχι.
Σκέφτομαι λοιπόν κάτι που νομίζω πως κάθε ένας ασθενής πρέπει να σκέφτεται. Πως είτε θα συζητήσουμε κάποια στιγμή το πως θα αλλάξει αυτό που ζούμε και πρέπει και εμείς να συμβάλλουμε ή θα συζητάμε άλλα 200 χρόνια μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Σκέφτομαι: Πώς αν συνεχίσει αυτή η βιομηχανια να μας δηλητηριάζει το αέρα και την τροφή εμείς μπορούμε να μιλάμε για λύση του προβλήματός μας; Ακόμα και 100% να λύθει θα ρθούν άλλα πολύ χειρότερα. Οι παθήσεις μας δεν ήταν πάντοτε επιδειμίες. Έγιναν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες τέτοιες...
Απλά λοιπόν εδώ πρέπει και το έχω ξαναπεί να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση για το πως παίρνουμε μέρος ενεργό ΟΠΩΣ και ΟΣΟΙ μπορούμε στις κινητοποιήσεις που έγιναν και πρόσφατα ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις νοσοκομείων, στον "επαναπροσδιορισμό επιδομάτων ΑΜΕΑ" τάχα για να βρουν τα ΑΜΕΑ μαϊμούδες, στην κατάργηση της λίστας φαρμάκων ακόμα κι αν δεν μας αφορά άμεσα ΑΚΟΜΑ, στο ότι μου είπαν φέτος όπως και σε χιλιάδες ότι δεν δικαιούμαι διακοπές από την εργατική εστία γιατί μπήκαν εισοδηματικά κριτήρια, στο ότι κόβουν το ρεύμα σε ανάπηρους επειδή δεν έχουν να πληρώσουν και μόνο κάτω από την πίεση του ΠΑΜΕ έγιναν δεκάδες επανασυνδέσεις, κλπ κλπ. Στο ιατρικό έγκλημα που συντλείται και εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, αν εμείς μιλάμε μέρα και νύχτα για ένα δέντρο και αφήνουμε το δάσος να καίγεται τότε πολύ φοβάμαι ότι θα καούμε και μεις οι ίδιοι ζωντανοί...
Σκέφτομαι δηλαδή ότι η πολιτική συλλογική πάλη του καθένα, στη δουλειά του, στη γειτονιά του, πέρα από την προσωπική του προσπάθεια για την υγεία του, για την ανατροπή αυτών των όρων της ζωής μας είναι επιβεβλημένη.
Το σύστημα αυτο φανερώνει τα ιστορικά του όρια μέσα από τις αλεπαλλλες κρίσεις που μέχρι στιγμής "ελέγχονται" παρατείνοντας την πλήρη του αδυναμία να προσφέρει το οτιδήποτε που θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια..., "ελέγχονται" με το να μας φτωχαίνει την υγεία και όλους τυς τομείς της ζωής μας που για αυτούς που έχουν τα μέσα είναι "κόστος".
Βέβαια ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για "κομματικό λόγο" και άλλα τέτοια λες και ό,τι συμβαίνει ακόμα και η πάθησή μας δεν είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ιστορικά καθορισμένου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος που λέγεται καπιταλισμός.
Αυτά σκέφτομαι και να με συμπαθάτε που τα "πέταξα" εδώ αλλά η αγανάκτιση έχει χτυπήσει κόκκινο. Δεν είναι καθόλου προσωπικό podiki. Μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες και αισθάνομαι χρειάζεται ετοιμότητα και πιο ευρύα αντίληψη από όλους μας γιατί η υγεία όπως και η επιστήμη δεν είναι ανεξάρτητες αλλά ακαθορίζονται σε τελευταία ανάλυση από την οικονομία και τη πολιτική.
Και πολιτική και οικονομία δεν είναι κάποιοι βουλευτές με γραβάτες, ούτε ακαταλαβίστικες κουβέντες για την "ανταγωνιστικότητα" το "ευροομόλογο" αλλά η ίδια μας η ζωή και ΕΜΕΙΣ την διαμορφώνουμε συλλογικά.
Γιατί πολύ απλά κάποιοι άλλοι αποφασίζουν και δεν το κάνουν καθόλου με βάση τι ανάγκες του προβλήματός μας. Γιατί πολύ απλά οι οικονομικοί νόμοι στο σύστημα που ζούμε είναι αμείλικτοι και δρουν ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε έρμαια. Καθόλου... όμως δυστυχώς είμαστε κάτω από τη σιδερένια αναγκαιότητα της οικονομικλής κερδοφορίας πολυεθνικών εταιριών είτε μας αρέσει είτε όχι.
Σκέφτομαι λοιπόν κάτι που νομίζω πως κάθε ένας ασθενής πρέπει να σκέφτεται. Πως είτε θα συζητήσουμε κάποια στιγμή το πως θα αλλάξει αυτό που ζούμε και πρέπει και εμείς να συμβάλλουμε ή θα συζητάμε άλλα 200 χρόνια μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Σκέφτομαι: Πώς αν συνεχίσει αυτή η βιομηχανια να μας δηλητηριάζει το αέρα και την τροφή εμείς μπορούμε να μιλάμε για λύση του προβλήματός μας; Ακόμα και 100% να λύθει θα ρθούν άλλα πολύ χειρότερα. Οι παθήσεις μας δεν ήταν πάντοτε επιδειμίες. Έγιναν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες τέτοιες...
Απλά λοιπόν εδώ πρέπει και το έχω ξαναπεί να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση για το πως παίρνουμε μέρος ενεργό ΟΠΩΣ και ΟΣΟΙ μπορούμε στις κινητοποιήσεις που έγιναν και πρόσφατα ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις νοσοκομείων, στον "επαναπροσδιορισμό επιδομάτων ΑΜΕΑ" τάχα για να βρουν τα ΑΜΕΑ μαϊμούδες, στην κατάργηση της λίστας φαρμάκων ακόμα κι αν δεν μας αφορά άμεσα ΑΚΟΜΑ, στο ότι μου είπαν φέτος όπως και σε χιλιάδες ότι δεν δικαιούμαι διακοπές από την εργατική εστία γιατί μπήκαν εισοδηματικά κριτήρια, στο ότι κόβουν το ρεύμα σε ανάπηρους επειδή δεν έχουν να πληρώσουν και μόνο κάτω από την πίεση του ΠΑΜΕ έγιναν δεκάδες επανασυνδέσεις, κλπ κλπ. Στο ιατρικό έγκλημα που συντλείται και εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, αν εμείς μιλάμε μέρα και νύχτα για ένα δέντρο και αφήνουμε το δάσος να καίγεται τότε πολύ φοβάμαι ότι θα καούμε και μεις οι ίδιοι ζωντανοί...
Σκέφτομαι δηλαδή ότι η πολιτική συλλογική πάλη του καθένα, στη δουλειά του, στη γειτονιά του, πέρα από την προσωπική του προσπάθεια για την υγεία του, για την ανατροπή αυτών των όρων της ζωής μας είναι επιβεβλημένη.
Το σύστημα αυτο φανερώνει τα ιστορικά του όρια μέσα από τις αλεπαλλλες κρίσεις που μέχρι στιγμής "ελέγχονται" παρατείνοντας την πλήρη του αδυναμία να προσφέρει το οτιδήποτε που θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια..., "ελέγχονται" με το να μας φτωχαίνει την υγεία και όλους τυς τομείς της ζωής μας που για αυτούς που έχουν τα μέσα είναι "κόστος".
Βέβαια ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για "κομματικό λόγο" και άλλα τέτοια λες και ό,τι συμβαίνει ακόμα και η πάθησή μας δεν είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ιστορικά καθορισμένου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος που λέγεται καπιταλισμός.
Αυτά σκέφτομαι και να με συμπαθάτε που τα "πέταξα" εδώ αλλά η αγανάκτιση έχει χτυπήσει κόκκινο. Δεν είναι καθόλου προσωπικό podiki. Μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες και αισθάνομαι χρειάζεται ετοιμότητα και πιο ευρύα αντίληψη από όλους μας γιατί η υγεία όπως και η επιστήμη δεν είναι ανεξάρτητες αλλά ακαθορίζονται σε τελευταία ανάλυση από την οικονομία και τη πολιτική.
Και πολιτική και οικονομία δεν είναι κάποιοι βουλευτές με γραβάτες, ούτε ακαταλαβίστικες κουβέντες για την "ανταγωνιστικότητα" το "ευροομόλογο" αλλά η ίδια μας η ζωή και ΕΜΕΙΣ την διαμορφώνουμε συλλογικά.
.................
