Κατά την εμπειρία μου, η απορία σου omg είναι περισσότερο παγίδα του μυαλού. Το να σκεφτόμαστε το μέλλον είναι χρήσιμο για σχέδια της ζωής, αλλά εάν το σκεφτόμαστε με φοβικό τρόπο, τότε συντρέχει μεγάλος κίνδυνος να ζήσουμε αυτά τα φοβικά που σκεφτόμαστε.
Επίσης, είναι αποδεδειγμένο ότι το μέλλον δεν Υπάρχει, γιατί απλούστατα κανείς δεν μπορεί να ζήσει στο μέλλον. Ζούμε στο Τώρα, μόνο στο Τώρα μπορούμε να ζήσουμε και έχουμε ζήσει. Ένα αιώνιο άπειρο αμετάβλητο Τώρα στο επόμενο, στο επόμενο, στο επόμενο. Ακόμη και η μνήμη του παρελθόντος μας βρίσκεται στο Τώρα, η φιλοδοξίες του μέλλοντός μας στο σημείο του Τώρα διαμορφώνονται.
Κατά την εμπειρία μου, είναι αποδεδειγμένο ότι η ποιότητα των σκέψεών και πράξεων μου στο Τώρα, μου σμηλεύουν το επόμενο Τώρα (μέλλον) και τα γεγονότα του. Μάλιστα η ποιότητα του Τώρα μου έχει επίσης την Δύναμη να επηρεάζει και την ποιότητα του Παρελθόντος μου. Είναι Απίστευτο αλλά πέρα για πέρα Αληθινό κατά την κρίση του βιώματός μου.
Στο δια ταύτα, οποιαδήποτε απεικόνιση φλεγμονών ή άλλων προβλημάτων σε ένα οργανισμό δεν έχει καμία ουσία για το μέλλον,
αλλά έχει την ΥπερΔύναμη να ορίζει το Τώρα μας. Και εάν το Τώρα μας πλημμυρίσει με άρρωστες σκέψεις και προπάντων φόβο και θυμό, τότε και το επόμενο Τώρα μας (μέλλον) θα είναι άρρωστο.
Είναι αρκετά ματαιόδοξο να σκεφτόμαστε ένα μέλλον, όταν έχουμε τόσα πολλά πράγματα να κάνουμε στο Τώρα μας ώστε να το ευθυγραμμίσουμε και να αποτινάξουμε τοξικές σκέψεις, πάθη, γεγονότα ακόμα και ανθρώπους από την ζωή μας.
Δεν φαντάζεσαι η Κάθαρση πως αλλάζει τον άνθρωπο και πως τιθασεύονται μύριες ασθένειες και προβλήματα στην ζωή του. Ακόμα και η σκλήρυνση μαλακώνει σαν μαξιλάρι.
Η μεγαλύτερη πρόκληση στον αγώνα μας είναι οι δικές μας φοβικές διακυμάνσεις σύμφωνα με τις απεικονιστικές προσεγγίσεις ενός άψυχου μέλλοντος. Μάλιστα εκεί σιγοντάρουν και οι γιατροί με τις επίσης φοβικές εκσπερματώσεις τους, βάζοντας σπόρια μελλοντικού φόβου στο μυαλό μας. Σαν το έζησα αυτό σε μεγάλο βαθμό, απλά προτείνω την ανόρθωση αναστήματος, την επικέντρωση στο Τώρα με Θετικές σκέψεις ότι η σκλήρυνση Θεραπεύεται στο βαθμό που ορίζει η προσωπικότητά μας για τον καθένα μας.
Θυμάμαι η τελευταία μου μαγνητική το 2012 ήταν σουρωτήρι.
Αν και και ήμουν καλά, έπεσα πολύ ψυχολογικά, μαζί με την φοβική συνδρομή του γιατρού.
Το ίδιο δευτερόλεπτο όμως έβαλα τον σπόρο μέσα από τον μυαλό μου ότι του χρόνου θα είμαι ακόμα καλύτερα και η επόμενη μαγνητική θα είναι πολύ πολύ καλύτερη. Είπα με κάθε κόπο θα βρω τον τρόπο να βελτιώσω τις πτυχές που προστάζει η καρδιά μου και να μπορέσω να φτάσω στο σκοπό μου, να είμαι πολύ καλύτερα πνευματικά και σωματικά. Πίστευα ακράδαντα ότι οι μαγνητικές ακολουθούν τον Δρόμο στο οποίο εμείς Οδηγούμε. Από τότε έχω να κάνω MRI οπότε δεν ξέρω αν ισχύει το παραπάνω, αλλά αν κάνω σήμερα μαγνητική μάλλον θα δείξει τα κύτταρα μου να χορεύουν tango...
Έχουμε μόνο να διαχειριστούμε τα φάρμακα, τα συμπτώματα και τις υποτροπές που βαραίνουν το Τώρα μας ,όχι να κρεμόμαστε από μαγνητικές. Απλοποιείται έτσι η πάθηση σε βαθμό
που γίνεται πιο κατανοητή. Αυτό χρειαζόμαστε να δουλέψουμε προς την θεραπεία μας, το μέλλον είναι αδιάφορο.
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
