Θοδωρή, δυστυχώς, η λέξη υπομονή είναι ακατάλληλη. Υπομονή κάνουμε για να περάσει κάτι και όπως όλοι ξέρουμε η ΠΣ δεν είναι κάτι που περνάει.
Μάλλον η λέξη που πρέπει να ακούγεται είναι η λέξη ΑΠΟΔΟΧΗ. Κοινώς, πάρτο απόφαση.
Δεν υπάρχει γιατί. Τα πράγματα που ξέρουμε το γιατί, τα διορθώνουμε ή τα αποφεύγουμε.
Αυτό είναι κάτι που δεν έχει γιατί.
Η μοναξιά έχει γιατί. Και μπορεί να διορθωθεί.
Ο θάνατος της μητέρας σου δεν έχει γιατί και δεν διορθώνεται.
Δεν θέλω να ακούγομαι σκληρή, αλλά νομίζω πως η αλήθεια είναι σκληρή.
Και η αλήθεια είναι πως πρέπει να δεχτείς αυτό (ή αυτά) που έχεις και όταν αυτά γίνονται εμπόδια στις επιλογές ή τις χαρές σου, απλά να βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίζεις.
Έτσι είναι η ζωή, αυτή είναι η ζωή σου.
Και κανένας δεν έχει το μέλλον κλειδωμένο στο τσεπάκι του. Ούτε και την υγεία του. Το μέλλον είναι αβέβαιο για όλους. Σιγουριά και βεβαιότητα δεν υπάρχουν στη ζωή. Και η υγεία, ούτως ή άλλως είναι ένα θείο δώρο που με τα χρόνια ξεθωριάζει για όλους.
Έχεις λόγους να στεναχωριέσαι και να παραπονιέσαι, δεν αντιλέγω. Το θέμα είναι αν θα κάνεις αυτούς τους λόγους μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή σου.
Και επειδή η υπομονή ΕΧΕΙ όρια, σταμάτα ΤΩΡΑ να παραδίνεσαι στο άδικο της ζωής. Αφιέρωσε τις σκέψεις σου στην ομορφιά και το φως που υπάρχουν γύρω σου.
Πρέπει να κάνεις την υπέρβαση και να δεις πέρα από την στεναχώρια και το παράπονο.
Εκεί, θα βρεις τη ζωή ΣΟΥ.