Βοήθεια!!!

[Ελένη]

Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα ναμιλήσω με ομοιοπαθείς. Νοιώθω απολύτως μόνη,είμαι 50 χρονών, έχω την σπάνια μορφή σκλήρυνσης(πρωτογενώς προϊούσα),ζώ στην επαρχία,ο σύζυγος αρνείται την πραγματικότητα,ο γιός μου είναι στην εφηβία,η μητέρα μου έχει σοβαρά προβλήματα με την κατάθλιψή της και γενικά έχω οτιδήποτε θα με έκανε να μην είμαι καλά.Υπάρχει ελπίδα να πάνε τα πράγματα καλύτερα; ;Έχω ανάγκη να πιστέψω σε κάτι. Σαπαρακαλώ,αφού ζείτε το ίδιο άγχος για το αύριο,πείτε μου πώς να επιβιώσω ,τ ί να πιστέψω; [/color][/color][/color]

[Μιμικαμ]

Γειά σου Ελένη, έχει περάσει αρκετή ώρα, που εχω διαβάσει τα λόγια σου και ενω
ήθελα να σου απαντήσω αμέσως, δεν ηξερα τι ακριβώς θα έπρεπε να σου πω....

Σίγουρα η περιγραφή την οποία κάνεις, είναι οτι χειρότερο για την περίπτωσή σου,
επηρεάζει αρνητικά την εν γένει ψυχολογία σου και κατ΄επέκταση και την κλινική σου
εικόνα, θα σου πρότεινα, αν δεν υπάρχει αλλος τρόπος αντιμετώπισης της ολης
κατάστασης, να δώσεις μεγαλύτερη βαρύτητα στο παιδί σου, το οποίο είναι στην εφηβεία,
και κατόπιν στον εαυτό σου, παραβλέποντας οτιδήποτε αλλο σου χαλάει την ψυχική σου
διαθεση, οσο αυτο είναι εφικτό, να επιδιώκεις κάποιες στιγμές να κάνεις κάποια πράγματα
που σε ηρεμούν ψυχικά, σου φτιάχνουν την διάθεσή σου, και κυρίως διαβασε κάποια θέματα
τα οποία γράφονται εδω, δεν ξέρω ποιά ακριβώς είναι η κατάσταση της υγείας σου, σίγουρα
ομως θα σου ανοίξουν ενα παράθυρο ελπίδας για το μέλλον....

Καλή δύναμη σου εύχομαι, να είσαι καλά

[pelopidas]

γεια σου ελενη
υπαρχει ελπιδα
διαβασε για τη χενφα
ισως μεσα στην ατυχια σου εισαι τυχερη, γιατι πριν δυο τρια χρονια δεν υπηρχε τιποτα τετοιο
κουραγιο

[Ελένη]

ευχαριστώ όσους μου απάντησαν.Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις ότι υπάρχουν και άλλοι με το ίδιο πρόβλημα. Απορώ με τον εαυτό μου.Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος.Πώς το έπαθα αυτό; Πρέπει να τα καταφέρω και θα τα καταφέρω.Μόνο θέλω να ξέρω ότι είστε καντά μου.Θέλω να ξέρω ότι δεν είμαι μόνη μου.Και πάλι ευχαριστώ.
Ελένη

[helena]

Δεν είσαι μόνη... Και γω έχω την πρωτογενή μορφή και με μυασθένεια Gravis και είμαι 35 χρονών με 2 1/2 ετών αγοράκι. Ένα θα σου πω η ζωή είναι πολύ για ν'αφήσουμε να μας τη 'χαλάσει' η νέα μας φίλη και το κυριότερο, τα παιδιά μας δεν χρωστάνε σε τίποτα να μας βλέπουν να μιζεριάζουμε. Δεν βοηθάει καθόλου να μην ελπίζεις σ'ένα καλύτερο αύριο και να μην βλέπεις ότι καλά έχεις σήμερα...δηλαδή το παιδί σου.
Ελπίζω να καταφέρεις να βρεις την ψυχικη ηρεμία που χρειάζεται αυτή η νόσος για να την αντιμετωπίσεις καλύτερα.

[mariakod]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Κ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ.ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ,ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΛΕΣ Κ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ Κ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ!ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΗΤΑ????ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΗ ΤΟΥ Κ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΕΙΗ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΛΑ ,ΒΛΕΠΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ.
Ο ΓΥΟΣ ΣΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΕΦΗΒΕΙΑ,ΠΑΩ ΠΑΣΟ ΣΕ ΑΥΤΟ.ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΣ???ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΟΤΑΝ ΓΙΑ ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΣΥ????
Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗ Κ ΕΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!!!ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΝΑΙ????ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΛΝΕΣ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΟΥ,ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Ο ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ???
ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΙΩΣ ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ Κ ΟΙ ΑΛΛΟΙ???
ΕΓΩ ,ΣΑ ΜΑΡΙΑ,ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ.ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΛΛΙΩΣ Κ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ.ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ.
ΕΓΩ Κ ΕΓΩ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ,ΕΧΩ ΣΚΠ
Κ ΑΝ ΔΕ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ,ΤΟΤΕ,ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.ΑΥΤΟ ΕΙΠΑ
ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ,ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΙΚΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ Κ ΑΠΛΑ ΑΠΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ,ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ Η ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ,ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ
RESPECT

[Nick.]

Καλημέρα Ελένη, που είσαι και σύζυγος, και κόρη και μαμά και νιώθεις πως έχεις την ευθύνη όλων.

Φαντάζομαι πως αφού εσύ είσαι 50 χρόνων, η μαμά σου θα είναι γύρω στα 70, οπότε η κατάθλιψη συνηθίζεται σε αυτές τις ηλικίες. Φαντάζομαι πως και ο άντρας σου θα είναι πάνω από 50 ίσως κοντά 60 οπότε έχει ήδη συνηθίσει στο ρόλο της γυναίκας υπηρέτριας. Το ίδιο και ο γιός έχει μάθει να βλέπει τη μαμά του σαν μαμά υπηρέτρια. Οπότε, πρέπει να ανατρέψεις συνήθειες χρόνων. Και αυτό ιδιαίτερα στην επαρχία είναι δύσκολο.
Γνωρίζετε καιρό για την ΠΣ ή τώρα έγινε η διάγνωση?
Όχι ότι παίζει ιδιαίτερο ρόλο γιατί καταλαβαίνω πως και η μητέρα σου (λόγω ηλικίας) και ο άντρας σου (λόγω νοοτροπίας) και ο γιός σου (δικαιωματικά) όσο τους έπαιρνε να συντηρούν τον κατεστημένο ρόλο της ελληνίδας νοικοκυράς, θα το έκαναν. Τώρα όμως σιγά σιγά χρειάζεσαι εσύ τη βοήθειά τους. Και αυτό δύσκολα διεκδικείται. Όμως καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να πας ενάντια στην πραγματικότητα. Ο γιός σου και ο άντρας σου θα κάνουν αργά ή γρήγορα ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα.
Ο άντρας σου δεν είναι δική σου ευθύνη, θα αντιδράσει σύμφωνα με την προσωπικότητά του και το δικό του συμφέρον. Αν κρίνει πως είναι προς το συμφέρον του να βοηθήσει θα το κάνει, αλλιώς θα απομακρυνθεί.
Ο γιός σου είναι δική σου ευθύνη. Εξήγησέ του πως αισθάνεσαι, πόσο φοβάσαι μήπως τον απογοητεύσεις ή τον πληγώσεις με την αδυναμία σου, πόσο πολύ τον αγαπάς και πως θέλεις να σου το λέει όταν το πρόβλημα που έχεις με την υγεία σου του δημιουργεί πρόβλημα και να προσπαθείτε μαζί να βρείτε τη λύση. Γιατί είσαστε μαμά και γιός. Μην μιζεριάζεις, είναι έφηβος και πρέπει να του μάθεις να αγαπάει τον εαυτό του και για να γίνει αυτό πρέπει να έχει γύρω του ανθρώπους που αγαπούν τον εαυτό τους.

Κατά τα άλλα καλή δύναμη ψυχική και σωματική. Και καλή χρονιά.

[VASILIS]

Ελένη θα συμφωνήσω και εγώ με τους υπόλοιπους.
Πολύ απλά, να αναλάβουν τις ευθύνες τους ολοι στο περιβάλλον σου.
Ασχετα με την πάθηση.
Μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σε ρίξει.
ΔΕΝ είσαι μόνη.
Είμαστε εδώ μια παρέα, είσαι μια από εμας.

[Κώστας]

Να προστεθώ κι΄ εγώ στην παρέα της πρωτογενώς προϊούσας και να σας ρωτήσω πέρα από τον ψυχολογικό τομέα που πρέπει να διατηρείται σε πολύ καλή καστάσταση, τι άλλο κάνετε προκειμένου να βοηθηθείτε;

Υσ. Και μετά σου λέει ότι η πρωτογενώς προϊούσα είναι σπάνια μορφή της ΣΚΠ. Μόλις το 9% των ασθενών πάσχουν απ΄ αυτήν. Μα στο forum και μόνο βρεθήκαμε ήδη τρεις και ποιος ξέρει πόσοι είναι ακόμη!

[sofia13]

Ελένη, ότι σου είπαν τα υπόλοιπα παιδιά θα σου πώ κι΄εγώ : Αντέδρασε !
Δεν είσαι μόνη σου, είμαστε όλοι μαζί εδώ μια παρέα και παρά τη διαφορετικότητα χαρακτήρων,
αλληλλοστηριζόμαστε και κυρίως ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ γιατί ξέρουμε προσωπικά ο καθένας μας με τι παλέβουμε...