sxeseis...

[Thor]

Και αφου δειτε το προηγουμενο βιντεο το οποιο σε καποιους θα ειναι απεχθες θεαμα
δειτε και το επομενο το οποιο επισης θα ειναι απεχθες και μετα εκφραστειτε οπως νομιζει ο καθενας



[youtube]Wy8hOOvM0t0[/youtube]

[Biskoto10]

Και αφου δειτε το προηγουμενο βιντεο

Γιατι εισαι σιγουρος οτι το ειδαμε?

[Thor]

Και αφου δειτε το προηγουμενο βιντεο

Γιατι εισαι σιγουρος οτι το ειδαμε?

Οσοι το δουν μπορει καποιος να τρωει ολο μπισκοτα και να μην θελει

[Μιμικαμ]

Γειά σου Thor, μήπως είσαι απόγονος του Κανάρη????
Προβλέπεται καινούριο μπουρλότο στο φόρουμ, ετσι και αρχίσει ο καθένας
να εκφέρει την γνώμη του χαχαχα!!!

[Thor]

Και αφου δειτε το προηγουμενο βιντεο

Γιατι εισαι σιγουρος οτι το ειδαμε?

Μπισκοτο απευθεινεται κυριως σε αγορια να δουν τις υπεροχες γαμπες της χορευτριας.

Γειά σου Thor, μήπως είσαι απόγονος του Κανάρη????
Προβλέπεται καινούριο μπουρλότο στο φόρουμ, ετσι και αρχίσει ο καθένας
να εκφέρει την γνώμη του χαχαχα!!!

Τοτε ρε συ Μιμικαμ να μην μιλαει κανενας να συμφωνουμε ολοι και να διαβαζουεμ αποσπασματα του Νιτσε

[maraki12]

Trolling και σβησμένες αφιερώσεις...

[LL--MM]

Λυπάμαι που η γνώμη μου δεν είναι επαρκώς "καλόγουστη", διότι πλέον ο μόνος τρόπος να ...τραβήξουμε την προσοχή είναι τα παραπάνω, αλλά υπάρχουν ΚΑΙ τα παρακάτω...
Και ακόμα και τα άτομα που βλέπουμε να χορεύουν ή να καταφέρνουν ότι εμείς δε θα μπορούσαμε ποτε, ΔΕΝ θέλουν να τραβήσουν την προσοχή. Επιτρέψτε αυτο το στοιχείο, το γεγονός μάλλον, τουλάχιστον...
http://www.guardian.co.uk/uk/video/2011 ... NETTXT3486
Ααααμα εκφραστείτε ΚΑΙ επ αυτού,του βίντεο, σου ρίχνω όσα θαυμαστικά θέλεις, Θώρ, για τα όντως αξιοθαύμαστα άτομα αυτά, απλά πιστεύω ότι είναι μια βιτρίνα, το δέντρο που κρύβει τό δάσος. Όοολοι κάνουμε όοοτι θέεελουμε, βέβαια...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αρκετά γερμανικά για να διαβάσω το Νίτσε στο πρωτότυπο, εξ άλλου ο "παππούλης μου ο Χανς Κ.", απέδωσε τα πράγματα πιό κατανοητά... Kαι για το Μπισκότο μας, δε βρήκα άλλα "ανοιχτά" ομόνυμα... έψαξα όλο το google... Προφανώς, τα μπισκότα, πλέον, σπανίζουν

Δε θα τα έλεγα καλύτερα από τη Μιμίκα παρακάτω: Σκοπός μας είναι τελικά απλά το να τραβήξουμε την προσοχή;;; Και πόσο καλύτερα θα αισθανόμαστε οι υπόλοιποι (αλλά, και αυτό είναι το τραγικό) οι εικονιζόμενοι, ΑΦΟΥ απαθανατιστούνε;;;

Η ζωή τους (μας) είναι καθεμέρα, όχι στην όποια παράσταση: Σε τι αντιστοιχεί η καθημερινότητά τους; Και η δική μας;

[Μιμικαμ]

Thor,
Με συγχωρείς, αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς τον τόνο της απάντησής σου, εάν δηλαδή
ηταν ειρωνικός, χλευαστικός, η απλά εξέφρασες την άποψή σου!!!
Αυτό που εχω να σου πω, είναι οτι ναι ο Νίτσε με εχει βοηθήσει αρκετές φορές σε
πολύ δύσκολες κατάστάσεις μου, με έκανε να βρίσκω τον τρόπο ν'αντλώ δύναμη
από μέσα μου και να υπερνικώ τα οποια εμπόδια, τα βιβλία του είναι ενας διθύραμβος
της μοναξιάς, η οποία είναι απαραίτητη κάποιες φορές για να ανακαλύπτουμε τον
βαθύτερο εαυτό μας, ωστε να αντιμετωπίζουμε με ωριμότερο τρόπο τις αντιξοότητες
της ζωης!!!
Οσο αφορά τα βίντεο, ναι τά παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή, ομολογουμένως
οι γάμπες της κοπελιάς η οποία λικνίζεται στους ρυθμόυς του ροκ, είναι αρκετά καλές,
οσο για τον νεαρό, No comment!!!!
E, για το δεύτερο βίντεο τι να πω, ο ηρωικός πατέρας, που έβγαλε σε κοινή θέα τον
δύσμοιρο γιό του, πουλάει ομολογουμένως πολύ, σαν θέαμα!!!
Να δούμε, τι αλλο θα δούμε!!!!!

[Neuromancer]

Sou θεωρείς τον εαυτό σου λιγότερο άνθρωπο από τους μη πασχοντες;

[iris]

Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα.Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας.Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.
Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια .
Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο