ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗ έγραψε:Κώστα, διαβάζοντας το σχόλιό σου διακρίνω μία υποτίμηση του προβλήματος αυτών οι οποίοι δεν είναι καθηλωμένοι από την σκλήρυνση. Τι θα πει έξω από τον χορό? Υπάρχει σκληρυντικός που είναι έξω από τον χορό?
Το να μην αισθάνομαι ποτέ ξεκούραστη, το να έχω αστάθεια, να μην μπορώ να κάνω δουλειές γιατί το πόδι μου θα με προδώσει, το να σκέφτομαι να πάρω το μετρό γιατί είναι 700 μέτρα μακριά, το να ψάχνω προσβάσιμες παραλίες, να μην μπορώ να φορέσω τα παπούτσια που θέλω, να αποφεύγω σκάλες, να ντρέπομαι όταν σέρνω το πόδι μου και πολλά αόρατα συμπτώματα που όλοι ξέρουμε ότι έχει η σκλήρυνση δεν είναι ικανά να με τοποθετήσουν μέσα στο χορό? Και το κυριότερο η ανασφάλεια του τι μου ξημερώνει και η αδυναμία να απευθυνθώ στην αγορά εργασίας για οποιαδήποτε εργασία εν καιρώ κρίσης.
Εκτός από τα τετριμμένα (γιατρούς, αγωγές, συμπτώματα) εγώ διέκρινα μία γυναίκα η οποία βγήκε να πει ότι είναι καλά για να το πιστέψει η ίδια. Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Το ότι έχει και δυο φράγκα παραπάνω, γνωριμίες και την κινητικότητά της δεν την καθιστά και τόσο προνομιούχα όταν έχει χάσει την υγεία της. Όλα αυτά διευκολύνουν, δεν λύνουν το πρόβλημα.
Ευχή μου όλοι εμείς που είχαμε την ατυχία να προσβληθούμε από την σκλήρυνση να είμαστε αλληλέγγυοι και να μην μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης.
Φυσικά και είμαστε αλληλέγγυοι και ευχόμαστε για τους συνασθενείς το καλύτερο δυνατόν χωρίς ίχνος ζηλοφθονίας.
Φυσικά και δεν υπάρχει σκληρυντικός που να μην θεωρείται ότι έχει χάσει την υγεία του.
Δεν κάνω σύγκριση αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είμαστε όλοι οι σκληρυντικοί στην ίδια μοίρα.
Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια που είχα ακριβώς τα συμπτώματα που περιγράφεις και που τώρα πλέον, όταν τα σκέφτομαι, λέω πως είμουνα καλύτερα τότε! Κουραζόμουν, είχα αστάθεια, απέφευγα τα πολλά - πολλά, όμως έστω και δύσκολα περπατούσα. Μπορούσα να πάω να δω ένα φίλο, χωρίς να χρειάζομαι ολόκληρο επιτελείο να με βοηθήσει, πήγαινα σε κανένα μαγαζί κι΄ ας απείχε η τουλέτα του πάνω από μισό μέτρο από εκεί που καθόμουνα, τολμούσα να πάω μια βόλτα μόνος μου, χωρίς να κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα κλπ κλπ.
Όταν οι άνθρωποι πιάνονται χέρι - χέρι και χορεύουν, κάποιος πάντα σέρνει το χορό. Αυτός κάνει και τις περισσότερες φιγούρες και γενικά έχει καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι υπόλοιποι ακολουθούν, χορεύοντας, χωρίς όμως να κάνουν και πολλά πολλά. Όλοι χορεύουν, αλλά ο πρώτος τραβάει το "ζόρι". Αυτό εννοούσα με την έκφραση μέσα αλλά και έξω από το χορό. Αναμφισβήτητα όλοι μας χορεύουμε, αλλά δυστυχώς ο χορός μας είναι διαφορετικός.
Υσ. Σε ό,τι αφορά τα παραπάνω φράγκα καλύτερα να μην ανοίξουμε συζήτηση, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Αν είχα λίγα παραπάνω φράγκα, θα έκανα ας πούμε, κάθε μέρα φυσικοθεραπεία, χωρίς να μου τη συνταγογραφούν και χωρίς να τσακώνομαι με το ταμείο μου για το αν δικαιούμαι ένα δύο ή δεν ξέρω κι΄ εγώ πόσα εξάμηνα εφ΄ όρου ζωής!!!!!!
Καλως την 
Γιωτα μου ! Κατα την ταπεινη μου γνωμη.......ΔΕΝ ΕΧΑΣΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.......!!!!!!!!!!! Οι ιδιες π@π@ριες ...οι...χιλιοακουσμενες........ 
