Δεν μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος να βγει στην τηλεόραση -αν θέλει και αν εκεί αισθάνεται άνετα- για να μιλήσει για το πρόβλημά του και να μοιραστεί βιώματα και συναισθήματά του? Αυτό αυτόματα τον χαρακτηρίζει καραγκιόζη?
Ο συγκεκριμένος θέλησε να πει, να μοιραστεί, τον επικείμενο θάνατό του με τους συνανθρώπους του. Ο λόγος που το έκανε αυτό, ή οι λόγοι που το έκανε αυτό, δεν μπορεί παρά να είναι αλτρουιστικοί. Ένας ετοιμοθάνατος δεν σκέφτεται το χρηματικό όφελος, ούτε είχε κάτι να κερδίσει από τους παρειστάμενους καλεσμένους της ophra. Και τέλος πάντων έτσι ξέρει και θέλει να εκφράζεται ο συγκεκριμένος, μέσω της τηλεόρασης. Γούστο του και καπέλο του.
Έζησε κάποια πράγματα, θεώρησε πως έχει κάτι σημαντικό να πει στους άλλους, βγήκε και το είπε. Ο συγκεκριμένος είχε καρκίνο, μπορεί κάποιος άλλος να έχει ΣΚΠ. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλά ή άρρωστος, ούτε τί αρρώστια έχεις, σημασία έχει να μπορείς να μοιράζεσαι. Να μπορείς να στρέφεις το πρόσωπό σου προς τους άλλους και όχι να κλείνεσαι στην κατάστασή σου.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι για μένα αξιόλογος όχι γιατί τα λέει ωραία, αλλά γιατί δεν μίσησε τη ζωή, παρόλο που έμαθε ότι το μερίδιό του σε αυτήν τελείωσε. Και στην ομιλία του, εγώ, αυτό διέκρινα, σεβασμό και αγάπη γι'όλα όσα του δόθηκαν. Άλλοι γράφουν βιβλίο. Άλλοι βγαίνουν στην τιβι. Άλλοι μοιράζονται τα συναισθήματα τους με τους οικείους τους. Και άλλοι κάθονται και αναθεματίζουν.