Πόσα πόδια;

[Neutralis]

Θα συνεχίσω και εγώ σε αυτό το thread.

Αυτός ο Καρτέσιος έχει κάψει πολύ κόσμο τελικά. Αυτός μιλούσε για δυισμό. Εγώ δε βλέπω δυισμό ψυχής και σώματος.

Πες μου σε παρακαλώ, πού τελειώνει το σώμα και πού αρχίζει η ψυχή; Πώς θεραπεύεις την δεύτερη αν το πρώτο πάσχει διαρκώς και προοδευτικώς;

Δώσε πίσω στον τυφλό τα μάτια του και η "ψυχή" του θα φτιάξει χωρίς άλλη επέμβαση.

Έχω ένα μωρό στο καροτσάκι, 14 μηνών, και βόλτα δε μπορώ να το βγάλω. Οι δήμοι (δήμιοι) δεν έχουν προνοήσει δρόμους για μωράκια και τις μαμάδες τους. Φαντάσου τον τροχήλατο συνάνθρωπο να προσπαθεί να προσεγγίσει αυτός το κέντρο. Τον ρατσισμό δεν τον ενισχύω. Αλλά τον διαπιστώνω.

[LL--MM]

Συμφωνώ απολυτα με τους προλαλσαντες, θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ, δε θυμαμαι απο ποτε γραφω ξανα και ξανα τα ιδια και τα ιδια... χαιρομαι που συμφωνουμε, ... Βέβαια, το φουκαρά τον καλό Θεούλη να του φορτώνουμε ότι κακοήθειες κάνουν και δεν κάνουν οι "συνάνθρωποι" δεν είναι άδικο; και, φιλτατε σου, το "εν αρχη..." ειναι ...λογοτεχνημα, οχι;;;

Αυτό σου είχα γράψει για τις αναφορές στην απόφασή του ΕΣP, Nick, και τα έπαιξες μεχρι ΚΑΙ ΕΣY... OXI;;;

LL-MM από πότε είναι αυτή η ιστορία? Εγώ που είμαι παντρεμένη με ασθενή με ΣΚΠ και έχουμε μαζί και ένα παιδί θεωρούνε πως δεν πανικοβλήθηκα μετά από την μετάδοση αυτής της εκπομπής? Σοβαρά? Και οι γιατροί ψεύδονται όταν μου λένε ότι οι πιθανότητες το παιδί μου να παρουσιάσει ΣΚΠ είναι κατά το ελάχιστο αυξημένες και ότι η πάθηση δεν μεταδίδεται και δεν κληρονομείται?
Αν στείλω εγώ ως άμεσα θιγόμενη μία επιστολή στο ΕΣΡ δεν θα το δουν αλλιώς το θέμα? Εάν έβλεπε την εκπομπή αυτή ο ανήλικος γιός μου και άκουγε ότι η πάθηση του πατέρα του είναι κολλητική και κληρονομείται, δηλαδή ότι μπορεί να την κολλήσει και η μητέρα του και αυτός ο ίδιος εάν δεν την έχει ήδη κληρονομήσει, αυτό δεν τα ήταν έγκλημα κατά ανηλίκου? Νομίζω πως απλά το θέμα της καταγγελίας δεν παρουσιάστηκε σωστά και έδωσε στο ΕΣΡ την ευκαιρία να το κουκουλώσει.

[Nick]

Δεν μίλησα για θεραπεία σώματος και ψυχής. Ούτε ζήτησα από κανέναν ανάπηρο να είναι χαρούμενος για την αναπηρία του. Ούτε είπα ότι η ανακοίνωση μιας χρόνιας πάθησης δεν έρχεται σαν σοκ στον ασθενή. Ο δε ρατσισμός υπάρχει σε πολλές μορφές για τους περισσότερους ανθρώπους για τον έναν ή τον άλλο λόγο.
Σαφώς sou, αν πάρω αναπηρικό καροτσάκι και βγω για βόλτα, οκτώ στους δέκα περαστικούς θα γυρίσουν το κεφάλι τους να με κοιτάξουν (σίγουρα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους), και σίγουρα δεν θα μπορέσω να διανύσω πάνω από ένα τετράγωνο για λόγους πρόσβασης.
Δεν μπόρεσα να εκφράσω αυτό που ήθελα προηγουμένως αναφερόμενη στον τυφλό φίλο του πατέρα μου. Θα κάνω μία δεύτερη προσπάθεια λέγοντας πως πρώτα εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναθεωρήσουμε, σε πείσμα του κοινωνικού ρατσισμού και αποκλεισμού, την εικόνα που έχουμε για τις αναπηρίες. Είτε είμαστε υγιείς, είτε όχι. Όταν εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον ρατσιστικό για τα άτομα με αναπηρίες και μιλάμε για αυτά υποτιμητικά, αργότερα, άμα προκύψει και σε εμάς κάποια αναπηρία, είναι λογικό να χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας και την εκτίμηση που έχουμε στην ίδια τη ζωή και σε όσα αυτή μπορεί να μας προσφέρει στο εξής. Όταν είσαι υγιής και λυπάσαι, νιώθεις οίκτο για τον ανάπηρο, είναι λογικό ακόμη και η προοπτική της αναπηρίας για σένα να σημάνει την αυτολύπηση και την αυτοαπαξίωση.
Η αναπηρία του άντρα μου δεν με φοβίζει και δεν θα με φοβίσει ούτε αν πάψει να είναι "δίποδο". Αυτό που με φοβίζει είναι η οργή που αισθάνεται. Που έπαψε να αγαπάει τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του. Θα ήθελα να μη ντρέπεται να κυκλοφορήσει με μπαστούνι. Να μην αγχώνεται μήπως τον ρωτήσει κάποιος τί έχει γιατί δεν θέλει να απαντήσει. Θα ήθελα να μην είναι αυστηρός με τις αδυναμίες του και τις αδυναμίες των άλλων.

[Nick]

Να παραθέσω και μία πρόσφατη εμπειρία.
Πήγα το βράδυ του Σαββάτου σε παιδικά γενέθλια μαζί με το γιό μου, ο άντρας μου έμεινε σπίτι γιατί αυτές τις μέρες η ΣΚΠ τον ταλαιπωρεί.
Κάποιοι από τους καλεσμένους ήταν στο σαλόνι, και κάποιοι στο μπαλκόνι όπου κάπνιζαν.
Σε κάποια φάση ξεκίνησα να βγω στο μπαλκόνι όταν ακούω τον οικοδεσπότη να λέει για το πρωί που πήγε στο ΙΚΕΑ και πάρκαρε στις θέσεις των αναπήρων γιατί δεν εβρισκε αλλού. Κάποιος από τους καλεσμένους του λέει πως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Γιατί, αφού οι θέσεις ήταν πολλές και όλες άδειες, αποκλειεται να δημιουργούσα πρόβλημα, απάντησε εκείνος. Όχι γιατί αν σκεφτόμαστε όλοι έτσι, τότε ο θεσμός θα καταργηθεί στην πράξη, του έλεγε ο άλλος.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γυρίσω πίσω στο σαλόνι και να μην βγώ έξω. Αυτόματα κατάλαβα ότι η αντίδρασή μου μύριζε ενοχή. Βγήκα έξω και πήρα μέρος στη συζήτηση, λέγοντας πως μου κάνει εντύπωση ότι κανένας έλληνας δεν θα ήθελε σε καμμία περίπτωση να νομίζει κάποιος γι'αυτόν ότι είναι ανάπηρος, αλλά αν είναι να κερδίσει μία θέση πάρκιγκ, αυτό αλλάζει. Κάνει και τον ανάπηρο και ό,τι άλλο χρειαστεί. Και γενικά, οι ανάπηροι ντρέπονται που παρκάρουν σε ειδικές θέσεις, οι παραβάτες όμως δεν ντρέπονται.
Από τη συζήτηση που κάναμε είδα ότι οι περισσότεροι ήταν αληθινά ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι πάνω στο θέμα της κοινωνικής υποκρισίας και του κοινωνικού ρατσισμού και αυτό ήταν μία ευχάριστη έκπληξη.

[Μαριάννα]

Με μια φράση που την λεει ο άντρας μου ''Οταν το παλουκι ειναι μακρια απο τον κ#λ# σου δεν σκεφτεσαι κανεναν και τιποτα "" συγνωμη για την εκφραση αλλα τα λεει ολα

[litsa]

οι άλλοι μας βλέπουν, οπως εμεις βλέπουμε τον εαυτό μας....

[FANTOMAS]

Με μια φράση που την λεει ο άντρας μου ''Οταν το παλουκι ειναι μακρια απο τον κ#λ# σου δεν σκεφτεσαι κανεναν και τιποτα "" συγνωμη για την εκφραση αλλα τα λεει ολα

[Nick]

Καλημέρα και σήμερα.
Η παροιμία που μου ήρθε εμένα στο μυαλό μετά τη συζήτησή μας είναι στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Επαναλαμβανόμαστε αμφότεροι, λες και δεν ακούμε ο ένας τί λέει ο άλλος. Εμένα δεν μου αρέσουν ούτε τα ραβδιά ούτε τα παλούκια. Και στην αναλγησία του κόσμου καλό θα ήταν να μην απαντάμε με μούτρα, αλλά με λόγια ανθρώπινα. Γιατί μόνο έτσι υπάρχει η ελπίδα να δουν και αυτοί που ο κώλος τους είναι μακριά απ' το παλούκι τί μπορεί να σημαίνει παλούκι. Γιατί δεν φταίνε οι απαλούκωτοι, αλλά το παλούκι. Νομίζω? Προς τί λοιπόν η οργή απένταντι στον συνάνθρωπο?
Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε κάφρους ψυχολόγους, νευρολόγους, φυσιοθεραπευτές, ψυχίατρους, παθολόγους κλπ που θέλουν να "βγάλουν" από την ανθρώπινη ανάγκη. Μπινέδες υπάρχουν παντού και για όλους μας ανεξαιρέτως.

[Nick]

Ρε συ sou, μετά από αυτή την απάντηση που μου έδωσες, απογοητεύτηκα πλήρως. Τί να πώ? Διάβασε λίγο τα λόγια σου. "Σαααας παρακαλώ! Λυπηθείτε τον καημένο τον ανάπηρο","Σααααααας παρακαλώ καλέ κυρία", αυτή την εντύπωση νομίζεις πως αφήνεις στους άλλους ανθρώπους? Στα μάτια σου είσαι μια τελειωμένη αξιολύπητη υπόθεση που δεν αξίζει ούτε τον οίκτο? Εγώ αυτό κατάλαβα από αυτά που είπες. Αλήθεια στεναχωρέθηκα πάρα πολύ. Ξέρω πως δεν με πιστεύεις, τώρα αντιλαμβάνομαι πως έχει παγιωθεί μέσα σου η άποψη πως μόνο οι ανάπηροι καταλαβαίνουν από αναπηρίες. Δυστυχώς έχω την εντύπωση πως ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι συμπάσχοντες με σένα ανάπηροι, είναι αξιολύπητοι στα μάτια σου. Γι'αυτό και πιστεύεις πως είναι αξιολύπητοι στα μάτια όλων, μηδενός εξαιρουμένου.

[Νικος]

"Σαααας παρακαλώ! Λυπηθείτε τον καημένο τον ανάπηρο και κάνετε στην άκρη να περάσει το καροτσάκι του. Σααααααας παρακαλώ καλέ κυρία, μπορεί να είστε και εσείς έτσι αύριο..."

ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ

πραγματικά δεν έχω προτιμούσα να μην το έχω διαβάσει