Γειά σου Βιβή
Οι σκληρυντικοί χωρίζονται σε κάποιες κατηγορίες, RRMS κτλ.
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Πχ. υπάρχουν ασθενείς που έχουν συμπτώματα σκλήρυνσης μία φορά στη ζωή τους (δεν ξέρουμε το λόγο) και απο κεί κ πέρα δεν αντιμετωπίζουν ποτέ ξανά σχετικά προβλήματα.
Αρχικά όλοι εντασσόμαστε στην ίδια διάγνωση, ΠΙΘΑΝΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ή σκλήρυνση σε αρχικό στάδιο, μέχρι και εάν ξαναπάθουμε κάτι.
Εάν κάποιος τηρεί τα κριτήρια MCDONALD, μέσα στα οποία είναι θετικές ολιγοκλωνικές ζώνες (παρακέντιση), εκτίμηση
2ης ώσης κλπ., εντάσσεται ως relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) και του προτείνονται διάφορες "θεραπείες" κλπ. κλπ.
Προς το παρόν, και αφού δεν εντάσσεσαι 100% στην ασθένεια, θα πρέπει να χαλαρώσεις/ηρεμήσεις σωματικά και ψυχολογικά και να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικότατα
Εύχομαι, να ανήκεις στην πρώτη περίπτωση και να μην ξαναέχεις τίποτα
Απλά, στην περίπτωση (που απεύχομαι) να έχεις σκλήρυνση, καλό θα ήταν να αποφεύγεις τη ζέστη και τα ζεστά μέρη (δίπλα στη σόμπα, πολλές κουβέρτες, πυρετούς, ηλιοθεραπεία το μεσημέρι του καλοκαιριού κλπ.), να σε βλέπει ο ήλιος όταν η θερμοκρασία είναι καλή, να μήν κουράζεσαι, να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα ψυχολογικά/επιθυμίες/προσδοκίες σου, να τρώς καλά, και προσωπικά θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις τις neurobion βιταμίνες που είναι σύμπλεγμα της Β12 και βοηθά πολύ στα νεύρα.
Όπως και να χει, μην φοβάσαι τίποτα, μην ανησυχείς για πράγματα που δεν έχουν έρθει και μπορεί να μην έρθουν ποτέ
Δυστυχώς, οι περισσότεροι γιατροί δεν είναι λαλίσταστοι......αυτό είναι και ένα μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα.....χρόνιες ασθένειες όπως ο Διαβήτης ή η Ρευματοειδής Αρθρίτιδα κλπ. θα έπρεπε να υποστηρίζονται ψυχολογικά απο την πρώτη στιγμή......εάν εσύ ρε γιατρέ δεν έχεις όρεξη για κουβεντούλα, να πάρεις δίπλα σου μία ψυχολόγο/κοινωνική λειτουργό να κουράρει εμάς και τις οικογένειες μας.......ευτυχώς, εγώ βρήκα μία γιατρό με την οποία έχουμε τρομερή χημεία και μου λύνει τις απορίες μου......όμως τί γίνεται με την οικογένεια? αυτοί απο πού θα μάθουν? απο μένα? εγώ υποτίθεται ότι έχω μία κατάθλιψη, ένα σόκ τέλωςπάντων, τί να τους πώ?
Δε λέω, το σημαντικό είναι ο γιατρός να κατέχει πλήρως την επιστημονική του γνώση και να μπορεί να λύσει τα "μυστήριά" μας, αλλά ρε φίλε κάποια προβλήματα είναι χρόνια, δεν είναι γρίπη, άνοιξε λίγο τ' αυτιά σου να σου πώ τί περνάω, λίγη κατανόηση κλπ.....
Στην Αγγλία που πρωτοδιαγνώστηκα, υπάρχουν νοσοκόμες, ειδικές σε θέματα σκλήρυνσης κατά πλάκας, πρόθυμες ν ακούσουν και να λύσουν οποιαδήποτε προβλήματα/απορίες του ασθενή και της οικογένειας τους, αφού οι γιατροί δεν έχουν τον χρόνο. Πολύ σημαντικό.
Καλό θα ήταν να διεκδικήσουμε μία πανελλαδική γραμμή για ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων σχετικά με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, με κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο, ώστε ανώνυμα να λύνονται όλες οι απορίες, να εντοπίζονται πιθανές δύσκολες περιπτώσεις και να δρά βοηθώντας τους.
Sorry Βιβή
, χρησιμοποίησα το Post σου για να τα χώσω
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
