εξωγήινη

[Π.Μ79]

Όσοι πάσχουμε από σκπ ή οποιοσδήποτε πάσχει από άλλη ασθένεια ανίατη, είναι καθαρά στο χέρι του τι θα κάνει.

Αν θες να κάνεις όνειρα, εννοείται να κάνεις.
Αν θες να βγαίνεις έξω, εννοείται να βγαίνεις.
Αν αισθάνεσαι διάφορα και θες να τα πεις, εννοείται να τα πεις.

Αν όμως από την άλλη, πιστεύεις ότι λόγω της ασθένειας δε θες να κάνεις όνειρα, δε θες να βγαίνεις έξω και δε θες να τα λες σε κανέναν, τότε σόρι αλλά δημιουργείς πρόβλημα στον εαυτό σου μεγαλύτερο απ'ότι ήδη έχεις.

Προσωπικά κάνω τα ίδια που έκανα και πριν μάθω ότι πάσχω από σκπ.
Η ψυχολογία μου είναι μία χαρά και δεν έδωσα ποτέ σε κανέναν το δικαίωμα να με λυπηθεί.

Δοκίμασε και αυτή την πλευρά και θα δεις ότι θα αισθανείς πολύ πολύ καλύτερα.

[ΑΝΤΙΓΟΝAKI]

mplearkouda, φοβερό το θέμα που άνοιξες.
Κι εγώ όταν πρωτοδιαγνώσθηκα άκουγα φίλους και φίλες να μιλούν για ζητήματα που δεν αφορούν στην υγεία και ένιωθα ότι με δουλεύουν. Δεν γνώριζαν βέβαια τίποτα για εμένα και απλά συνέχιζαν να έχουν τα ενδιαφέροντά τους (επαγγελματικά, γκομενικά κτλ) όπως όλοι οι άνθρωποι.
Μου φαίνονταν τόσο μακρινές αυτές οι συζητήσεις, (τις οποίες έκανα και εγώ μέχρι να "αρρωστήσω").
Τρία χρόνια μετά έχω επανέλθει στους ρυθμούς της καθημερινότητας και με απασχολούν χίλια δυο άλλα πράγματα. Μόδα, κους - κους, πώς θα διακοσμήσω το σαλόνι μου, τί κατσαρόλα να αγοράσω, να πληρώσω ή όχι την εισφορά αλληλλεγγύης κτλ
Όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Α και μία συμβουλή, μην αφεθείς στην θλίψη σου. Βρες διέξοδο και λόγους να χαμογελάς, τουλάχιστον άπαξ ημερησίως (συνταγή ιατρού).

Να σαι καλά

[ΑΝΤΙΓΟΝAKI]

Δες το σαν ευκαιρία να σε γνωρίσεις και να σε ανακαλύψεις και είμαι σίγουρη ότι θα εντυπωσιαστείς με την δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

και μέχρι τότε... θα έχουν βρει και το φάρμακο και θα σου μείνει το "ταξίδι" !

Αχ Βασιλική, μόλις διάβασα την απάντησή σου και με έκανες να νιώσω πολύ αισιόδοξα. Σε ευχαριστώ.

Να γιατί μου αρέσετε εδώ μέσα.

[billios]

mplearkoyda σου μιλαει και αλλος εξωγηινος εδω,ακομα δεν μπορω να κοιταξω στα ματια τον κοσμο γιατι νομιζω πως θα διαβασουν τη θλιψη μου...εγω δεν ειμαι ΑΥΤΟΣ,δεν ειμαι ο ΙΔΙΟΣ...παλευω και προσπαθω να βγαλω ψευτη τον καθρεφτη που κοιταζω καθε μερα για ολους τους λογους που προειπαν τα παιδια και να σταθω δυνατος να ξαναβρω εστω καποιο μερος του παλιου μου εαυτου και θα το κανω...και θα το κανεις κι εσυ...γιατι πρεπει να παλεψουμε και να μην πεσουμε αμαχητη.Ολα τα παιδια ειναι καταπληκτικα και τρομερη πηγη ενεργειας....εκμεταλευσου την και βγες απ'το πηγαδι γρηγορα

[soulla]

mplearkoyda σου μιλαει και αλλος εξωγηινος εδω,ακομα δεν μπορω να κοιταξω στα ματια τον κοσμο γιατι νομιζω πως θα διαβασουν τη θλιψη μου...εγω δεν ειμαι ΑΥΤΟΣ,δεν ειμαι ο ΙΔΙΟΣ...παλευω και προσπαθω να βγαλω ψευτη τον καθρεφτη που κοιταζω καθε μερα για ολους τους λογους που προειπαν τα παιδια και να σταθω δυνατος να ξαναβρω εστω καποιο μερος του παλιου μου εαυτου και θα το κανω...και θα το κανεις κι εσυ...γιατι πρεπει να παλεψουμε και να μην πεσουμε αμαχητη.Ολα τα παιδια ειναι καταπληκτικα και τρομερη πηγη ενεργειας....εκμεταλευσου την και βγες απ'το πηγαδι γρηγορα

billio για αυτό δεν αποφάσισα να γράψω...το εκανες εσύ για εμένα ΓΙΑ ΕΜΑς

[ΑΝΝΑ59]

Παει σχεδον 1 χρονος από τοτε που μου εγινε η διαγνωση. Καλα δεν θα έλεγα ότι ειμαι, αλλα θα μπορουσα να ειμαι και πολύ χειροτερα. Δεν έχω κάποιο σύμπτωμα που να υποδηλώνει στους άλλους ότι κάτι έχω, άσχετα αν εγώ νοιώθω 1002 και δυσκολεύομαι και που μιλάω με τη δυσαρθρία που χειροτερεύει και αν στη δουλειά μου κάθε μέρα υποφέρω απ’αυτό (δουλεύω σε σχολείο). Βγήκα χτες για καφέ με μια φίλη που είχε πάρα πολύ καιρό να δω (μετά τη διάγνωση και για μήνες απέφευγα τις κοινωνικές συναναστροφές). Γύρισα σπίτι νοιώθοντας ένα τεράστιο κενό και πολλή κατάθλιψη. Νοιώθω τόσο διαφορετική, ζω σε δικό μου κόσμο, οι δικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί είναι τόσο διαφορετικοί από των υπολοίπων. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, και γενικά τους απασχολούν πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που απασχολούν εμένα. Νοιώθω τόσο διαφορετική όταν είμαι με άλλο κόσμο, σαν να είμαι εξωγήινη. Συμβαίνει και σε σας αυτό?

Εχουν περασει 15 χρονια και 3 μηνες,απο τοτε που εγινε,για μενα,η διαγνωση της σκπ....Περασα απο διαφορες ''φασεις''....φοβος,πανικος,αρνηση,θυμος,απομονωση,παραπονο,καταθλιψη....Απομονωθηκα...για λιγο,μερικες εβδομαδες μονο!!! Οσο ημουν σε μια ''σταθερη'' κατασταση,παρα τις ενοχλησεις απο τα συμπτωματα που ''δεν φαινονται'' ,παρα τις ωσεις που ''ξεπεραστηκαν''....ΠΑΤΗΣΑ ΓΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ,ΕΚΡΥΒΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ,ΑΛΛΑΞΑ ΝΤΥΣΙΜΟ,ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ,ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΕΝΕΡΓΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΦΟΙΤΗΣΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ,ΑΡΧΙΣΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟ....!!!!Επαψα να συζηταω για τη σκπ,με οποιονδηποτε αλλον,εκτος απο το γιατρο μου,τον αντρα μου και τη μητερα μου!!!! Ολα αυτα μεχρι πριν 3 περιπου χρονια.....τοτε αρχισα να χειροτερευω...αργα...αλλα σταθερα...τοτε αρχισα να ''πεφτω''......Οσο το σκεφτομαι,ομως,βλεπω οτι, στην πραγματικοτητα,ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΑΘΗΣΗ, αλλα τα ''παραπλευρα'' ,που λεω εγω !!!! Φταιει η αναγκαστικη ανεργια,η αδεια τσεπη μου,ο γολγοθας της διεκδικησης των ''κοινωνικων παροχων'' ,η γυρισμενη πλατη των συγγενων και μερικων ''φιλων''...Αυτην την πλατη,την εχω,βεβαια, ''γραμμενη'' τωρα πια...χαιρομαι κι ολας αφου η σκπ εγινε η αφορμη να δειξουν μερικοι ''ανθρωποι'' το αληθινο τους τους προσωπο!!! Παρα τη σημερινη μου κατασταση ,δεν νοιωθω καθολου ''εξωγηινη''....ΠΟΤΕ δεν ενοιωσα ετσι....Οπως και πριν,απαιτω το ''χωρο μου'' στη ζωη και δεν το βαζω κατω !!!! ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ.....ΦΙΛΑΡΑΚΙ....αν εσυ ,εχεις λυμενα,εστω και στοιχειωδως αυτα τα ''παραπλευρα'' που βασανιζουν εμενα.....τοτε....ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΗ ΣΚΠ.....ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ.....

[kath]

Παει σχεδον 1 χρονος από τοτε που μου εγινε η διαγνωση. Καλα δεν θα έλεγα ότι ειμαι, αλλα θα μπορουσα να ειμαι και πολύ χειροτερα. Δεν έχω κάποιο σύμπτωμα που να υποδηλώνει στους άλλους ότι κάτι έχω, άσχετα αν εγώ νοιώθω 1002 και δυσκολεύομαι και που μιλάω με τη δυσαρθρία που χειροτερεύει και αν στη δουλειά μου κάθε μέρα υποφέρω απ’αυτό (δουλεύω σε σχολείο). Βγήκα χτες για καφέ με μια φίλη που είχε πάρα πολύ καιρό να δω (μετά τη διάγνωση και για μήνες απέφευγα τις κοινωνικές συναναστροφές). Γύρισα σπίτι νοιώθοντας ένα τεράστιο κενό και πολλή κατάθλιψη. Νοιώθω τόσο διαφορετική, ζω σε δικό μου κόσμο, οι δικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί είναι τόσο διαφορετικοί από των υπολοίπων. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, και γενικά τους απασχολούν πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που απασχολούν εμένα. Νοιώθω τόσο διαφορετική όταν είμαι με άλλο κόσμο, σαν να είμαι εξωγήινη. Συμβαίνει και σε σας αυτό?

Διαβαζω αυτα που γραφεις κ ειναι σαν να ακουω τον εαυτο μου.Ετσι ακριβως αισθανομαι κ εγω!Ακριβως!Μεχρι που καποιες φορες που δεν εχω διαθεση να βγω εξω,καμια σχεση με παλια,εχω την εντυπωση οτι με παρεξηγουν επειδη βλεπουν την αδικαιολογητη γι αυτους αλλαγη.Εδω που τα λεμε κ εγω αν ημουν στη θεση τους με τον ιδιο τροπο θα σκεφτομουν.Αλλες φορες προσπαθω να σκεφτω με τον τροπο που γραφουν τα παιδια κ αλλοτε το καταφερνω αλλοτε πισωγυριζω κ παλι απ την αρχη.Μεγαλη δοκιμασια,αφου οι γυρω μας δεν ειναι σαν κ εμας.Πολλες φορες αναρωτιεμαι ακομα κ τωρα γιατι εμεις επρεπε να ειμαστε οι διαφορετικοι.Αλλα ετσι κ αλλιως απαντηση δεν εχει η ερωτηση μου.Το οτι ειμαστε εδω παντως κ μοιραζομαστε πραγματα που με αλλους δεν μπορουμε εκ των πραγματων να μοιραστουμε,ειναι μεγαλη υποθεση πιστευω

[EFFIE]

Παει σχεδον 1 χρονος από τοτε που μου εγινε η διαγνωση. Καλα δεν θα έλεγα ότι ειμαι, αλλα θα μπορουσα να ειμαι και πολύ χειροτερα. Δεν έχω κάποιο σύμπτωμα που να υποδηλώνει στους άλλους ότι κάτι έχω, άσχετα αν εγώ νοιώθω 1002 και δυσκολεύομαι και που μιλάω με τη δυσαρθρία που χειροτερεύει και αν στη δουλειά μου κάθε μέρα υποφέρω απ’αυτό (δουλεύω σε σχολείο). Βγήκα χτες για καφέ με μια φίλη που είχε πάρα πολύ καιρό να δω (μετά τη διάγνωση και για μήνες απέφευγα τις κοινωνικές συναναστροφές). Γύρισα σπίτι νοιώθοντας ένα τεράστιο κενό και πολλή κατάθλιψη. Νοιώθω τόσο διαφορετική, ζω σε δικό μου κόσμο, οι δικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί είναι τόσο διαφορετικοί από των υπολοίπων. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, και γενικά τους απασχολούν πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που απασχολούν εμένα. Νοιώθω τόσο διαφορετική όταν είμαι με άλλο κόσμο, σαν να είμαι εξωγήινη. Συμβαίνει και σε σας αυτό?

Εχουν περασει 15 χρονια και 3 μηνες,απο τοτε που εγινε,για μενα,η διαγνωση της σκπ....Περασα απο διαφορες ''φασεις''....φοβος,πανικος,αρνηση,θυμος,απομονωση,παραπονο,καταθλιψη....Απομονωθηκα...για λιγο,μερικες εβδομαδες μονο!!! Οσο ημουν σε μια ''σταθερη'' κατασταση,παρα τις ενοχλησεις απο τα συμπτωματα που ''δεν φαινονται'' ,παρα τις ωσεις που ''ξεπεραστηκαν''....ΠΑΤΗΣΑ ΓΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ,ΕΚΡΥΒΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ,ΑΛΛΑΞΑ ΝΤΥΣΙΜΟ,ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ,ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΕΝΕΡΓΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΦΟΙΤΗΣΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ,ΑΡΧΙΣΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟ....!!!!Επαψα να συζηταω για τη σκπ,με οποιονδηποτε αλλον,εκτος απο το γιατρο μου,τον αντρα μου και τη μητερα μου!!!! Ολα αυτα μεχρι πριν 3 περιπου χρονια.....τοτε αρχισα να χειροτερευω...αργα...αλλα σταθερα...τοτε αρχισα να ''πεφτω''......Οσο το σκεφτομαι,ομως,βλεπω οτι, στην πραγματικοτητα,ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΑΘΗΣΗ, αλλα τα ''παραπλευρα'' ,που λεω εγω !!!! Φταιει η αναγκαστικη ανεργια,η αδεια τσεπη μου,ο γολγοθας της διεκδικησης των ''κοινωνικων παροχων'' ,η γυρισμενη πλατη των συγγενων και μερικων ''φιλων''...Αυτην την πλατη,την εχω,βεβαια, ''γραμμενη'' τωρα πια...χαιρομαι κι ολας αφου η σκπ εγινε η αφορμη να δειξουν μερικοι ''ανθρωποι'' το αληθινο τους τους προσωπο!!! Παρα τη σημερινη μου κατασταση ,δεν νοιωθω καθολου ''εξωγηινη''....ΠΟΤΕ δεν ενοιωσα ετσι....Οπως και πριν,απαιτω το ''χωρο μου'' στη ζωη και δεν το βαζω κατω !!!! ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ.....ΦΙΛΑΡΑΚΙ....αν εσυ ,εχεις λυμενα,εστω και στοιχειωδως αυτα τα ''παραπλευρα'' που βασανιζουν εμενα.....τοτε....ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΗ ΣΚΠ.....ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ.....

[mplearkouda]

Σας ευχαριστώ παιδιά για τις σκέψεις σας και όχι μόνο που καταθέσατε σε συτό post. Είναι αλήθεια σημαντικό να ακούς το πως σκέφτονται άλλοι άνθρωποι που είναι ομοιοπαθείς.

[mplearkouda]

Παει σχεδον 1 χρονος από τοτε που μου εγινε η διαγνωση. Καλα δεν θα έλεγα ότι ειμαι, αλλα θα μπορουσα να ειμαι και πολύ χειροτερα. Δεν έχω κάποιο σύμπτωμα που να υποδηλώνει στους άλλους ότι κάτι έχω, άσχετα αν εγώ νοιώθω 1002 και δυσκολεύομαι και που μιλάω με τη δυσαρθρία που χειροτερεύει και αν στη δουλειά μου κάθε μέρα υποφέρω απ’αυτό (δουλεύω σε σχολείο). Βγήκα χτες για καφέ με μια φίλη που είχε πάρα πολύ καιρό να δω (μετά τη διάγνωση και για μήνες απέφευγα τις κοινωνικές συναναστροφές). Γύρισα σπίτι νοιώθοντας ένα τεράστιο κενό και πολλή κατάθλιψη. Νοιώθω τόσο διαφορετική, ζω σε δικό μου κόσμο, οι δικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί είναι τόσο διαφορετικοί από των υπολοίπων. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, και γενικά τους απασχολούν πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που απασχολούν εμένα. Νοιώθω τόσο διαφορετική όταν είμαι με άλλο κόσμο, σαν να είμαι εξωγήινη. Συμβαίνει και σε σας αυτό?

Γεια σου mplearkouda!
Φαντάζομαι σε άλλους συμβαίνει και σε άλλους όχι...

Εσύ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον?

Αν δλδ ήσουν απολύτα υγειής και έπεφτε μια γλάστρα στο κεφάλι σου ενα πρωί και σε άφηνε στον τόπο? δε θα πηγαίναν στράφι τα σχέδια? Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι μας είναι να προσπαθούμε να κρατάμε την ψυχολογία μας ψηλά και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ψύχραιμα.

Ενα πρωτο σοκ όλοι το παθαίνουμε, αλλά το θέμα είναι να το ξεπεράσουμε αυτό το σοκ και να συνεχίσουμε κανονικα τη ζωή μας.

Γιατί να νιώθεις αλλιώτικος από τους άλλους ανθρώπους? Μήπως είναι τελικά ιδέα μας? Μήπως τελικά οι άλλοι μας αντιμετωπίζουν κανονικά, αλλά εμείς είμαστε που το βλέπουμε διαφορετικά?
Όλοι έχουν προβλήματα. Άλλος μεγαλύτερα, άλλος μικρότερα.

Always look at the bright side of life.... (πάντα υπάρχει)

Τεο σίγουρα κανείς δεν εξασφαλίζει ότι ο οποιοσδήποτε θα είναι υγιής ή ότι μια μέρα δεν θα τον πατήσει το τραμ. Ένας υγιής άνθρωπος όμως, δεν ζει με το άγχος της επόμενης ώσης, ούτε και βλέπει τα συμπτώματα αναπηρίας του να προχωρούν μη μπορώντας να κάνει απολύτως τίποτα.
Κι εγώ πριν μάθω ότι έχω αυτό που έχω, σκεφτόμουνα καμιά φορά "Σκέφτηκες να πάθω καρκίνο?" Ήταν ένα απομακρυσμένο σενάριο όμως, και δεν επηρέαζε αυτή η σκέψη άμεσα τη ζωή μου ούτε και τις αποφάσεις μου. Και όπως και να το κάνουμε, δεν μιλάμε τώρα να έχεις δυο εστίες στη μαγνητική και μηδέν συμπτώματα που δεν μπορεί να γίνει καν διάγνωση ότι έχεις σκλήρυνση.
Ποιά ασφάλεια υγείας θα με ασφαλίσει για να μπορέσει η τράπεζα να μου κάνει δάνειο για να μπορέσω να κάνω σχέδια για το μέλλον όπως πολλοί συνομήλικοι μου? Άμα τη βρεις πες την μου να την επισκεφτώ κι εγώ. Και αν με ασφαλίσει, τι θα είναι το αντάλλαγμα σε περίπτωση που δεν μπορώ να πληρώνω το δάνειο σε 5-10 χρόνια? Και μην μου πεις πάλι ότι έχω τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες να μην είμαι αξιόχρεη για τα επόμενα 5-10 χρόνια όπως ένας υγιής άνθρωπος.

Γιατί να νοιώθω αλλιώτικη απο τους άλλους ανθρώπους? Διότι από τους συναδέλφους μου στο σχολείο, ΜΟΝΟ εγώ χρειάστηκε να πάω να τους παρακαλέσω να μην έχω στο πρόγραμμα πολλές ώρες μάθημα συνεχόμενες γιατί δεν μπορώ, έχω δυσαρθρία. Όπως επίσης ΜΟΝΟ εγώ απο όλους μου τους φίλους δεν μπορώ να μιλήσω ούτε στο τηλέφωνο, κουράζομαι λόγω αυτού. Και σαν αυτό, και πολλά άλλα πράγματα που ένας υγιής άνθρωπος που είτε θέλω να το παραδεχτώ είτε όχι, με διαφοροποιούν από τους υγιείς ανθρώπους. Δεν νομίζω να είναι της ιδέας μου

Είπαμε να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, να μην ζούμε όμως και στην κοσμάρα μας λες και δεν τρέχει τίποτα. Ή μάλλον δικαίωμα του κάθενος είναι να ζει σε όποια κοσμάρα θέλει και μακάρι να είναι ευτυχισμένος στην κοσμάρα του. Δεν έχει δικαίωμα να κρίνει όμως τους άλλους για το ότι σκέφτονται όπως σκέφτονται και νοιώθουν όπως νοιώθουν.