Καλησπέρα και από εμένα, το όνομα μου είναι Πένη και η αδεφή μου πάσχει από την ασθένεια ΣΚΠ εδώ και σχεδόν 2 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα που μιλάμε ενώ όλο το οικογενειακό μας περιβάλλον όπως και η ίδια φαίνεται ότι εχουμε δεχτεί την κατάσταση και προσπαθούμε όλοι μας να είμαστε δίπλα της, παρ΄όλα αυτά υπάρχουν φορές που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι να κάνουμε και τα χάνουμε εντελώς. Η αδερφή μου ήταν η πρώτη που μας βοήθησε να δούμε με άλλη ματιά την ασθένεις αυτη. Ενώ περάσαμε μαζί όλο τον γολγοθά μέχρι να μας πούν τι ακριβώς έχει (ξεκινώντας από καρκίνο ο οποίος ήταν ανύπαρκτος), και μετά από 5 γιατρούς οι οποίοι ο καθε ένας ελεγε την δική του εκδοχή και όπως καταλαβαίνεται μας μπέρδευε το ρίσκο ηταν καθαρά δικό της. Από τη μία να της λένε ότι δεν χρειάζεται αγωγή από την στιγμή που δεν εχει ενεργοποιηθεί η ασθένεια και από την αλλη να της λένε ότι θα πρέπει να κάνει ενέσιμη αγωγή για να κρατήσει την ασθένεια στην ίδια στάσιμη κατάσταση. Τελικά έκανε την ενέσιμη θεραπεία και τώρα η γιατρός της την αλλάζει με μια αλλη θεραπεία ενός χαπιού, το οποίο εχει και αυτό παρενέργειες και μάλιστα πολύ χειρότερες από ότι η ενεση (σύμφωνα πάντα με την ιατρό). Το χάπι αυτό της χορηγήθηκε στο νοσοκομείο και εκεί συνάντησε και άλλα ατομα με την ίδια πάθηση τα οποία μπορεί να ηταν αισιόδοξα μα την ίδια στιγμή ήταν και το αντίθετο πράγμα που την έριξε τελείως ψυχολογικά. Οπότε την ίδια ώρα που της έλεγαν ότι όλα καλά, και δεν φοβούνται τπτ και ότι είναι διαθέσιμες να παλέψουν την ίδια στιγμή της έλεγαν ότι άσχετα με το πόσο καλά είναι για την ώρα (μιας και είναι νέα σχετικά ασθενής!) θα πρέπει να το πάρει απόφαση ότι η εξέλιξη αυτης της ασθένειας είναι να κυκλοφορεί με βοήθημα. Καταλαβαίνετε ότι η αδερφή μου μη έχοντας κάποιο τέτοιου είδους πρόβλημα επηρεάστηκε όπως ηταν φυσικό. Και βλέπωντας τα ατομα αυτα με βοηθήματα μου είπε κρυφά (εμένα & της μητέρας μας) <<εαν καταλήξω έτσι να ξέρετε ότι θα δώσω τέλος!. Ξ'ερω ότι ακούγομαι κάπως και συγνωμη εαν σας ρίχνω ψυχολογικά αλλα το μόνο που θέλω είναι Την Αδερφή Μου Καλά! Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνω τα πάντα μέχρι να την ξαναδώ να είναι αισιόδοξη όπως πρίν. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο αλλα είμαι διατεθημένη να κάνω τα πάντα. Θα είμαι δίπλα της αυτο είναι το μόνο σίγουρο ήτε το θέλει ήτε όχι. Τι μπορώ να κάνω, πώς μπορώ να την βοηθήσω να ξανακερδίσει την αισιοδοξία της;;;;; Ας ζήσουμε το τώρα και το μέλλον θα έρθει όπως και να εχει. Ποιός ξέρει τι του επιφυλάσει;;;; Μήπως εμείς οι υπόλοιποι που δεν γνωρίζουμε ακόμα εαν πάσχουμε από κάποια ασθένεια ξέρουμε την εξέλιξη μας;;;; Κανείς δεν ξέρει πόσο και πώς θα ζήσει, ητε αυτός είναι ήδη ασθενής ήτε όχι. Παρακαλώ πολύ ας μου απαντήσει κάποιος γιατί ειλικρινά τα εχω λίγο εως πολύ χαμένα και δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Ευχαριστώ!
Γεια σου Πένη.
Πως θα μπορούσες να βοηθήσεις την αδερφή σου. Ίσως με το να της πεις ότι η σκλήρυνση δεν ήρθε στην ζωή της για την καταστρέψει αλλά για την βοηθήσει. Πως να την βοηθήσει;;
Με το να πετάξει όλα της τα βάρη. Ήρθε η ώρα να δει καθαρά την ζωή της. Τι έχει πραγματικά ανάγκη. Τι την βαραίνει. Ποιοι άνθρωποι της κάνουν κακό και ποιοι της κάνουν καλό. Ποιες συνήθεις και ποιες επιθυμίες την έχουν σκλαβώσει και ότι ήρθε η ώρα να ελευθερωθεί από αυτές.
Να πεις στην αδερφή σου ότι, ο φόβος δεν θα περάσει δεν θα την νικήσει. Ήρθε η ώρα να ζήσει με θάρρος, τόλμη και ρίσκο. Είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι και αυτοί άρρωστοι όπως τους ασθενείς και ότι η διάκριση γιατρού και ασθενής είναι δεν είναι πάντα σωστή.
Είναι νωρίς ακόμα να γίνει γιατρός του εαυτού της αλλά εάν το πιστέψει θα τα καταφέρει. Θα καταλάβει τι της συμβαίνει, γιατί της συμβαίνει και τι μπορεί να κάνει για το καλό της.
Είχα διαγνωστεί το 2004 με επιθετική μορφή υποτροπιάζουσας σκλήρυνσης και μέχρι το 2010 φοβόμουν πολύ και τα προβλήματα διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο. Ήταν η στιγμή που είπα ότι δεν φοβάμαι πια. Δεν θα ακολουθήσω την καταστροφή, τον δρόμο της ταμπέλα "αρρώστιας" που μου έχουν χρήσει.
Πήρα απόφαση να δώσω ένα τέλος στο φόβο και να αναλάβω με θάρρος να ανακάμψω από την πρόκληση της σκλήρυνσης σιγά σιγά βήμα βήμα ακούγοντας την καρδιά μου. Σήμερα χαίρω καλής υγείας. Γνωρίζω και άλλους "ασθενείς" που το έχουν καταφέρει. Πέρασα από τα φάρμακα, πέρασα από τις ενδοφλέβιες μέχρι να αποκτήσω την αυτογνωσία της γιατρειάς μου. Πιθανά το ίδιο να συμβεί στην αδερφή σου. Να το πιστέψει και θα έχει ήδη συμβεί. Αυτήν την στιγμή περνάει ένα κύκλο κάθαρσης, στην αρχή με φάρμακα, στον επόμενο κύκλο χωρίς αλλά με άλλους πιο θεραπευτικούς τρόπους όπως διατροφή, πνεύμα, άσκηση και γνώση.
Με το Φως και την Αγάπη σου, την Αιδιοδοξία σου και το Χαμόγελό σου, συνέχισε να δίνεις στην αδερφή σου τις αχτίδες αυτές. Μην δείξεις ούτε στιγμή αδυναμία, φόβο. Θα τα καταφέρει, Πένη. Πιστέψτε το και θα έχει ήδη συμβεί.
Αγάπη,Φως & Καλή Δύναμη.
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
