Το σκεφτόμουνα πολλές μέρες αυτό το "φιλοσοφικό" ερώτημα που έχει τεθεί. Κατέληξα λοιπόν στο -τυρρανισμένο- συμπέρασμα πως θα ήταν υποκρισία να πω ότι θα προτιμούσα να είμαι εγώ ο ασθενής και όχι ο σύζυγός μου.
Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το πόσο τον αγαπάω (δεν νομίζω).
Ήδη, η ζωή μου μετά τη διάγνωσή ΤΟΥ δεν είναι η ίδια και ποτέ δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν (ακόμη και στην περίπτωση διαζυγίου, δεδομένου πως έχουμε παιδί μαζί).
Η ζωή μου, όμως δεν είναι η ίδια όχι μόνο σε επίπεδο ελευθεριών (αφού πλέον είμαι φροντιστής και δεν μπορώ να ζήσω όπως θα ζούσα υπό άλλες συνθήκες), αλλά και σε ψυχολογικό, συναισθηματικό επίπεδο. Υπάρχει και σε μένα η αγωνία για το μέλλον, η αβεβαιότητα, η αδυναμία οργάνωσης και σχεδιασμού, υπάρχει έντονο άγχος για την εξέλιξη της δικής μου υγείας (ζω με έντονο στρες και αρκετή δόση απελπισίας) άγχος που με καταβάλλει δεδομένου ότι πρέπει να είμαι καλά για να φροντίζω το παιδί μας (μοιραία η οικογένειά μου μετατράπηκε σε μονογονεϊκή, παρά το ότι υπάρχουν δύο κηδεμόνες). Γενικά, η πάθηση επιρρεάζει κάθε στιγμή, κάθε μέρα της ζωής μου.
Θέλω να πω πως έχω κι εγώ ΠΣ, απλά, δεν νιώθω τα συμπτώματα.
Όμως, ακόμη και αυτή η ψευδής εντύπωση που υπάρχει μέσα μου πως έχω τη δύναμη, έχω τη δυνατότητα να τα καταφέρω, πως μπορώ να διατηρήσω την υγεία μου, τις αντοχές μου και να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες της πάθησης, της οικογένειας, της εργασίας, αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Και αυτό ο ασθενής δεν το έχει.
Άλλο να ξέρω πως ΕΓΩ θα μπορώ με λίγη (ή πολύ) προσπάθεια να φροντίσω το παιδί μου (και τον εαυτό μου), και άλλο να ξέρω πως ο άντρας μου θα φροντίζει το παιδί μου.
Και σε προσωπικό επίπεδο (εννοώ όχι οικογενειακό), άλλο να έχεις την ευθύνη και άλλο να εξαρτάσαι, έστω και αν εξαρτάσαι από τον πιο τρυφερό και καλό άνθρωπο του κόσμου.
Αυτό πιστεύω εγώ, που μέχρι στιγμής, ζώντας μέσα σε έναν πολύ δύσκολο γάμο, δεν έχω σκεφτεί να αφήσω τον άντρα μου, που σημαίνει ότι τον αγαπάω.
Όσον αφορά όμως το παιδί, εδώ αλλάζει το πράγμα. Για το παιδί μου θα έδινα και τη ζωή μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά και θα προτιμούσα να είχα εγώ ΠΣ και όχι το παιδί μου. Γιατί το παιδί μου είναι η συνέχειά μου και χωρίς τη συνέχειά μου, έχω ημερομηνία λήξης,