Πόσα πόδια;

[Neutralis]

Νομίζω πως η ματιά του sou στα πράγματα έχει, στην προκειμένη περίπτωση, (αυτο)σαρκαστικό χαρακτήρα, και ο σαρκασμός γενικά περισσεύει όταν η πραγματικότητα χωλαίνει.

Δε θεωρώ προσβλητικά τα λόγια του, αν μη τι άλλο προέρχονται από άτομο που δε θεωριτικοποιεί απλά για την ασθένεια, αλλά τη βιώνει κιόλας.

Και αυτός είναι ο λόγος που στα συγκεκριμένα threads χάθηκε η δυνατότητα συμφωνίας. Δεν υπάρχει κοινή εμπειρία ανάμεσα στη Nick και σε μας. Όσο κι αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις αυτό που συμβαίνει, το οποίο συμβαίνει και στο ίδιο σου το σπίτι, δε θα μπορέσεις να καταλάβεις απόλυτα ούτε καν τη φύση ενός συμπτώματος. Αυτό δε συμβαίνει και με τον νευρολόγο; Τουλάχιστο με μένα συμβαίνει. Του λέω: "ζαλίζομαι". Μου λέει: "αφού δεν έχεις αστάθεια, μια χαρά είσαι". "Ναι, αλλά εγώ ζαλίζομαι". "Ε μπορεί να είναι κάτι άλλο". "Και κρατάει εννέα μήνες;" "Ε τότε είναι ψυχολογικό".

Με Ρώσους καλύτερα θα συνεννοούμουν.

[litsa]

και την αξιοπρέπεια την δινουμε εμείς στον εαυτό μας...

ναι πρεπει να εχουμε τρελά ψυχικα αποθέματα .... αλλά εμεις θα το καταφέρουμε και αυτό!!!!!!!!

[Nick]

Τα ανθρώπινα λόγια θα ήταν "Συγνώμη, μπορείτε να με βοηθήσετε να κατέβω το πεζοδρόμιο γιατί δεν μπορώ? Σας ευχαριστώ πολύ, καλή σας μέρα." Έτσι απλά. Εννιά στους δέκα θα σε βοηθούσαν έτσι απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όσο για τον έναν στους δέκα, έ, τί να κάνουμε, κυκλοφορούν ΚΑΙ αυτοί ανάμεσά μας. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας.
Οχι, ποτέ δεν είπα ότι περιμένω να συμπαθήσεις "τον ταρίφα που πάρκαρε στην αναπηρική και δεν μπορώ να πάω για καφέ. Ούτε την Θρασκιά, τη Στεφανίδου, την πρεσβειρα κακής πλαστικής και την κάθε άλλη κάργια που κονομάει πουλώντας ανθρωπισμό από hobby".
Όσο για τους συνανθρώπους σου, όλη η κοινωνία είναι απογοητευμένη από τους συνανθρώπους της, δεν είσαι μόνο εσύ απογοητευμένος λόγω αναπηρίας. Διαφωνώ όμως κάθετα μαζί σου, όπως έχεις καταλάβει, με την άποψή σου "δεν θα μπούμε στον κοπο να τους εξηγήσουμε τίποτα. Αυτό έπρεπε να το είχε κάνει ο πατέρας τους πριν από πολλα πολλά χρόνια".
Ε, λοιπόν, ο πατέρας τους δεν το έκανε. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι μικρόψυχοι ή κακοί άνθρωποι. Η άγνοια φέρνει την αδιαφορία. Η παραπληροφόρηση φέρνει τον φόβο. Αυτή είναι η αλυσίδα που πρέπει να σπάσει. Αν τελικά βλέπεις πρακτικά το θέμα όπως λες, και όχι συναισθηματικά.
Μην απαξιώνεις την κατανόηση. Επειδή κάποιος δεν βιώνει οργανικά την αναπηρία δεν σημαίνει πως δεν ζει με αυτή, η πως δεν τη νιώθει για τους άλλους.
Συμφωνώ με αυτό "Η ατυχία μου δεν είναι ότι είμαι ανάπηρος, αλλά ότι έχω γύρω μου αυτούς που έχω. Αν ήμουν στην Αυστρία θα ήταν διαφορετικά. Είμαι απογοητευμένους από τους συνανθρώπους μου." Αλλά δεν σου είπα ότι πρέπει να τους συμπαθείς, κιόλας γιατί φυσικά αυτό έρχεται μονο του και, ναι, δεν είναι κομψό να δεχόμαστε μαθήματα καλής συμπεριφοράς. Αμφότεροι, όμως.
Δεν πιστεύω πως έχεις κατάθλιψη, δεν μπορώ να έχω γνώμη και άποψη για τον χαρακτήρα σου μέσα από ένα σαιτ στο ιντερνετ. Εγώ απλά αναφέρομαι και απαντάω στα ποστ σου και τα συναισθήματα σου που νιώθω να βγαίνουν μέσα από αυτά, που όμως, μπορεί να είναι και συναισθήματα της στιγμής που έγραψες το συγκεκριμένο ποστ. Δεν σε ξέρω, δεν μπορώ να έχω κακή ή καλή γνώμη για σένα, μου είσαι πάντως συμπαθής γι'αυτό μιλάμε.
Αν ένιωσες πως σου χρέωσα την οργή του άντρα μου σόρυ, δεν το κατάλαβα, μάλλον μου βγήκε υποσυνείδητα.

[petros]

Η άγνοια φέρνει την αδιαφορία. Η παραπληροφόρηση φέρνει τον φόβο. Αυτή είναι η αλυσίδα που πρέπει να σπάσει. ΣΥΜΦΩΝΩ....

[Biskoto10]

Θα παιζαμε και μπουντεσλιγκα!

Κι ομως η κοινωνια μας ειναι πολυ πισω. Τα 400 χρονια σκλαβιας μας εκανε πολυ περισσοτερο κακο απ οτι νομιζουμε.

[LL--MM]

WELL DONE, SOU! TOO, TOO TRUE...

[litsa]

όχι πάντως και με την άρνηση ....

[Nick]

Δηλαδή εσύ είσαι βέβαιος πως πολύ σωστά κάνεις και είσαι αδιάφορος απέναντι στους άλλους, όμως, οι άλλοι είναι βλαμένοι που δεν δείχνουν ενδιαφέρον σε σένα?
Η αντικοινωνικότητα είναι βασικό συστατικό της πολιτισμικής υστέρησης που μας χαρακτηρίζει. Σίγουρα, δεν είσαι εσύ αυτός που πρέπει να κάνει την μεγαλύτερη προσπάθεια, αλλά οι άλλοι. Αυτό θα ήταν δείγμα πολιτισμού. Όμως επειδή αυτά ανήκουν στο χώρο της φαντασίας, και επειδή εσύ έχεις μεγαλύτερη ανάγκη τους άλλους απ' ότι οι άλλοι εσένα, στο φινάλε θα πρέπει να κάνεις εσύ τη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Δεν μπορεί να φωνάζεις ότι δεν είσαι περιθωριακός και ταυτόχρονα να μην προσπαθείς να βγεις από το περιθώριο. Και μην μου πεις πάλι για το πεζοδρόμιο που είναι απροσπέλαστο και σε αναγκάζει να μένεις στο σπίτι κλπ. Δεν εννοώ αυτό. Τα πρακτικά ζητήματα σίγουρα σε στέλνουν πίσω. Το ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι με τη δέουσα ευκολία δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Θα το κάνεις μέχρι εκεί που μπορείς μόνος σου, και λίγο περισσότερο με τη βοήθεια κάποιου άλλου. Φτάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου ΚΑΙ στους άλλους. Όχι τους άλλους τους βλαμένους, τους ΑΛΛΟΥΣ. Υπάρχουν.

[LL--MM]

Βρε Σου, αν όλα αυτά ήταν ιδιωτικά, θα σου έκανα μήνυση για προσβολή της πνευματικής μου ιδιοκτησίας... Μόνο που, δυστυχώς, είναι υπεραπλούστευση να τα περιορίζουμε στον κινητικό τομέα...

Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η άποψή μου για τη ζωή και τον κόσμο; Στο ξαναλέω, κατάθλιψη δεν έχω, διαπιστωμένο από κάποιον που αυτοαποκαλείται "ειδικός". Το θέμα είναι 100% πρακτικό! Δεν είναι ψυχολογικό!

Δυστυχώς...

Το ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι με τη δέουσα ευκολία δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Θα το κάνεις μέχρι εκεί που μπορείς μόνος σου, και λίγο περισσότερο με τη βοήθεια κάποιου άλλου. Φτάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου ΚΑΙ στους άλλους. Όχι τους άλλους τους βλαμένους, τους ΑΛΛΟΥΣ. Υπάρχουν.

Βέβαια Νικ, και μετά ξύπνησα... Εσύ που ζείς με αυτό τον άνθρωπο που έιναι σαν εμάς, πότε θα ...το δείς;

[Neutralis]

Ο όρος Άνθρωπος αναφέρεται ταξινομικά στο είδος Homo sapiens (Άνθρωπος ο σοφός στα Λατινικά), και στο μόνο επιζών μέλος του γένους Homo των Ανθρωποειδών, δηλαδή της υπεροικογένειας των μεγάλων πιθήκων. Και είναι δίποδο. (βλέπε wikipedia)

Από τότε που συστηθήκαμε με τον Δαρβίνο, νιώθω μεγάλη ανακούφιση. Δεν είμαστε το σπουδαιότερο επίτευγμα κανενός, παρά της θαυμαστής εξέλιξης στην φύση. Good to know, αφού αυτόματα παύεις να θέτεις ερωτήματα όπως "γιατί σε μένα;". Φαντάσου να ρωτούσε και η αντιλόπη "γιατί έφαγε εμένα ο βασιλιάς της ζούγκλας;". Τί να κάνουμε; Είμαστε σώμα, με συγκεκριμένη γενετική, φυσιολογία, κύκλο ζωής και ανατομία. Η διαφορά στον βαθμό (και όχι στο είδος) με τους πιθήκους μας κάνει νοήμονες, και η ανάπτυξη της νοημοσύνης έχει ως συνέπεια και την εκδήλωση συναισθημάτων. Αν το σώμα πάσχει, όπως στην περίπτωσή μας, πάσχει γιατί έτυχε. Δε φταίει κανείς, πέρα από την ίδια την εξέλιξη - υπάρχει άλλωστε η θεωρία πως η ms εμφανίστηκε στον άνθρωπο λόγω όρθιας στάσης σώματος και επιβάρυνσης της σπονδυλικής στήλης, κάτι που ενισχύει κατά πολύ το CCSVI. (http://uprightdoctor.wordpress.com/2010 ... llo-world/)

Αυτά περί ψυχολογίας και προσπάθειας κλπ. τα ακούω βερεσέ. Είμαι πρόθυμη να δω πως η ψυχολογική υποστήριξη μπορεί να βοηθήσει κάποιον που χώρισε ή που έχασε τη δουλειά του, για παράδειγμα, αλλά όχι κάποιον που χάνει την υγεία του, τα πόδια του, τα μάτια του, την ανεξαρτησία του. Ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες με ηθική και δίκαιο, αυτή είναι η διαφορά μας με τους πιθήκους, καμία άλλη. Όπως οι τελευταίοι χρειάζονται την άριστη σωματική λειτουργία για να επιβιώσουν, έτσι και εμείς. Μόνο που η δική μας ζούγκλα είναι πραγματικά απροσπέλαστη, και έχουμε από καιρό απωλέσει την ικανότητα να πηδάμε στα κλαδιά.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενοχλεί η μη συμμόρφωση, είμαι σχεδόν πεπεισμένη γι' αυτό. Αν έχεις έναν ασθενή που αμφισβητεί τον νευρολόγο συνεχώς περί αυτοανοσίας και λοιπών δαιμονίων, που δεν παίρνει την αγωγή του, που τα βλέπει όλα μαύρα (όπως είναι), που αρνείται να ακολουθήσει υποδείξεις για ψυχολογική στήριξη, βαφτίζεις αυτόν καταθλιπτικό ή σε άρνηση. Ειδάλλως, δε μπορείς να τον χωρέσεις στη 'θεωρία' σου και στον κόσμο σου. Η κοινωνία αρέσκεται στους ομογενοποιητικούς μηχανισμούς, εξυπηρετούν άλλωστε αυτοί ένα σωρό πολιτικά, θρησκευτικά και οικονομικά συμφέροντα. Truman Show. Το θυμάται κανείς; Και αν αποδειχτεί, που έρχεται ο καιρός του, πως η πολλαπλή σκλήρυνση δεν ήταν ποτέ αυτοάνοση, πως ποτέ αυτός ο ασθενής δεν φώναζε επειδή ήταν αρνητικός αλλά επειδή είχε διαβάσει ένα σωρό paper που του έδιναν το δικαίωμα να αμφισβητεί το νευρολογικό καθεστώς, πως το Rebif και τα λοιπά ήταν άχρηστα, πείτε μου, θα βγει κανείς να ζητήσει συγνώμη; Κι αν ζητήσει, θα αλλάξει τίποτα; Θα περπατήσουν οι άνθρωποι που δε μπορούν; Ποιός θα πάρει την ευθύνη σε αυτή την έννομη κοινωνία των πολιτισμένων πιθήκων;

Αφού τίποτα δεν αλλάζει, ας έχει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του και ας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αλλά ας μη προσπαθούμε να ομογενοποιήσουμε τις συμπεριφορές. Η μη συμμόρφωση δεν είναι άρνηση.