Γεια σου BlueElf, αυτό που εμπέδωσα από τα τερτίπια της πάθησης πάνω μου, είναι ότι η Ζωή μας με ΣΚΠ μπορεί και περνάει από πολλά στάδια.
Πρώτο στάδιο είναι ο φόβος. Είναι ο φόβος που μας διαπερνάει από κάτι νέο και άγνωστο στην ζωή μας, την διαχείριση του οποίο την αναλαμβάνουν άλλοι άνθρωποι για εμάς, στην προκειμένη περίπτωση οι ντοκτοράδες, λοιποί ακτινολόγοι κτλ. Η κάθε υποτροπή είναι μια πραγματική σφαλιάρα σε όλο το είναι μας και ας είναι ένα ελαφρύ μουδιασματάκι στο μικρό μας δάκτυλο.
Μερικά ασθενείς μένουν για πάντα σε αυτό το στάδιο, τα αποτελέσματα του οποίου είναι καταστρεπτικά μακροπρόθεσμα από την τοξικότητα των ορμονών που διαχέονται από το φόβο και στρες του φόβου στο σώμα μας. Είναι το στάδιο που μόνιμα εξαρτόμαστε από άλλους και των κατευθυντήριων γραμμών και εργαλειών τους.
Πολλοί ασθενείς περνούν στο δεύτερο στάδιο διαχείρισης της πάθησης που είναι η μερική ανάληψη και διαχείριση της πάθησης από τους ίδιους τους εαυτούς, δηλαδή την μετατόπιση μερικών ευθυνών από τους γιατρούς στον ίδιο μας τον εαυτό, πάντα με την σκιά του φόβου, λόγο της απρόβλεπτης ακόμα αίσθησης της νόσου, αλλά και των διακυμάνσεων των συμπτωμάτων. Εδώ όμως υπάρχει σαφέστατη βελτίωση στην ποιότητα της ζωής, και τα περιθώρια υπάρχουν να δούμε την πάθηση με λιγότερο φόβο με περισσότερη αφοσίωση στην καλυτέρευση της ζωής μας με κεντρικούς πυλώνες της Διατροφής, Άσκησης και Πνευματικότητας. Την βαρύτητα έχουν ακόμα οι ξένοι προς εμάς αλλά σαφέστατα αρχίζουμε και αποκτούμε άποψη για την κατεύθυνση που προτιμούμε, προσθέτοντας και τα δικά μας εργαλεία (βιταμίνες, βότανα, διαλογισμός, εναλλακτικές, ομοιοπαθητική κτλ.) στην φαρέτρα μας.
Υπάρχουν πολλοί που όταν καταφέρουν να γευτούν την καλυτέρευση της ζωής τους έμπρακτα περνούν στο τρίτο στάδιο της πάθησης και αυτό είναι η πλήρη επίγνωση του λόγου που το σώμα κατέφυγε-εκδήλωσε την πάθηση. Καμία υποτροπή δεν είναι τυχαία, μα είναι μηνύματα του σώματος προς γνώση και αυτογνωσία ποιοτικής αλλαγής των συνθηκών και του τρόπου ζωής μας, ανοίγοντας μια διάσταση της Ζωής που χωρίς την ΣΚΠ ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσαμε να αγγίξουμε. Η διάσταση αυτή εσωκλείει πολλές Χάρες της Ζωής, όπως είναι η Αγάπη, η Ειρήνη-Αγαλίαση, η Δύναμη και Σοφία μεταξύ άλλων.
Σε αυτό το στάδιο οι γιατροί είναι περιφερειακής χρήσης, τα φάρμακα σχεδόν αμελητέα, το "Γνώθης εαυτόν" συνεχώς βελτιώνεται και η πάθηση έχει περισσότερο την Χάρη της Ευλογίας παρά της Αρρώστιας.
BlueElf αυτό που έχει ζωγραφίσει η εμπειρία μου με την νόσο, είναι ότι ο φόβος ενός απρόβλεπτου μέλλοντος το μόνο που κάνει είναι να επιβαρύνει το Παρόν σου, προσκολλώντας σε στο πρώτο στάδιο μόνιμα και για πάντα, με τις συνέπειες να είναι λίγο πολύ αναμενόμενες.
Βρες την Δύναμη από τα βάθη της Ψυχής σου, φέρε όλες τις Θετικές εκείνες σκέψεις του κόσμου, ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα αφήσεις των εαυτό σου, ότι με όλη σου την Καρδιά θα κάνεις ότι χρειαστεί να καταλάβεις το Γιατί, να αφαιρέσεις εκείνα που σε εμποδίζουν να Ζήσεις, και να προσθέσεις εκείνα που θα σε κάνουν να ευδοκιμήσεις.
Η Ζωή έχει τον τρόπο να μας μιλάει, ακόμα και μέσα από την οποιαδήποτε νόσο, είναι μηνύματα αφύπνισης και εγρήγορσης προς ένα καλύτερο Παρόν. Το Παρόν θα σε Θεραπεύσει, όχι το μέλλον ούτε το παρελθόν. Ξεκουράσου, πάρε δύο βαθιές ανάσες και ξεκίνα να ζεις την Οπτική όχι του φόβου αλλά της Ζωής που χτυπάει μέσα στην Καρδιά σου και που προστάζει να σε κατευθύνει. Καμία διπλωπία δεν μπορεί να μείνει σε μια ολοζωντανή και ειρηνική Καρδιά, όπως μια φωτιά δεν μπορεί να ζήσει στην νηνεμία.
Καλή Δύναμη BlueElf με Αγάπη και Φως.
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
!!
. Αισθάνομαι και μια κάποια δικαίωση γιατί τοοοοσο καιρό που παραπονιομουν όλοι με λέγανε τρελή... Απλά, αν εμένα η ασθένεια δε μου φερθεί καλά και μέσα σε σύντομο διάστημα καταστω ανίκανη? Αν δε μπορώ να δουλέψω? Αν τυφλωθω? Τι μπορεί κάποιος να περιμένει από μια τόσο απρόβλεπτη νόσο? Τι όνειρα να κάνω?
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
