Καλημερα φιλοι μου ολα αρχισαν πριν ενα μηνα
Πονοκεφαλοι που δεν μπορουσα να αντεξω οι γιατροι που με βλεπανε μου ελεγαν οτι εχω αγχος με εριξαν στα αγχολυτικα.ο πονοκεφαλος εκει,ασταματητος. Ξανα στο νοσοκομειο και επιτελους με παραπεμπουν για μαγνητικη τομογραφια,φτανει η μερα να λανω μαγνητικη..μπαινω μεσα με μονη σκεψη (κοριτσι μου ολα θα παν καλα,μην φοβασαι) η διαγνωση ηταν σκπ ρωταω την γιατρο κατω στον τομογραφο τι εχω; ολα καλα; μου λεει εισαι μια χαρα,θα σε δει ο νευρολογος σου αυτος θα σου τα πει ολα.πηγαινω πανω στην νευρολογικη κλινικη,παιρνωντας το αυτι μου κατι για απομυελινωτικη νοσο..αγνωστο σε εμενα μην μποροντας να καταλαβω οτι εννοουσαν εμενα. Ποσο χρονων εισαι; 20 γιατρε,το υφος του χαλαρο και ψυχραιμο.νομιζω ειδε οτι ειχαν αρχισει τα ματια μου να δακρυζουν .
Εχεις σκληρυνση κατα πλακας κοριτσι μου δεν ειναι τιποτα θα το παλεψουμε.κλαμα εγω ποταμι. Κοιτουσα την μητερα μου στα ματια και τον συντροφο μου εναν ανθρωπο που τον αγαπουσα πολυ και ηταν ολος μου ο κοσμος..ενιωθα δυνατη και μονο τους ειχα διπλα μου. Καθως φευγαμε ο γιατρος φροντισε να με ενημερωση για ολα φροντισε να μου ηρεμησει τις οποιες φοβιες μου με τελεσιγραφο οτι αγχος και σκληρυνση το διδδυμο της καταστροφη! Ο προηγουμος μηνας επειτα της διαγνωσης ηταν μαρτυρικος μονιμως περιφερομουν κλαμμενη..μη ξερωντας τι αντιμετωπιζω.αλλα αισθαμομουν δυνατη γιατι ειχα διπλα μου εναν ανθρωπο που μ ελεγε οτι ολα μαζι θα τα περασουμε. Μεχρι που τελικα ξυπναω ενα πρωι και μου λεει Ελιζα θελω να χωρισουμε.εχεις σκπ αρα δεν μου αξιζεις,θελω παιδια και μια ζωη γεματη κατι που εσυ δεν μπορεις να μου προσφερεις. Οι επομενες μερες βασανιστικες με ενδοφλεβια κορτιζονη.παιδια δεν θελει στεναχωρια.μισω τον εαυτο μου που με ταλαιπωρησα για εναν ανθρωπο που τελικα δεν αξιζε αυτος σε εμενα! Παιρνωια σχετικη ελαφρια θεραπεια
και πλεον προσεχω ποιους βαζω στην ζωη μου! Συγνωμη που σας κουρασα. Αλλα θα χαρω να τα λεμε φιλακια και καλη σας μερα!
Πονοκεφαλοι που δεν μπορουσα να αντεξω οι γιατροι που με βλεπανε μου ελεγαν οτι εχω αγχος με εριξαν στα αγχολυτικα.ο πονοκεφαλος εκει,ασταματητος. Ξανα στο νοσοκομειο και επιτελους με παραπεμπουν για μαγνητικη τομογραφια,φτανει η μερα να λανω μαγνητικη..μπαινω μεσα με μονη σκεψη (κοριτσι μου ολα θα παν καλα,μην φοβασαι) η διαγνωση ηταν σκπ ρωταω την γιατρο κατω στον τομογραφο τι εχω; ολα καλα; μου λεει εισαι μια χαρα,θα σε δει ο νευρολογος σου αυτος θα σου τα πει ολα.πηγαινω πανω στην νευρολογικη κλινικη,παιρνωντας το αυτι μου κατι για απομυελινωτικη νοσο..αγνωστο σε εμενα μην μποροντας να καταλαβω οτι εννοουσαν εμενα. Ποσο χρονων εισαι; 20 γιατρε,το υφος του χαλαρο και ψυχραιμο.νομιζω ειδε οτι ειχαν αρχισει τα ματια μου να δακρυζουν .
Εχεις σκληρυνση κατα πλακας κοριτσι μου δεν ειναι τιποτα θα το παλεψουμε.κλαμα εγω ποταμι. Κοιτουσα την μητερα μου στα ματια και τον συντροφο μου εναν ανθρωπο που τον αγαπουσα πολυ και ηταν ολος μου ο κοσμος..ενιωθα δυνατη και μονο τους ειχα διπλα μου. Καθως φευγαμε ο γιατρος φροντισε να με ενημερωση για ολα φροντισε να μου ηρεμησει τις οποιες φοβιες μου με τελεσιγραφο οτι αγχος και σκληρυνση το διδδυμο της καταστροφη! Ο προηγουμος μηνας επειτα της διαγνωσης ηταν μαρτυρικος μονιμως περιφερομουν κλαμμενη..μη ξερωντας τι αντιμετωπιζω.αλλα αισθαμομουν δυνατη γιατι ειχα διπλα μου εναν ανθρωπο που μ ελεγε οτι ολα μαζι θα τα περασουμε. Μεχρι που τελικα ξυπναω ενα πρωι και μου λεει Ελιζα θελω να χωρισουμε.εχεις σκπ αρα δεν μου αξιζεις,θελω παιδια και μια ζωη γεματη κατι που εσυ δεν μπορεις να μου προσφερεις. Οι επομενες μερες βασανιστικες με ενδοφλεβια κορτιζονη.παιδια δεν θελει στεναχωρια.μισω τον εαυτο μου που με ταλαιπωρησα για εναν ανθρωπο που τελικα δεν αξιζε αυτος σε εμενα! Παιρνωια σχετικη ελαφρια θεραπεια
και πλεον προσεχω ποιους βαζω στην ζωη μου! Συγνωμη που σας κουρασα. Αλλα θα χαρω να τα λεμε φιλακια και καλη σας μερα!Γιατι η ζωη ειναι ωραια,μονο οταν χαμογελας!!!!
