Πειτε τα ολα!!!

[Μίρκα]

Καλησπέρα, μετά από αρκετό καιρο. Διάβασα αυτα που γράφετε και συμφωνώ με όλους, άσχετα αν ορισμένες φορές με παίρνει και μένα από κάτω. Θέλει "μαγκιά" για να καταφέρεις να προσπεράσεις όλες τις δυσκολίες και κάτι ακόμα περισσότερο για να σταθείς, όταν βλέπεις ότι λόγω της ΣΚΠ σε προσπερνάνε πολλές φορές οι άνθρωποι που έλεγαν ότι θα είναι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να πιαστείς από το παρελθόν για να συνεχίσεις στο μέλλον. Είναι ακόμα πιο άσχημο να προτιμάς το παρελθόν και να φοβάσαι το μέλλον. Είναι επίσης πολύ σκληρό και απάνθρωπο οι γύρω σου να βλέπουν μόνο την ασθένεια σε σένα και κανένα άλλο θετικό ή αρνητικό. Καμία άλλη ομορφιά ή ασχήμια. Και εκεί που βρίσκεις λίγη δύναμη και λες "δε βαριέσαι" και προχωράς, έρχεται ο κάθε αδιάκριτος να σε ρωτήσει γιατί περπατάς έτσι, με ένα χαζό χαμόγελο που σε κάνει να χάνεις ό,τι κουράγιο και όρεξη έχει απομείνει. Πραγματικά μερικές φορές αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να είναι τόσο σίγουροι για τη ζωή τους? Πώς μπορούν να φέρονται και να μιλούν σα να είναι ημίθεοι ή ακόμα και άτρωτοι? Ίσως να γίνομαι και εγώ σκληρή χρησιμοποιώντας αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά πραγματικά όλα αυτά με έχουν επηρεάσει και με προβληματίζουν καιρό. Εξάλλου εδώ μπορούμε να τα πούμε όλα. Καληνύχτα!

[tmav]

[elena]

Ήρθα εδώ να γράψω για να ρωτήσω το εξής:costas γιατί έσβησες όλα όσα είχες γράψει ,σε διάφορα θέματα? μου έκανε εντύπωση...περίεργο δεν είναι?και όχι μόνο....
είναι και άδικο για όλους εμάς που σου έχουμε απαντήσει!πρέπει να καθόσουν πολύ ώρα για να το κάνεις αυτό...υπήρχε ιδιαίτερος λόγος?

[maraki12]

Ελενα έχω κι εγώ την ίδια απορία..
Κάπου του ξέφυγαν όμως κανα δυο
Κώστα μισές δουλειές κάνεις..

[Nick]

Γειά σας κι από μένα, διάβασα αυτά που λέτε και συμφωνών λίγο πολύ με όλους.
Στην αρχή κάποιος έγραψε πως δεν μπορεί να ακούει συμβουλές του τύπου "Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να του ξημερώσει, οπότε δε διαφέρεις σε τίποτα από εμάς όταν λες ότι δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί σε 10 χρόνια από τώρα. Σίγουρα κανένας δεν ξέρει τι θα του συμβεί αύριο, αλλά κανείς δεν το σκέφτεται, εμείς έχουμε όμως την αιτία για να σκεφτούμε, όπως σκέφτεται κι ένας καρκινοπαθής, ένας διαβητικός και γενικά όποιος έχει το οτιδήποτε ανίατο."
Μιλούσα τις προάλλες με τον πατέρα μου που είναι 76 χρονών και φοβάται πως θα πεθάνει γιατί οι περισσότεροι συγγενείς του πέθαναν σε αυτή την ηλικία. Φυσικά ο ίδιος δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ιατρικό λόγο να ανησυχεί, πέρα από τα γεράματά του. Του είπα ότι τελικά όλοι θα πεθάνουμε και δεν ξέρουμε πότε, μέχρι τότε όμως καλό είναι να το αποδεχτούμε αυτό και να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Μου απάντησε, όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε αλλά άλλο να το ξέρεις και να είσαι 20 χρονών και άλλο να είσαι 76. Οι πιθανότητες να το πάθεις είναι πολλαπλάσιες.
Ο άνδρας μου που έχει σκλήρυνση είναι 40 χρονών και τον βλέπω ότι κινείται, σκέφτεται, περπατάει, κάθεται, σηκώνεται,....... σαν ένας άνδρας πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Καταλαβαίνω ότι έχει και πόνους, κομμάρες απ' αυτές που έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι και γκρινιάζουν για τα γεράματά τους. Αυτός όμως δεν έχει γεράματα για να γκρινιάξει γι'αυτά. Αυτό που του συμβαίνει δεν αποτελεί μέρος της "φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων". Γι'αυτό και δεν έχω την απαίτηση απ' αυτόν να μην γκρινιάζει, γιατί άλλο να νιώθεις γέρος και να είσαι γέρος, και άλλο να νιώθεις γέρος και να είσαι νέος. Απλώς θα ήθελα να ξέρω ότι μαζί με την γκρίνια συνυπάρχει και η αγάπη για τη ζωή και τον εαυτό του. Και οπωσδήποτε, μαζί με τη ΣΚΠ θα έρθουν και τα γεράματα, και μαζί με τα γεράματα και διάφορες παθήσεις που τα συνοδεύουν. Οπότε τότε θα χρειαστεί ακόμη περισσότερη δύναμη.
Δυστυχώς όμως, όπως και ο πατέρας μου, έτσι και ο άνδρας μου, έτσι και όλοι μας, μία ζωή ζούμε, αυτή που ζούμε τώρα και όχι άλλη. Και ή ζωή περνάει είτε τη ζούμε συνειδητά είτε όχι.
Το σήμερα είναι σήμερα και μετά χάνεται. Το αύριο μπορεί να μας φέρει τον παράδεισο ή την κόλαση. Ό,τι κι αν είναι απ' τα δύο θα πρέπει να το ζήσουμε. Έτσι, νέτα σκέτα.
Όσο για τον καρκινοπαθή που είπε ένας άλλος φίλος που του δίνουν περιθώριο ζωής, αυτό κατά την άποψή μου πάντα, είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Και από προσωπικές εμπειρίες σας λέω ότι οι περισσότεροι περιμένουν το χάρο. Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει για κάποιον που να έζησε το υπόλοιπο της ζωής του όσο καλύτερα μπορούσε. Οι περιπτώσεις που ξέρω εγώ ήταν σαν να πέθαναν τη στιγμή που τους ανακοινώθηκε.
Συγνώμη αν σας ζάλησα. Εβγαλα κι εγώ τα σωψυχά μου.

[thodoris]

...Απλα κατεληξα στο οτι ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΩ Η' ΚΛΑΨΩ Η' ΤΣΑΝΤΙΣΤΩ, ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ???????????????
.... Η απαντηση ειναι ΤΙΠΟΤΑ

Δεν είναι τίποτα. Η αλήθεια είναι οτι πιθανός κάτι θα χάσεις. Η ψυχολογία είναι ένα βασικό συστατικό για μια καλή υγεία. Οπότε είναι σίγουρο οτι δεν θα κερδίσεις κάτι αλλά δεν είναι σίγουρο οτι δεν θα χάσεις κιόλας κάτι...

Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα οτι το άγχος που προκαλείται απο κάποιο γεγονός και διαρκεί αρκετό καιρό είναι πιο επικύνδυνο απο το άγχος που μπορεί να προκληθεί απο κάποιο γεγονός αλλά διαρκεί πολύ λίγο καιρό (ίσως λίγες ώρες). Αυτό σημαίνει οτι ο καθένας θα πρέπει να βάζει σε ένα φίλτρο γεγονότα που προκαλούν παρατεταμένο άγχος και να προσπαθεί να τα ξεπερνά όσο το δυνατόν γρηγορότερα...
Δυστυχώς δεν έχω την πηγή της μελέτης...