ΒΑΔΙΣΗ ΣΕ ΙΣΙΟ ΜΕΡΟΣ

[costas1968]

ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΟΤΑΝ Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΛΑΚΟΥΒΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ,ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΑΝΕΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΚΑΤΩ.ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΣ/ΙΣΙΟΣ ΤΟΤΕ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΙΣΩΣ, ΓΙΝΟΜΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΟΣ,ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕ ΧΑΜΗΛΟ-ΣΚΥΜΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΗΝ ΠΕΣΩ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΩ.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΑ ΠΟΔΙΑ. ΣΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ?

[costas1968]

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ.ΜΑΛΛΟΝ Η ΣΚΠ ΣΕ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΙΟ..ΠΕΡΙΕΡΓΑ!!ΧΙ ΧΙ

[ahilleas]

costas1968 σίγουρα δεν είσαι ο μόνος.Εχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα.Είναι θέμα ισσοροπίας και αυτοπεποίθησης.Μετά από πολλές <τούμπες> στον ίσιο δρόμο προσέχω κι εγώ υπερβολικά στο περπάτημα.Προσπαθώ να βρίσκω κάτι για να κρατηθώ,ειδικά σε <δύσκολα > μέρη.Και όταν λέω δύσκολα,ενοώ στενά περάσματα,ή ακρες ενός δρόμου.Και το παραμικρό εμπόδιο μου φαίνεται τεράστιο.Οπότε μόνο με τη σκέψη,μήπως και συμβεί κάτι,αρχίζω να το σκέφτομε και να το "φοβάμαι".Έχω βρεθει σε μεγάλο χώρο που ήξερα ότι δεν υπήρχε το παραμικρό εμπόδιο,αλλά επειδή ήταν κατασκότεινα,πάγωσα και έμεινα στο ίδιο σημείο μέχρι να ανάψει ένα φώς.Τα πόδια κοκκαλώνουν και τα νιόθω αδύναμα,έτοιμα να καταρεύσουν.Οι φυσιοθεραπείες που κάνω ,είναι πάνω σε αυτό το θέμα.

[costas1968]

[quote="ahilleas"]costas1968 σίγουρα δεν είσαι ο μόνος.Εχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα.Είναι θέμα ισσοροπίας και αυτοπεποίθησης.


ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.ΕΙΠΕΣ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ.ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΟΣΑ ΛΕΣ.
ΠΑΝΤΩΣ ΡΕ ΣΥ ΦΙΛΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΠΩΣ ΤΡΕΛΛΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ!!!

[fillcinefil]

Άν είναι στους λείους διαδρόμους πχ ΑΧΕΠΑ, Έ πάω. Από τα "ειδικά εξωτερικά" μέχρι την κλινική με 1-2 στάσεις. Σε κανονικά μέροι που πρέπει να σηκώνεται (ελαφρά) το πόδι , για να μή paragoudlas*, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα.
Παρεμπιπτόντως, έχω σκοντάψει (στο παρελθόν γιατί τώρα πάω κάπως καλύτερα**) και σε πλακάκι που προεξείχε... χιλιοστό. Τό'σερνα.
*= σκοντάφτεις (μόνο φρανκολεβαντίνικα έβγαινε ο ήχος)
**= viewtopic.php?f=47&t=3996

[litsa]

δεν είσαι ο μόνος!!!
κάποτε έπεφτα συνέχεια.... στον ίσιο δρόμο κτλ
τώρα απλά το μυαλό μου είναι στο να βαδίσω και να μην πέσω ... οπότε το σώζω... αλλά με ΜΕΓΑΛΗ προσοχή στην βάδιση! περπατάω και βλέπω που πατάω
το ίδιο ισχύει και για τα σκαλιά... ιδίως τα τελευταία...

[sofia13]

Δεν είσαι ο μόνος, ούτε μόνος !
'Εχω πέσει αρκετές φορές όταν δεν πρόσεχα κάτω. Τώρα που προσέχω δεν πέφτω αλλά έχασα την αυτοπεποίθησή μου.

[ahilleas]

fillcinefil έγραψε:
Άν είναι στους λείους διαδρόμους πχ ΑΧΕΠΑ, Έ πάω. Από τα "ειδικά εξωτερικά" μέχρι την κλινική με 1-2 στάσεις. Σε κανονικά μέροι που πρέπει να σηκώνεται (ελαφρά) το πόδι , για να μή paragoudlas*, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα.
Παρεμπιπτόντως, έχω σκοντάψει (στο παρελθόν γιατί τώρα πάω κάπως καλύτερα**) και σε πλακάκι που προεξείχε... χιλιοστό. Τό'σερνα.
*= σκοντάφτεις (μόνο φρανκολεβαντίνικα έβγαινε ο ήχος)
**= viewtopic.php?f=47&t=3996

Μέσα στο ΑΧΕΠΑ .πριν 3-4 χρόνια που εκαναν κάτι σαν ανακαίνιση στους διαδρόμους,σκόνταψα στο <λείο> δάπεδο,και προσπαθώντας να πιαστώ από καπου ,έπεσα πανω σε κάτι κολώνες αλουμινίου που είχαν πρόχειρα βαλμενες και έκοψα τα χέρια μου.Τα πάντα έπεσαν πανω μου φυσικά,αλουμίνια και άλλες ψευτοκατασκευές.Οι νοσοκόμες τα'παιξαν από τη τρομάρα τους !!Έφυγα μπαταρισμένος παντού κι μέσα στα νεύρα για την ατυχία ,αλλά και την απροσεξία μου!!

[sofia13]

Ax Aχιλλέα ,συγνώμη αλλά γέλασα γιατί θυμήθηκα τα δικά μου!
Και τι δε μας έχει συμβεί......απο τραγικά γεγονότα έως απίστευτα κωμικά.....
Και στα 23 χρόνια πού είμαι αναγκαστικά με τη ''γρουσούζα'', έχουν συμβεί σημεία και τέρατα....
Πιστεύω όλοι μας αφήσαμε εποχή , να μας θυμούνται πολλοί άνθρωποι που τύχαμε στον ανύποπτο
δρόμο τους.

[ahilleas]

Σοφία κι εγώ γελάω όταν τα σκέφτομε κατόπιν εορτής!
Αν δεν είχα βρει και το κηδεμόνα για το πόδι,ακόμη θα έπεφτα με το φύσημα του ανέμου!