Πέθανε ο παππους

[aggeliki]

Καλησπέρα! Πριν από μερικούς μήνες είχα δημιουργήσει αυτόν τον λογ/μό για τη μητέρα μου η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Θα ήθελα λοιπόν,σαν Ρένα πλέον..να μοιραστώ τον προβληματισμό μου..
Εχθές γύρισα στο πατρικό μου σπίτι για Πάσχα,είμαι στο 3ο έτος της σχολής μου,και ενώ έλεγα πως θα ξεκουραζόμουν λίγο με τους δικούς μου και θα περνούσα όμορφα δυστυχώς έμαθα πως πέθανε ο παππούς μου..από την μεριά της μητέρας μου.
Δεν αντέδρασα καθόλου όταν μου το είπε η μητέρα μου απλά ρώτησα πότε συνέβει. Είχα πάρει ήδη την πρώτη κρυάδα από όταν έπαθε εγκεφαλικό,πριν 1,5 χρόνο δηλαδή...οπότε δεν μπορώ να πω οτί ήταν κάτι το τελείως ξαφνικό για εμένα. Αφού και το καλοκαίρι που τον είχα δει ήταν στο αναπηρικό καροτσάκι και ήταν άσχημα,είχα ήδη στεναχωρεθεί τότε πολύ. Γενικότερα δεν είχαμε πολλές σχέσεις μαζί του λόγω της απόστασης συν ότι δεν είχε τηλέφωνο.
Σήμερα ήταν λοιπόν η κηδεία του παππού ,αλλά δεν πήγα γιατί πρώτα από όλα δεν ήθελα να ταραχθώ έχω ήδη μια ήπια μορφή κατάθλιψης που με κυνηγάει 1,5 χρόνο,αλλά και επειδή έχω εργασίες για την σχολή. Γενικότερα δεν ήθελα να ταραχθώ. Η μητέρα μου όμως ήθελε να πάει..
Γύρισε το απόγευμα στο σπίτι και ήταν κομμάτια...κ πολυ φοβάμαι ότι θα την επηρεάσει το γεγονός αυτό και θα έχουμε πάλι τρεχάματα σε νοσοκομεία με κορτιζόνες κλπ...
Θέλω λοιπόν την γνώμη σας για το πως πρέπει να το αντιμετωπίσω,ξέρω πως δεν είστε ειδικοί αλλά συμπάσχετε σε θέμα υγείας και θα ήθελα την πολυτιμη βοήθειά σας εαν εχετε αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Εντομεταξύ ,της έδωσαν και μια φωτογραφία οι συγγενείς μου και την έχει βάλει στην κουζίνα,θέλω να την πάρω και να την κρύψω για να μην την βλέπει...αλλά από την άλλη δεν θέλω να την στεναχωρήσω περισσότερο. Ο πατέρας μου δε,είναι ψυχρός..κ της υπενθυμίζει συνεχώς πως ήταν μεγάλος και πως μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια του. Είναι σωστός αυτός ο τρόπος;

[Φαίδρα]

Ρένα το πένθος είναι δικό της και είναι φυσιολογικό να το αντιμετωπίσει με τον τρόπο της. Ήταν δικός της πατέρας. Θα σου άρεσε εσένα σε μια αντίστοιχη κακιά στιγμή, να σου έπαιρναν τη φωτογραφία, να σου έλεγαν να μην πας στη κηδεία και άλλα τέτοια;;
Το γεγονός πως έχουμε σκλήρυνση δεν σημαίνει πως είμαστε φτιαγμένοι από γυαλί, ούτε πως επιζητάμε απαραίτητα να μας εντιμετωπίζουν με αυτό το τρόπο. Είναι δυο ξεχωριστά πράγματα. Σταμάτα να ανησυχείς για τη μητέρα σου, και αφοσιώσου στα μαθήματά σου, που όπως είπες, έχουν σημασία για 'σένα αυτή τη περίοδο.

Και αφού και ρωτάς, ναι βρίσκω τον τρόπο του πατέρα σου, πολύ πιο σωστό! Σε περιόδους πένθους, χρειαζόμαστε κάτι δίπλα μας που να παραμένει στάσιμο, όπως η αντιμετώπιση του πατέρα σου.

ΥΓ. Η θλίψη από ένα πένθος έρχεται και προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα. Και η διάγνωση με σκλήρυνση, συνήθως συνοδεύεται με τη θλίψη, το πένθος της υγείας μας. Η διάρκεια αυτού του πένθους, είναι διαφορετική στο κάθε άνθρωπο. Οπότε μη πιέζεις τη μητέρα σου να κάνει τίποτα. Άσε να το διαχειριστεί με τον τρόπο της. Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πως να τα αντιμετωπίσει αυτά αλλά μαθαίνουμε στο χορό.

[GTi]

+1 στην brazil

[ΑΝΝΑ59]

Αν και ...εξαθλιωμενη απο τις απανωτες κρισεις νευραλγιας τριδυμου , θα δωσω απαντηση !!!!!!!!!! Γιατι ....δεν αντεχω......!!!!!!!!ΠΡΩΤΟ )Ο γονιος ΔΕΝ εχει ηλικια !!!!! Οποτε κι αν τον χασουμε , μας λειπει !!!!! Σκεφτομαστε οτι επρεπε να μεινει κι αλλο κοντα μας !!!!!!!!!!!ΔΕΥΤΕΡΟ) Κανεις ΔΕΝ εχει το δικαιωμα , να απαγορευσει σε ''παιδι'' , να αποχαιρετησει , για τελευταια φορα , τη μανα ή τον πατερα !!!!!!!!!ΚΑΝΕΙΣ!!!!Ακομα και στους φυλακισμενους, δινουν αδεια για τετοιο λογο!!!!ΤΡΙΤΟ) Καθε ανθρωπος , εχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ και στο ΠΕΝΘΟΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Τον αφηνουμε ΗΣΥΧΟ , να κλαψει, να απομονωθει , να πενθησει !!!!!!!!!Αν θελουμε, του συμπαραστεκομαστε !!!!!! Αν ΔΕΝ θελουμε , ας μη βρισκουμε διαφορες δικαιολογιες ...........!!!!! Νοιαζομαστε για τον ...πενθουντα ???? Μηπως παθει υποτροπη ???? Μπααααα......!!!!!!! ΔΕΝ νομιζω !!!! Μαλλον, αποφευγουμε τις ....κακοτοπιες .....!!!!!! Ο πονος του αλλου ....μας ενοχλει.....ΥΓ.Στις κρισεις τριδυμου, τρελαινομαι, παραλογιζομαι, εξαθλιωνομαι !!!!!! Φωναζω τη μανα μου, που εφυγε πριν εξι χρονια ......!!!!! Φωναζω ΚΑΙ τον πατερα μου, που εφυγε πριν .........ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ χρονια !!!!!!!Τους φωναζω να ερθουν να με βοηθησουν και με ακουει η γειτονια !!!! Ειμαι 54 χρονων και νοιωθω.....ορφανη !!!!!!Εκεινες τις στιγμες , ο αντρας μου , που εχει ακομα τους γονεις του, με καταλαβαινει...ποναει μαζι μου ...... με αγκαλιαζει ακομα πιο τρυφερα............

[LL--MM]

Νοιαζομαστε για τον ...πενθουντα ???? Μηπως παθει υποτροπη ???? Μπααααα......!!!!!!! ΔΕΝ νομιζω !!!! Μαλλον, αποφευγουμε τις ....κακοτοπιες .....!!!!!! Ο πονος του αλλου ....μας ενοχλει
Όχι καλέ Αννα, δε μας ενοχλεί ο πόνος του άλλου, αντίθετα, αλλού αρεσκόμαστε μέχρι και να τον ...θαυμάσουμε, τον πόνο του άλλου... φτάνει ο άλλος να χαμογελάει και να μας διασκεδαζει με τον πόνο αυτον ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ είμαστε υγιείς, ή τουλάχιστον, έτσι γουσταρουμε να το παίζουμε....

Αυτός που μας ενοχλεί, είναι ο ίδιος ο άλλος, απλούστατα, αμα έχει το θράσος να πεί "ΠΟΝΑΩ" όταν δεν είναι διασκεδαστικό πια να του σταθούμε... Και το'παμε, εκόμα κι εδώ: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΤΑΙΞΙΜΟ

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[aggeliki]

Γειά σας!
Πρώτα από όλα θέλω να σας ξεκαθαρίσω πως δεν έγραψα το θέμα για να μου πείτε τι πρέπει να κάνω για να μην υποτροπιάσει και έχουμε τρεχάματα,αλλά επειδή πραγματικά ενδιαφέρομαι για την μητέρα μου! Η ίδια εξάλλου έχει παραδεχθεί πως της έχω σταθεί όσο κανείς άλλος και ότι είμαι η καλύτερη της φίλη! Δεν σας τα λέω για δικαιολογία αλλά πιστεύω πως κάνω ότι πραγματικά μπορώ για να είμαι δίπλα της και δεν δέχομαι κανέναν να το αμφισβητήσει αυτό!!!
Σας έγραψα λοιπόν αυτο θέμα γιατί ήθελα να ακούσω την γνώμη σας για το πως πρέπει να συμπεριφερθώ,δε μου είχε ξανασυμβεί.
Είμαι δίπλα στην μητέρα μου και την στηρίζω!Το ότι δεν πήγα στην κηδεία δεν έχει να κάνει αν αγαπούσα τον παππού μου ή όχι.Ο ίδιος μου ο πατέρας είπε πως "κανονικά έπρεπε να μείνετε σπίτι εσείς οι 2 και να πάω μόνος μου αλλά η μητέρα σου επιμένει να έρθει".
Δυστυχώς κρίνουμε χωρίς να ερχόμαστε στην θέση του άλλου! Έχω έρθει "έμμεσα" στην θέση της μητέρας μου όταν είχα αιμάτωμα στο πόδι και δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι! Μόνο όταν έρθεις έστω για λίγο στην θέση του άλλου μπορείς να καταλάβεις!!
Από εκεί και πέρα όλες οι γνώμες είναι σεβαστές.. δεν έχω κάτι να συμπληρώσω.
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας .

[ΧΑΡΙΤΩΝΑΣ_15]

Αγγελική, όπως εσύ έτσι κι εγώ δεν είμαι ο ασθενείς αλλά εσυ έχεις την μητέρα σου κι εγω τον γιό μου, άρα βίοι παράλληλοι και γι αυτό σε καταλαμβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ.
Έχεις την εκτίμηση μου μόνο και μόνο που ενδιαφέρθηκες να ζητήσεις γνώμες για το πως είναι καλύτερα να συμπεριφερθείς για το καλό της μητέρας σου όπως ακριβώς κάνω κι εγώ όταν αποτύχει ο μικρός σε κάποιο διαγώνισμα ή όταν τον στεναχωρέσει κάτι με αποτέλεσμα πολλές φορές να με λέει τον καλύτερο του φίλο.
Η δικιά μου ή άποψη είναι στήριξε την μαμά σου, πόνεσε/κλάψε μαζί της και μην υποτιμήσεις τον πόνο της, απλά μείνε φίλη της.
Νίκος.
ΥΓ. Αν της προτείνες να πας μαζι της και μια φορά στο μνημόσυνο στο κοιμητήριο, θα δεις πως τα ματάκια της θα λάμψουν απο χαρά΄ νάσαι σίγουρη.

[Γιάννης]

Η απουσία από τον αποχαιρετισμό ενός αγαπημένου προσώπου, μπορεί στο άμεσο μέλλον να αποδειχθεί πολύ πιο επιβαρυντική ψυχολογικά από τη φόρτιση την ώρα της τελετής. Οι τύψεις καραδοκούν.

[Φαίδρα]

Η απουσία από τον αποχαιρετισμό ενός αγαπημένου προσώπου, μπορεί στο άμεσο μέλλον να αποδειχθεί πολύ πιο επιβαρυντική ψυχολογικά από τη φόρτιση την ώρα της τελετής. Οι τύψεις καραδοκούν.

[soulla]

χαρίτωνα_νίκο