Σήμερα το πρωί έκανα κάτι που είχα πάνω από 1 χρόνο να το κάνω γιατί φοβόμουν ότι λόγο της ασθένειας μας δεν θα μπορούσα να το ξανακάνω , αν και δεν έχω κινητικά προβλήματα .
Ξύπνησα 4 το πρωί , φόρτωσα στο αυτοκίνητο την στολή , τα ψαροτουφεκα , βατραχοπέδιλα , και πήγα σε μια μακρινή παραλία που πήγαινα παλιά και έκανα ψαροτουφεκο μόνος . Η αλήθεια είναι ότι στο δρόμο είχα διάφορα στο μυαλό μου : Αν θα μπορούσα να βουτήξω , αν θα κουραζόμουν , και διάφορα αν αν αν ….
Τελικά μετά από 2μισή ώρες ψαροτουφεκο βγήκα και ήμουν ΜΙΑ ΧΑΡΑ !!!! Οκ κουρασμένος , αλλά με μια ψυχολογία μέχρι τον ουρανό , και μέχρι 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας . Εντάξει η βουτιές μου δεν ήταν όπως πριν , ούτε οι ώρες που έμεινα μέσα ήταν οι ίδιες , αλλά σε αυτό σίγουρα εκτός της ΣΚΠ φταίει και η ηλικία , αλλά και η αποχή από το ….. Σπορ . Υδροβιοτιτα πια δεν υπάρχει , αλλά τα αισθήματα μέσα στη γαλανή είναι πάντα τα ιδία !!!
Ο λόγος φυσικά που ανέφερα αυτή τη προσωπική στιγμή δεν ήταν για να σας πω ότι κάνω ΨΤ . , αλλά γιατί έχοντας το πρόβλημα για 11 χρόνια , αυτό που έχω καταλάβει ( και όλοι το ξέρεται ) είναι ότι η ψυχολογία σε αυτή την ασθένεια είναι το παν !!! Αν από την ημέρα που παίρνουμε την διάγνωση σκεπτόμαστε ότι θα μένουμε παράλυτοι και δεν κάνουμε τίποτα , και παρατήσουμε τη ζωή , είναι σίγουρο πως η ασθένεια θα μας καθηλώσει πολύ πολύ γρηγορότερα . Πώς να το πω ; Αν από τη στιγμή που παίρνουμε τη διάγνωση αρχίσουμε να λέμε , δεν κάνω το ένα , δεν κάνω το άλλο , τότε ποια είναι η διαφορά με ένα άνθρωπο που είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι ; Μπορεί του χρόνου να έχω κινητικά προβλήματα …. Μπορεί και αύριο να έχω ένα τροχαίο και ( χτύπα ξύλο ) σκοτωθώ . Εγώ κάνω τα σχέδια για την ζωή μου όπως και πριν , και ….
whatever is to be will be
Ξύπνησα 4 το πρωί , φόρτωσα στο αυτοκίνητο την στολή , τα ψαροτουφεκα , βατραχοπέδιλα , και πήγα σε μια μακρινή παραλία που πήγαινα παλιά και έκανα ψαροτουφεκο μόνος . Η αλήθεια είναι ότι στο δρόμο είχα διάφορα στο μυαλό μου : Αν θα μπορούσα να βουτήξω , αν θα κουραζόμουν , και διάφορα αν αν αν ….
Τελικά μετά από 2μισή ώρες ψαροτουφεκο βγήκα και ήμουν ΜΙΑ ΧΑΡΑ !!!! Οκ κουρασμένος , αλλά με μια ψυχολογία μέχρι τον ουρανό , και μέχρι 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας . Εντάξει η βουτιές μου δεν ήταν όπως πριν , ούτε οι ώρες που έμεινα μέσα ήταν οι ίδιες , αλλά σε αυτό σίγουρα εκτός της ΣΚΠ φταίει και η ηλικία , αλλά και η αποχή από το ….. Σπορ . Υδροβιοτιτα πια δεν υπάρχει , αλλά τα αισθήματα μέσα στη γαλανή είναι πάντα τα ιδία !!!
Ο λόγος φυσικά που ανέφερα αυτή τη προσωπική στιγμή δεν ήταν για να σας πω ότι κάνω ΨΤ . , αλλά γιατί έχοντας το πρόβλημα για 11 χρόνια , αυτό που έχω καταλάβει ( και όλοι το ξέρεται ) είναι ότι η ψυχολογία σε αυτή την ασθένεια είναι το παν !!! Αν από την ημέρα που παίρνουμε την διάγνωση σκεπτόμαστε ότι θα μένουμε παράλυτοι και δεν κάνουμε τίποτα , και παρατήσουμε τη ζωή , είναι σίγουρο πως η ασθένεια θα μας καθηλώσει πολύ πολύ γρηγορότερα . Πώς να το πω ; Αν από τη στιγμή που παίρνουμε τη διάγνωση αρχίσουμε να λέμε , δεν κάνω το ένα , δεν κάνω το άλλο , τότε ποια είναι η διαφορά με ένα άνθρωπο που είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι ; Μπορεί του χρόνου να έχω κινητικά προβλήματα …. Μπορεί και αύριο να έχω ένα τροχαίο και ( χτύπα ξύλο ) σκοτωθώ . Εγώ κάνω τα σχέδια για την ζωή μου όπως και πριν , και ….
whatever is to be will be
Οι λαοί που δεν έχουν μνήμη , έχουν μνημόνια !!!
Μπράβο σου φίλε!
, 
