Καλησπέρα παιδιά.
Θα γράψω πρώτα τις απορίες γιατί έχω κατάθεση ψυχής εδώ...!
Με ενδιαφέρει να μαθω ποσό απαραίτητη είναι η παρακέντηση για να βγει διάγνωση όταν έχει βρεθεί απομυελίνωση με ενεργές εστίες(μου είπαν δύο νευρολόγοι 95% ΣΚΠ).
Τι γίνεται αν δε τι κανείς;
Μου ειπαν επίσης ότι πρέπει να πάρω αγωγή γι αυτό να το κάνω σύντομα.
Αν δεν κάνω δεν έχω διάγνωση επίσημη?
Σε αυτή τη περίπτωση δεν έχεις 0% συμμετοχή? Και απ ότι έχω ακούσει τα φάρμακα είναι ακριβά (δεν έχω αποφασίσει ακόμα γι αυτό).
Γιατί τα ρωτάω τώρα αυτά.. Γιατί δε θελω με τίποτα να κάνω!
Πρώτα απ όλα είμαι κοπέλα και 24 χρόνων.
Αρχές Σεπτέμβρη ξεκίνησα να έχω διάφορα συμπτώματα μουδιάσματα κυρίως στο δερμα, ρεύμα με το σκιψιμο αυχένα, περίεργη κινητικότητα στο χέρι όπως και κάτι σαν κάψιμο στα πλευρά. Δε πηγα αμέσως στο γιατρό γιατί πίστευα ότι είναι απ τον αυχένα με ένα ατύχημα που είχα.
Πήγα σε νευρολογο έκανα μαγνητικές κ βρέθηκαν εστίες απομυελίνωσης εκ των οποίων κάποιες ενεργές σε αυχένα και εγκεφαλο. Είμαι καινούργια ελπίζω να τα λέω καλά. Μου είπε να νοσηλευτω κ να κάνω κορτιζόνη. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα τίποτα απ αυτά να κάνω. Επαθα σοκ πρωτα για τη ταλαιπωρια που εχει η αρχη κ η συνεχεια καθως δεν εχει περασει χρονος που εκανα χειρουργειο για αλλο πραγμα που μου πηρε 6 μηνες να ξεπερασω ψυχολογικα διότι διαγνωστηκα με άλλη περίεργη άγνωστης αιτίας μη θεραπευσιμη πάθηση(με την οποία ίσως να μη μπορέσω να κάνω παιδιά).
Πήγα κ σε αλλο κ μου είπε να κάνω ημερήσιες τη κορτιζόνη και να νοσηλευτω για εξετάσεις εκ των οποίων είναι και η οσφυονωτιαία παρακέντηση όταν το αποφασισω το πολύ σε 10 μέρες. Εκανα τελικα τις κορτιζονες (δε μπορώ να πω ότι είδα βελτίωση βέβαια) και τώρα πρέπει να αποφασισω ποτέ θα νοσηλευτω για τα υπόλοιπα.
Έχω διαβάσει κι εδώ εμπειρίες ξέρω τι είναι πως γίνεται μέχρι και γιατί δε νιώθεις καλά μετά. Οχι οτι εχει σημασια. Ήταν να κάνω πέρυσι που είχα πάει στο νοσοκομείο για βρογχίτιδα γτ θεώρησαν ότι μπορεί ν έχω μηνιγγίτιδα από δυσκαμψία στον αυχένα και "σύγχυση" διότι εκλαιγα γτ μου βαλαν πεταλούδα κ ήθελα να φύγω. Υπεγραψα εγω κ οι γονεις μου οτι δε θελω κι εφυγα. Όταν είχα μπει στο δωμάτιο να βάλω τη ρόμπα για το χειρουργείο επαθα νευρικό κλονισμό γιατί δεν ήθελα. Από τότε όταν δε θελω κατι, πιεζομαι ή φοβάμαι παθαινω σπασμούς. Όπως εγινε με το σκιαγραφικό που δεν ήθελα και το έκανα όπως εγινε και όταν με πείραξε η κορτιζόνη και φοβήθηκα που μπροστά στη παρακέντηση αυτά είναι αστεια.
Δε μπορώ ν αντεξω το στρες που μου δημιουργεί αυτή η εξέταση. Καταλαβαίνω ποτέ θα παθω κρίση και θα παθω. Αν καταφερω να το δεχτω και με πιασει; Μπορει να γινει ζημια. Το έχω εξηγήσει στους γιατρούς στο νοσοκομείο ότι έχω πρόβλημα και δε με παίρνουν σοβαρά. Μου λένε κ δεν είναι τίποτα και άντε θα σου κάνουμε ηρεμιστικη. Έγιναν και όλα τόσο γρήγορα δε προλαβαινω να καταλάβω τι γίνεται δεν έχω χρόνο να δεχτώ οτιδήποτε και να πάρω αποφασισεις γιατί μου λένε πρέπει να μπεις να κανείς αυτό και τις άλλες και γρήγορα για να πάρεις αγωγή. Εντός ερχομενης βδομαδας. Θα ακούσω τη λέξη παρακέντηση μέσα στο νοσοκομείο και θα πηδηξω από παράθυρο γιατί δεν έχω καθόλου τον έλεγχο. Ούτε οι δικοί μου καταλαβαινουν γιατί σκέφτονται την "υγεία μου". Μου λενε οτι ειμαι απλα δυσκολη, το κάνω τραγικό και αν δε το κάνω θα παθω ζημιά λες κ αν είναι σίγουρο πως αν τη κάνω θα είμαι καλά. Τελικά ποια υγεία μετράει πιο πολυ; Μπορεί να φταίει και η ψυχολογία μου που δε βοηθησαν πολυ οι ενεσεις. Είναι προβλημα αυτο που εχω αλλα και με ψυχοθεραπεία ακόμα δε λύνεται αμεσα. Σας κουρασα λίγο αλλά είμαι σε σύγχυση. Τελικά τι ισχύει και τι όχι τουλάχιστον να αποφασισω με σωστά δεδομένα τι θα κάνω. Ευχαριστώ!
Θα γράψω πρώτα τις απορίες γιατί έχω κατάθεση ψυχής εδώ...!
Με ενδιαφέρει να μαθω ποσό απαραίτητη είναι η παρακέντηση για να βγει διάγνωση όταν έχει βρεθεί απομυελίνωση με ενεργές εστίες(μου είπαν δύο νευρολόγοι 95% ΣΚΠ).
Τι γίνεται αν δε τι κανείς;
Μου ειπαν επίσης ότι πρέπει να πάρω αγωγή γι αυτό να το κάνω σύντομα.
Αν δεν κάνω δεν έχω διάγνωση επίσημη?
Σε αυτή τη περίπτωση δεν έχεις 0% συμμετοχή? Και απ ότι έχω ακούσει τα φάρμακα είναι ακριβά (δεν έχω αποφασίσει ακόμα γι αυτό).
Γιατί τα ρωτάω τώρα αυτά.. Γιατί δε θελω με τίποτα να κάνω!
Πρώτα απ όλα είμαι κοπέλα και 24 χρόνων.
Αρχές Σεπτέμβρη ξεκίνησα να έχω διάφορα συμπτώματα μουδιάσματα κυρίως στο δερμα, ρεύμα με το σκιψιμο αυχένα, περίεργη κινητικότητα στο χέρι όπως και κάτι σαν κάψιμο στα πλευρά. Δε πηγα αμέσως στο γιατρό γιατί πίστευα ότι είναι απ τον αυχένα με ένα ατύχημα που είχα.
Πήγα σε νευρολογο έκανα μαγνητικές κ βρέθηκαν εστίες απομυελίνωσης εκ των οποίων κάποιες ενεργές σε αυχένα και εγκεφαλο. Είμαι καινούργια ελπίζω να τα λέω καλά. Μου είπε να νοσηλευτω κ να κάνω κορτιζόνη. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα τίποτα απ αυτά να κάνω. Επαθα σοκ πρωτα για τη ταλαιπωρια που εχει η αρχη κ η συνεχεια καθως δεν εχει περασει χρονος που εκανα χειρουργειο για αλλο πραγμα που μου πηρε 6 μηνες να ξεπερασω ψυχολογικα διότι διαγνωστηκα με άλλη περίεργη άγνωστης αιτίας μη θεραπευσιμη πάθηση(με την οποία ίσως να μη μπορέσω να κάνω παιδιά).
Πήγα κ σε αλλο κ μου είπε να κάνω ημερήσιες τη κορτιζόνη και να νοσηλευτω για εξετάσεις εκ των οποίων είναι και η οσφυονωτιαία παρακέντηση όταν το αποφασισω το πολύ σε 10 μέρες. Εκανα τελικα τις κορτιζονες (δε μπορώ να πω ότι είδα βελτίωση βέβαια) και τώρα πρέπει να αποφασισω ποτέ θα νοσηλευτω για τα υπόλοιπα.
Έχω διαβάσει κι εδώ εμπειρίες ξέρω τι είναι πως γίνεται μέχρι και γιατί δε νιώθεις καλά μετά. Οχι οτι εχει σημασια. Ήταν να κάνω πέρυσι που είχα πάει στο νοσοκομείο για βρογχίτιδα γτ θεώρησαν ότι μπορεί ν έχω μηνιγγίτιδα από δυσκαμψία στον αυχένα και "σύγχυση" διότι εκλαιγα γτ μου βαλαν πεταλούδα κ ήθελα να φύγω. Υπεγραψα εγω κ οι γονεις μου οτι δε θελω κι εφυγα. Όταν είχα μπει στο δωμάτιο να βάλω τη ρόμπα για το χειρουργείο επαθα νευρικό κλονισμό γιατί δεν ήθελα. Από τότε όταν δε θελω κατι, πιεζομαι ή φοβάμαι παθαινω σπασμούς. Όπως εγινε με το σκιαγραφικό που δεν ήθελα και το έκανα όπως εγινε και όταν με πείραξε η κορτιζόνη και φοβήθηκα που μπροστά στη παρακέντηση αυτά είναι αστεια.
Δε μπορώ ν αντεξω το στρες που μου δημιουργεί αυτή η εξέταση. Καταλαβαίνω ποτέ θα παθω κρίση και θα παθω. Αν καταφερω να το δεχτω και με πιασει; Μπορει να γινει ζημια. Το έχω εξηγήσει στους γιατρούς στο νοσοκομείο ότι έχω πρόβλημα και δε με παίρνουν σοβαρά. Μου λένε κ δεν είναι τίποτα και άντε θα σου κάνουμε ηρεμιστικη. Έγιναν και όλα τόσο γρήγορα δε προλαβαινω να καταλάβω τι γίνεται δεν έχω χρόνο να δεχτώ οτιδήποτε και να πάρω αποφασισεις γιατί μου λένε πρέπει να μπεις να κανείς αυτό και τις άλλες και γρήγορα για να πάρεις αγωγή. Εντός ερχομενης βδομαδας. Θα ακούσω τη λέξη παρακέντηση μέσα στο νοσοκομείο και θα πηδηξω από παράθυρο γιατί δεν έχω καθόλου τον έλεγχο. Ούτε οι δικοί μου καταλαβαινουν γιατί σκέφτονται την "υγεία μου". Μου λενε οτι ειμαι απλα δυσκολη, το κάνω τραγικό και αν δε το κάνω θα παθω ζημιά λες κ αν είναι σίγουρο πως αν τη κάνω θα είμαι καλά. Τελικά ποια υγεία μετράει πιο πολυ; Μπορεί να φταίει και η ψυχολογία μου που δε βοηθησαν πολυ οι ενεσεις. Είναι προβλημα αυτο που εχω αλλα και με ψυχοθεραπεία ακόμα δε λύνεται αμεσα. Σας κουρασα λίγο αλλά είμαι σε σύγχυση. Τελικά τι ισχύει και τι όχι τουλάχιστον να αποφασισω με σωστά δεδομένα τι θα κάνω. Ευχαριστώ!
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
. Είναι και η συνειδητοποίηση ένα βήμα. Εχω κλεισει και ραντεβού με ψυχοθεραπευτή. Είχα αποφασισει να το κάνω πάντως και ήμουν ήρεμη αλλά μετα έκανα το λάθος και είδα βίντεο πως γινεται. Αν δεν είναι το επαγγελμα σας σχετικό αφηστε το!
. Θα γίνει το κεφαλι μου πουρές 
. Καθυστέρησα τώρα έτσι κι αλλιώς γιατί δε με κάλυψε η κορτιζόνη και κάνω πάλι τώρα. Αν τελικά δε βρω άλλη άκρη μόνο και μόνο γιατί κουράστηκα θα τη κάνω τελικά. Αν σου είναι εύκολο να μου πεις που πήγες για διάγνωση, ποιός γιατρός σε καθοδήγησε, αν πήρες θεραπεία και χωρίς συμμετοχή, αν καλυφθηκές με ΚΕΠΑ κλπ. Η κάθε περιπτωση βέβαια είναι διαφορετική. Αν δε θες να γράψεις εδώ στείλε μου ένα μήνυμα.
. Όλοι να μαστε γεροί. 
