Σκλήρυνση κατά πλάκας
sou έγραψε:Οι συγκεκριμένες ουσίες, ωστόσο, αποτελούν ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση γιατί μελετήθηκαν για να λύσουν ένα πολύ σαφές και τεκμηριωμένο πρόβλημαΓιατί είναι στη σωστή κατεύθυνση; Η κυτταρική αυτοκτονία δεν είναι παρά μια θεωρία ευρέως αποδεκτή από την ιατρική κοινότητα, αλλά και η αυτοανοσία της ΣΚΠ είναι ευρέως αποδεκτή, στην πρώτη μια κυτταρική διαδικασία που οδηγεί στο θάνατο ερμηνεύεται σαν αυτοκτονία, στην δεύτερη μια ανοσολογική αντίδραση ερμηνεύεται σαν αυτοάνοση. Γιατί είναι στη σωστή κατεύθυνση η αντίληψη ότι το σώμα επιτίθεται στον εαυτό του;
sou έγραψε:Στο link που έδωσε η ΜΑΡΑ, σαν αυτοκτονία των νευρώνων χαρακτηρίζει τη διαδικασία που πεθαίνουν, τι είναι η αυτοκτονία, επίθεση στον εαυτό δεν είναι;στην πρώτη μια κυτταρική διαδικασία που οδηγεί στο θάνατο ερμηνεύεται σαν αυτοκτονία, στην δεύτερη μια ανοσολογική αντίδραση ερμηνεύεται σαν αυτοάνοση. Γιατί είναι στη σωστή κατεύθυνση η αντίληψη ότι το σώμα επιτίθεται στον εαυτό του;Πού την είδες αυτή τη θεωρία; Επίσης, η απόπτωση δεν είναι επίθεση στο εαυτό. Είναι μια φυσιολογική λειτουργία των κυττάρων. Το δάχτυλο με το οποίο έγραφες πριν από 6 μήνες ήταν εντελώς διαφορετικό με το δάχτυλο που γράφεις τώρα. Η ζωή είναι ένα ποτάμι ύλης: Ποτέ το νερό στο ποτάμι δεν είναι το ίδιο, αλλά αυτή η συνεχής αλλαγή δημιουργεί την οντότητα που ονομάζουμε "ποτάμι". Η ύλη έρχεται και παρέρχεται απο πάνω μας, το ίδιο και τα κύτταρα.
Το σαφές και τεκμηριωμένο πρόβλημα είναι η καταστροφή των νευραξόνων και της μυελίνης. Διαφωνείς ότι συμβαίνει αυτό στη ΣΚΠ; Δεν είπε κανείς ότι οι νευροτροφίνες μπορούν να επηρεάσουν στο ελάχιστο την εξέλιξη της ΣΚΠ. Ίσως, όμως, βοηθήσουν στην αποκατάσταση κάποιων βλαβών που έχουν ήδη συντελεστεί. Μην το μπερδεύουμε.
Η κυτταρική απόπτωση δεν είναι άλλη μία θεωρία. Είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο. Απόδειξη αυτού, το γεγονός ότι πληκτρολογούμε. Αν δεν υπήρχε απόπτωση δεν θα είχαμε δάχτυλα! Ούτε χέρια, ούτε πόδια. Θα ήμαστε μπάλες. Όλα τα κύτταρα είναι προγραμματισμένα να πεθάνουν κάποια στιγμή, αλλά το ΚΝΣ λειτουργεί λίγο διαφορετικά. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι αυτό οφείλεται στις νευροτροφίνες. Δεν πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω; Είπαμε, 1 στις 8000 ουσίες τα καταφέρνει να γίνει φάρμακο.
Σχετικά με τα επίπεδα του NGF, πώς γνωρίζουμε ότι δεν είναι μια φυσιολογική αντιδραση στη βλάβη και στο στρες που συντελείται στο ΚΝΣ κατά τη διάρκεια μιας υποτροπής; Προηγείται ή έπεται της υποτροπή; Δεν πρέπει να το μελετήσουμε πριν απορριφθεί; Η χρονική συσχέτιση δεν είναι κατ' ανάγκην και αιτιολογική. Για παράδειγμα η φλεγμονές στη ΣΚΠ: Χρόνια έλεγαν ότι είναι αυτές που προκαλούν τις βλάβες, αλλά τελικά είναι φυσιολογικές αντιδράσεις στην παρουσία ήδη νεκρής μυελίνης.
Για μένα κάθε απόπειρα να ενισχυθεί η ικανότητα του ΚΝΣ να ανταπεξέλθει λειτουργικά σε υπάρχουσες βλάβες είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά, κανείς δεν ξέρει αν θα μπορέσει επί της ουσίας να έχει κάποιο αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να ερευνηθεί. Αν όχι για να δώσει μια λυσή, τουλάχιστον για να γνωρίζουμε προς ποια κατεύθυνση να μην πάμε στο μέλλον.