Αφιερωμένο στις γυναίκες με MS.
Η Εξαφάνιση
Την πρώτη μέρα ένιωσε τις παλάμες πιο βαριές. Οι αγκώνες της είχαν χρώμα ανθρακί και μεταλλικές λάμψεις φωσφόριζαν στις φάλαγγες των δαχτύλων. Ωραίο θέαμα, μα και ασυνήθιστο. Ως το βράδυ, άπειροι κυβοί ζωγραφίστηκαν με μικρολεπτομέρειες πάνω στα δυο της χέρια, κι όλος ο κορμός γλιστρούσε στην αφή. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Δούλεψε στο αεροδρόμιο ως αργά, και κοιμήθηκε κουρασμένη, όπως κάθε νύχτα.
Τη δεύτερη μέρα ο λαιμός της απέκτησε διαφάνεια. Φλέβες γαλάζιες και πολύτιμες έδειχναν τον δρόμο από τον εγκέφαλο προς την καρδιά, και το φως δε σκόνταφτε πάνω τους αλλά τις προσπερνούσε. Δεν αντανακλούσαν τον ήλιο, αλλά τον πολλαπλασίαζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, προς αρτηρίες και ψυχικές οδούς δυσπρόσιτες και χρόνια συσκοτισμένες. Τη δεύτερη μέρα ένιωσε γαλήνη και ευφορία.
Την τρίτη μέρα κάτι εκμυστηρεύτηκε στον αδερφό της. “Το κεφάλι μου πονάει, σα να το διαπερνάνε κόγχες”, του είπε. Τη φίλησε και την καθησύχασε. “Τα μάτια σου είναι όμορφα σήμερα”, είπε αυτός. Εννοούσε πως έβλεπε κάτι άλλο στη θέση της κόρης. Τα εφτά χρώματα, ζωηρά και αεικίνητα, είχαν μετατρέψει τα δυο στρογγυλά της μάτια σε ημισέληνο ουράνιο τόξο. Έβλεπε τη θάλασσα κόκκινη, τον ουρανό κίτρινο και τον ήλιο γαλάζιο.
Την τελευταία μέρα τα χέρια και τα πόδια ήταν τελείως άκαμπτα. Έμειναν σε σχήμα ρόμβου, στιλπνά και διαυγή, σαν ακατέργαστοι καθρέφτες. Τα άκρα πάγωσαν, το δέρμα σκλήρυνε και μία λευκή ψυχρότητα έβαψε τον χώρο. Ακούστηκαν υπόκωφοι ήχοι από το στόμα, και έπειτα τίποτα. Από τα νύχια, από το στήθος, ως τα γυμνά παράθυρα και τους τοίχους, η θερμοκρασία έπεσε και έμεινε για πάντα χαμηλή.
Δεν τη βρήκαν πουθενά, κι ας την έψαχναν μήνες.
“Το Άστρο του Νότου είναι το τελευταίο πολύτιμο εύρημά μας” είπε ο διευθυντής του Γεωλογικού Μουσείου. Το διαμάντι εκτίθετο στα περίεργα, εξίσου αστραφτερά, μάτια μιας χούφτας τουριστών. “Πανέμορφο διαμάντι” ψιθύρισε κάποιος, και το γκρουπ προχώρησε στα επόμενα εκθέματα.
Δεν την έβλεπαν. Πήγε να μιλήσει. Δε μπόρεσε. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά ο ήχος ήταν βουβός. Μόνο όταν έβγαλε εκείνη την κραυγή κάτι έγινε, το διαμάντι θρυμματίστηκε σε ακριβά κομματάκια στο δάπεδο, μαζί με τα δάκρυα, της σκέψεις της και δυο τρία ανείπωτα κρυστάλλινα λόγια.
Η Εξαφάνιση
Την πρώτη μέρα ένιωσε τις παλάμες πιο βαριές. Οι αγκώνες της είχαν χρώμα ανθρακί και μεταλλικές λάμψεις φωσφόριζαν στις φάλαγγες των δαχτύλων. Ωραίο θέαμα, μα και ασυνήθιστο. Ως το βράδυ, άπειροι κυβοί ζωγραφίστηκαν με μικρολεπτομέρειες πάνω στα δυο της χέρια, κι όλος ο κορμός γλιστρούσε στην αφή. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Δούλεψε στο αεροδρόμιο ως αργά, και κοιμήθηκε κουρασμένη, όπως κάθε νύχτα.
Τη δεύτερη μέρα ο λαιμός της απέκτησε διαφάνεια. Φλέβες γαλάζιες και πολύτιμες έδειχναν τον δρόμο από τον εγκέφαλο προς την καρδιά, και το φως δε σκόνταφτε πάνω τους αλλά τις προσπερνούσε. Δεν αντανακλούσαν τον ήλιο, αλλά τον πολλαπλασίαζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, προς αρτηρίες και ψυχικές οδούς δυσπρόσιτες και χρόνια συσκοτισμένες. Τη δεύτερη μέρα ένιωσε γαλήνη και ευφορία.
Την τρίτη μέρα κάτι εκμυστηρεύτηκε στον αδερφό της. “Το κεφάλι μου πονάει, σα να το διαπερνάνε κόγχες”, του είπε. Τη φίλησε και την καθησύχασε. “Τα μάτια σου είναι όμορφα σήμερα”, είπε αυτός. Εννοούσε πως έβλεπε κάτι άλλο στη θέση της κόρης. Τα εφτά χρώματα, ζωηρά και αεικίνητα, είχαν μετατρέψει τα δυο στρογγυλά της μάτια σε ημισέληνο ουράνιο τόξο. Έβλεπε τη θάλασσα κόκκινη, τον ουρανό κίτρινο και τον ήλιο γαλάζιο.
Την τελευταία μέρα τα χέρια και τα πόδια ήταν τελείως άκαμπτα. Έμειναν σε σχήμα ρόμβου, στιλπνά και διαυγή, σαν ακατέργαστοι καθρέφτες. Τα άκρα πάγωσαν, το δέρμα σκλήρυνε και μία λευκή ψυχρότητα έβαψε τον χώρο. Ακούστηκαν υπόκωφοι ήχοι από το στόμα, και έπειτα τίποτα. Από τα νύχια, από το στήθος, ως τα γυμνά παράθυρα και τους τοίχους, η θερμοκρασία έπεσε και έμεινε για πάντα χαμηλή.
Δεν τη βρήκαν πουθενά, κι ας την έψαχναν μήνες.
“Το Άστρο του Νότου είναι το τελευταίο πολύτιμο εύρημά μας” είπε ο διευθυντής του Γεωλογικού Μουσείου. Το διαμάντι εκτίθετο στα περίεργα, εξίσου αστραφτερά, μάτια μιας χούφτας τουριστών. “Πανέμορφο διαμάντι” ψιθύρισε κάποιος, και το γκρουπ προχώρησε στα επόμενα εκθέματα.
Δεν την έβλεπαν. Πήγε να μιλήσει. Δε μπόρεσε. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά ο ήχος ήταν βουβός. Μόνο όταν έβγαλε εκείνη την κραυγή κάτι έγινε, το διαμάντι θρυμματίστηκε σε ακριβά κομματάκια στο δάπεδο, μαζί με τα δάκρυα, της σκέψεις της και δυο τρία ανείπωτα κρυστάλλινα λόγια.
Η ελπίδα είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας.
