Παραθέτω ένα άρθρο σχετικό... ή άσχετο... (εσείς θα το κρίνετε) που αλίευσα κάπου στον κόσμο του διαδικτύου. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και καλύπτει συμπεριφορές γραφόντων σε Forum.
Την δικιά μου φιλοσοφία βέβαια την έχω αναφέρει παλιότερα και είναι η ε π ι λ ε κ τ ι κ ή α δ ι α φ ο ρ ί α σε ότι δεν μας αρέσει.
Ακολουθεί το άρθρο που ανέφερα:
Στα περισσότερα διαδικτυακά ελληνικά φόρα από όπου έτυχε να περάσω τον τελευταίο χρόνο μερικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων συμπεριφορών φαίνονται να είναι ιδιαίτερα τονισμένα, μάλλον στην μεγάλη υπερβολή τους, ό,τι ακριβώς χρειάζεται για μια καλή παρωδία. Ή σαν να βλέπεις κάτι πίσω από ένα τεράστιο παραμορφωτικό φακό.
Παθιασμένες εξάψεις παντογνωσίας που μερικές φορές καταλαμβάνουν όλο το είναι του γραπτού λόγου. Μία άποψη για όλα ανεξαιρέτως τα θέματα, που πρέπει σώνει και καλά να εκφραστεί, την οποία πρέπει να υπερασπιστεί κανείς με αμέριστη επιμονή και πείσμα, να την εκθέσει φυσικά επανειλημμένα (πέντε, δέκα, εκατό φορές) μέχρι αυτή να δεχτεί τη δέουσα προσοχή. Ανάλογος λεκτικός εκνευρισμός αν δεν τύχει αυτής της προσοχής, περισσότερο προκλητική συμπεριφορά μέχρι η διαδικτυακή παρουσία να γίνει αισθητή με άλλο τρόπο. Μάλλον ορισμένοι πολυπερπατημένοι, πανυποψιασμένοι χρήστες, που φέρονται σαν να έχουν βιώσει τα πάντα, σαν να είναι ειδικοί στα πάντα και πρέπει να έχουν αν όχι τον αποκλειστικό τον τελευταίο λόγο επίσης για τα πάντα. Ακόμα κι αν πρόκειται για θέμα εντελώς εξειδικευμένο που όντως δεν ξέρουν κάτι σχετικά θα πρέπει να επέμβουν και να γράψουν αν όχι «δεν ξέρω» κάτι εντελώς άσχετο προκειμένου να καλυφθεί η άγνοια αλλά και να μην χαθεί η προσοχή των άλλων από την παρουσία τους.
Έλλειψη χαμηλών τόνων, απλότητας και ευγένειας στην έκφραση, επιτηδευμένο λεκτικό τουπέ, που σε περίπτωση διαφωνίας φαίνεται να συνδυάζεται με μια έντονη κακεντρέχεια- καχυποψία (λογική μάλλον δεν ξέρω), που ωθούν εντελώς αβίαστα στο να προβαίνει κανείς σε απίστευτες προσωπικές κριτικές ενός διαδικτυακού συνομιλιτή (άγνωστου) με επιχειρήματα τα οποία αγγίζουν, πραγματικό χαρακτήρα, εκφράσεις του προσώπου του, κινήσεις του δείκτη του αριστερού χεριού του, τον σωματότυπο του, τα μαλλιά του, πραγματικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Ενδεχομένως να είναι καλή άσκηση για την ικανότητα χρήσης της φαντασίας. Αν προκαλέσεις επίτηδες και από περιέργεια λίγο με τη συμπεριφορά σου σε ένα φόρουμ (τους συνομιλητές δεν τους επιλέγεις) εκφέροντας μια ακραία άποψη ή πετάγοντας μια σφήνα ή βρίζοντας ή με άλλο τρόπο και αν είσαι άνθρωπος τυχερός κάποιος χρήστης θα βρεθεί να προβεί σε χαρακτηρισμούς που θα σε «ταράξουν» και θα αρχίσεις να αναλογίζεσαι πρόσωπα του περιβάλλοντος σου, τον περιπτερά, την γειτόνισσα, την «στυλίστρια μαλλιών», τον κτηνίατρο, ποιος από όλους μπορεί να μπαίνει στο ίδιο φόρουμ με εσένα, όχι γιατί είναι αληθείς ή ψευδείς οι χαρακτηρισμοί, αλλά γιατί φαίνεται να υπάρχει τόση βεβαιότητα, οικειότητα, θράσος στην έκφρασή τους. Και εν τέλει οι άψογοι κριτικοί συμπεριφορών πέφτουν στην παγίδα του να μοιάσουν διαδικτυακά τουλάχιστον σε αυτό που υποτίθεται κρίνουν. Αν είσαι ακόμα πιο τυχερός άνθρωπος και αυτός ο "κάποιος χρήστης" έχει την «δύναμη» να παρασύρει και άλλους χρήστες να κάνουν το ίδιο ακριβώς, πλέον θα είναι ανεπανάληπτο στη διαδικτυακή του μορφή το παράδειγμα της συμπεριφοράς του όχλου.
Αν υπάρχει φυσικά οικειότητα μεταξύ αγνώστων φανταστείτε τι γίνεται με τη μεταφορά της οικειότητας των πραγματικών πλέον σχέσεων με ορισμένα άτομα εντός της ευρύτερης διαδικτυακής επικοινωνίας (στην οποία συμμετέχουν και τα ίδια άτομα αλλά υπό τη διαδικτυακή τους μορφή), επικοινωνία όμως στην οποία παράλληλα συμμετέχει και αόριστος αριθμός ατόμων με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Ξαφνικά η "ανταλλαγή απόψεων" γίνεται για μια μερίδα διαδικτυακών χρηστών ένας αδιάκοπος γραπτός διάλογος γεμάτος υπονοούμενα, «αυτός που ξέρει κατάλαβε», ή εν τέλει χαζοχαρούμενα θέματα "κλίκας" ή αδιάφορα για το σύνολο των επισκεπτών μιας ιστοσελίδας (επισκεπτών για τον άλφα ή βήτα λόγο), ακόμα πιο αδιάφορα για τους χρήστες του διαδικτύου που τυχαία μέσα από μηχανές αναζήτησης βρίσκονται στο εν λόγω φόρουμ, αλλά και θέματα που δεν χρειάζονταν να υπάρχουν σε αυτό που είχα στο μυαλό μου πριν ένα χρόνο ως διαδικτυακό φόρουμ και γενικότερα διαδίκτυο (με εξαίρεση τα chats ~ όπου νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν αποκλειστικά εκεί). Είναι σαν να μιλούν στο τηλέφωνο δύο άτομα και τη συνομιλία να την ακούνε από ένα τεράστιο μεγάφωνο όλοι οι άλλοι. Βέβαια από τη στιγμή που για τους ίδιους τους συνομιλητές είναι αποδεκτό οι άλλοι μπορούν απλά να φορέσουν "ωτοασπίδες" ή να φύγουν. Είναι βέβαια υγιής μάλλον η συμπεριφορά αυτών που δεν επεμβαίνουν και οι ίδιοι τάχα για να λύσουν ένα πρόβλημα μεταξύ άλλων διαδικτυακών προσώπων, η συμπεριφορά αυτών που επιλέγουν να φορούν "ωτοασπίδες" ή να φεύγουν.
Από τη στιγμή που κάποιος κάνει αισθητή τη διαδικτυακή του παρουσία με οποιοδήποτε τρόπο και αρχίσει να συμμετέχει σε διαλόγους σαν τον προαναφερόμενο, κινείται στο φόρουμ σαν να τον αφορά κάθε τι που συμβαίνει μέσα σε αυτό, ανοίγει θέματα και ζητά εξηγήσεις τεχνικές ή μη για καταστάσεις, ενέργειες ή αλλαγές ή άλλο που έναν επισκέπτη της ιστοσελίδας ή έναν ανεπηρρέαστο θαμώνα, που δεν επιδιώκουν να γίνουν φορουμίτες, μπορεί να τους αφήνουν παγερά αδιάφορους αν δεν τους διώχνουν. Αρχίζει να εκφράζεται δίνοντας της εντύπωση ότι αποτελεί ένα «παράγοντα» δυναμικό για το φόρουμ σχεδόν με λεκτικό απειλητικό, και τα όποια επιχειρήματα του αφήνουν να νοηθεί ότι φέρεται σαν να είναι πλέον υπάλληλος σε επιχείρηση, σαν να έχει αποκτήσει ρίζες παλαιότητας με ανεκτίμητη προσφορά και πρόοδο και αναμένει πριν αφυπηρετήσει ανάλογη αναγνώριση από το αφεντικό και τήρηση κανόνων αξιοκρατίας ή ίσης μεταχείρισης ή προστασίας και σεβασμού του υπαλληλικού δυναμικού. Νομίζει μάλιστα ότι μπορεί να βρεί και κάποιου είδους δίκαιο.
Εν τέλει τα ελληνικά φόρα έχουν πολλαπλασιαστεί και τα περισσότερα έγιναν πλέον ένας τρόπος να περνά κανείς τον ελεύθερο του χρόνο παρά να εκφέρει άποψη που θεωρεί ότι πρέπει να ακουστεί για συμμετοχή σε κάποιο ουσιαστικό διάλογο, κάτι σαν διαδικτυακά καφενεία, όπου χωράει και η αρλούμπα και ο Χαράλαμπος και η λαγάνα. Υπάρχουν φυσικά και αυτά που διατηρούν τον χαρακτήρα του "φόρουμ απόψεων". Πλέον δεν υπάρχει καλό και κακό διαδίκτυο (όπως νόμιζα) αλλά καλή και κακή χρήση του και εναπόκειται στον καθένα χωριστά το τι χρήση θα κάνει και πώς - πότε θα την κρίνει (αν μπορεί) αυτή. Η παρωδία του διαδικτυακού καφενείου δεν είναι αναγκαστική σίγουρα, είναι σαν θέαμα και από μακρυά διασκεδαστική, αλλά μήπως σαν μια λεπτή παραπεταμένη πτυχή κάποιας κοινωνικής πραγματικότητας θα έπρεπε να προβληματίσει;
Πηγή: e-magazino.gr
Για να δεις το ουράνιο τόξο πρέπει να χορέψεις στη βροχή…
