Μακραίναμε τα χέρια μας στο βάθος του ορίζοντα,
προσπαθώντας να χαϊδέψουμε την αναλάμπουσα πεταλούδα.
Αυτή, που στη γύρη των φτερών της,
κουβαλούσε την ελπίδα.
Την ελπίδα που περιμέναμε ναρθεί από μέρα σε μέρα,
αλλά δεν ερχόταν!
Έψαξα για το σταθμό του τραίνου στο μυαλό μου.
Ήταν κλειστός!
Το εισιτήριο, είχε από καιρό ξεθυμάνει!
Έσφιξα τη γροθιά μου κι΄έκανα υπομονή.
Ως τις 15 τ΄ Απρίλη!....
Όχι τι νομίζατε! Μόνο ο κύριος Κουραδάκης κατέχει τη τέχνη της παπαριάς!
Υσ. Άννα μη παρεξηγηθείς. Αν δε γελάσουμε με το πόνο μας τη βάψαμε!
προσπαθώντας να χαϊδέψουμε την αναλάμπουσα πεταλούδα.
Αυτή, που στη γύρη των φτερών της,
κουβαλούσε την ελπίδα.
Την ελπίδα που περιμέναμε ναρθεί από μέρα σε μέρα,
αλλά δεν ερχόταν!
Έψαξα για το σταθμό του τραίνου στο μυαλό μου.
Ήταν κλειστός!
Το εισιτήριο, είχε από καιρό ξεθυμάνει!
Έσφιξα τη γροθιά μου κι΄έκανα υπομονή.
Ως τις 15 τ΄ Απρίλη!....
Όχι τι νομίζατε! Μόνο ο κύριος Κουραδάκης κατέχει τη τέχνη της παπαριάς!
Υσ. Άννα μη παρεξηγηθείς. Αν δε γελάσουμε με το πόνο μας τη βάψαμε!
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.