• Φιλοσοφικό ερώτημα

  • Γενική συζήτηση επί θεμάτων της πολλαπλής σκλήρυνσης.
Γενική συζήτηση επί θεμάτων της πολλαπλής σκλήρυνσης.
 #84125  από Κώστας
 Δευ Ιαν 14, 2013 12:33 pm
Ό,τι κλίμακα και να χρησιμοποιήσουμε, είναι προτιμότερο να υπάρχουν εξάρσεις και υφέσεις παρά "βίοι παράλληλοι" και σ΄ αυτό νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι, πέρα από κάθε υποκειμενική κρίση και κλίμακα!

Υσ. Προφανώς και υπάρχει υποκειμενικότητα στη κλίμακα. Το θέμα είναι να υπάρχει αυτή η κλίμακα!
 #84126  από giannis
 Δευ Ιαν 14, 2013 12:40 pm
Όντως η μορφή εξάρσεων - υφέσεων είναι προτιμότερη από τη γραμμική (προϊούσα).

:banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner: :happy-bouncymulticolor: :banana-stoner:


Sorry για το black humor
 #84128  από petros
 Δευ Ιαν 14, 2013 2:49 pm
Φυσικα και ειναι υποκειμενικη η απαντηση μου φιλε γιαννη. Οπως ολων αλλωστε. Υπαρχουν πιο δυντοι ανθρωποι με διαφορετικα βιωματα με διαφορετικους τροπους αντιδρασης. Εγω μιλησα καθαρα για τον τροπο που αντιδρω η βλεπω καποια πραγματα πολλες φορες υποσυνηδητα. Ποτε δεν υπαινιχθηκα οτι ειναι σωστος ο τροπος και δεν εβαλα μετρητη στην δυστυχια μου. Το μονο που μπορω να πω με βεβαιωτητα ειναι οτι δεν ημουν ετσι και οτι δυσκολα αυτο θα αλλαξει.Τουλαχιστον δεν εχω βρει τον τροπο. Ασφαλως και ειναι πιο λογικο να ακολουθεις την ημιτονοειδη γραμμη στην ζωη σου απλα μερικοι δεν μπορουν, αλλοι υποχρεωνονται να το κανουν και αλλοι δειχνουν απλα οτι το κανουν. Εγω δεν μπορω...ακομα τουλαχιστον.
 #84135  από giannis
 Δευ Ιαν 14, 2013 5:31 pm
Πέτρο, κατάλαβα πολύ καλά αυτό που είπες και απλώς συνυπέγραψα με το δικό μου τρόπο. Όσο γι' αυτό που εσύ ονομάζεις "δυστυχία" σου να σου πω την αλήθεια έπιασα τον εαυτό μου να αμφιβάλλει. Όχι για την ειλικρίνειά σου (σε καμία περίπτωση), απλώς από την ανταλλαγή απόψεων που έχουμε κάνει εδώ μέσα σε έχω στο μυαλό μου ως πολύ ώριμο άνθρωπο, αρκετά συνειδητοποιημένο. Αυτά βέβαια δεν αναιρούν τη στενοχώρια που μπορεί να αισθάνεται καθένας, αλλά είμαι βέβαιος πως σε κάθε περίπτωση βρίσκεις έναν τρόπο αντιμετώπισης εντυπωσιακό και αποτελεσματικό.
 #84162  από petros
 Τρί Ιαν 15, 2013 9:37 am
Και ομως φιλε ο τροπος μου δεν νομιζω οτι ειναι ο ενδεδειγμενος γιατι ουσιαστικα "τρωει" εμενα και δεν κανω σωστα καποια πραγματα.
Ξερεις εδω μεσα εχω συναντησει πολλους ανθρωπους που πραγματικα αντιμετωπιζουν την κατασταση με πολυ δυναμη και με βοηθησε πολυ σε πολλα θεματα. Παντα ημουν πολυ προσεκτικος για το πως εγραφα στο φορουμ επειδη δεν ειμαι ο ιδιος ασθενης και δεν μπορω να καταλαβω ακριβως πως νοιωθει καποιος που ειναι.
Το ερωτημα που εθεσε ο Κωστας ειναι κατι που βοηθησε στο να εκφραστουν και καποιοι απο τους συντροφους στο πως νοιωθουν εκεινοι.Ειναι πραγματικα μεγαλη κουβεντα απλως θεωρω πως αν ο ανθρωπος σου ,ειτε παιδι σου ειναι ειτε γυναικα σου, περναει κατι τετοιο δεν μπορεις να διαχωρισεις τον εαυτο σου.Γι'αυτο και οι περισσοτεροι αν οχι ολοι θα σου απαντησουν ΝΑΙ προτιμω να το περνουσα εγω.Επειδη θεωρεις πως ειστε ενα, πονας και αγωνιας μαζι του αλλα το γεγονος πως δεν μπορεις να κανεις κατι να βοηθησεις μερικες φορες σε τρελαινει.
Καλημερες....
 #84163  από Nick.
 Τρί Ιαν 15, 2013 10:07 am
Το σκεφτόμουνα πολλές μέρες αυτό το "φιλοσοφικό" ερώτημα που έχει τεθεί. Κατέληξα λοιπόν στο -τυρρανισμένο- συμπέρασμα πως θα ήταν υποκρισία να πω ότι θα προτιμούσα να είμαι εγώ ο ασθενής και όχι ο σύζυγός μου.

Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το πόσο τον αγαπάω (δεν νομίζω).

Ήδη, η ζωή μου μετά τη διάγνωσή ΤΟΥ δεν είναι η ίδια και ποτέ δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν (ακόμη και στην περίπτωση διαζυγίου, δεδομένου πως έχουμε παιδί μαζί).
Η ζωή μου, όμως δεν είναι η ίδια όχι μόνο σε επίπεδο ελευθεριών (αφού πλέον είμαι φροντιστής και δεν μπορώ να ζήσω όπως θα ζούσα υπό άλλες συνθήκες), αλλά και σε ψυχολογικό, συναισθηματικό επίπεδο. Υπάρχει και σε μένα η αγωνία για το μέλλον, η αβεβαιότητα, η αδυναμία οργάνωσης και σχεδιασμού, υπάρχει έντονο άγχος για την εξέλιξη της δικής μου υγείας (ζω με έντονο στρες και αρκετή δόση απελπισίας) άγχος που με καταβάλλει δεδομένου ότι πρέπει να είμαι καλά για να φροντίζω το παιδί μας (μοιραία η οικογένειά μου μετατράπηκε σε μονογονεϊκή, παρά το ότι υπάρχουν δύο κηδεμόνες). Γενικά, η πάθηση επιρρεάζει κάθε στιγμή, κάθε μέρα της ζωής μου.

Θέλω να πω πως έχω κι εγώ ΠΣ, απλά, δεν νιώθω τα συμπτώματα.

Όμως, ακόμη και αυτή η ψευδής εντύπωση που υπάρχει μέσα μου πως έχω τη δύναμη, έχω τη δυνατότητα να τα καταφέρω, πως μπορώ να διατηρήσω την υγεία μου, τις αντοχές μου και να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες της πάθησης, της οικογένειας, της εργασίας, αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Και αυτό ο ασθενής δεν το έχει.

Άλλο να ξέρω πως ΕΓΩ θα μπορώ με λίγη (ή πολύ) προσπάθεια να φροντίσω το παιδί μου (και τον εαυτό μου), και άλλο να ξέρω πως ο άντρας μου θα φροντίζει το παιδί μου.

Και σε προσωπικό επίπεδο (εννοώ όχι οικογενειακό), άλλο να έχεις την ευθύνη και άλλο να εξαρτάσαι, έστω και αν εξαρτάσαι από τον πιο τρυφερό και καλό άνθρωπο του κόσμου.

Αυτό πιστεύω εγώ, που μέχρι στιγμής, ζώντας μέσα σε έναν πολύ δύσκολο γάμο, δεν έχω σκεφτεί να αφήσω τον άντρα μου, που σημαίνει ότι τον αγαπάω.

Όσον αφορά όμως το παιδί, εδώ αλλάζει το πράγμα. Για το παιδί μου θα έδινα και τη ζωή μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά και θα προτιμούσα να είχα εγώ ΠΣ και όχι το παιδί μου. Γιατί το παιδί μου είναι η συνέχειά μου και χωρίς τη συνέχειά μου, έχω ημερομηνία λήξης,
 #84170  από Κωνσταντίνα
 Τρί Ιαν 15, 2013 11:45 am
Nick. έγραψε:...............................................................................................................................................................................................................................................
Υπάρχει και σε μένα η αγωνία για το μέλλον, η αβεβαιότητα, η αδυναμία οργάνωσης και σχεδιασμού, υπάρχει έντονο άγχος για την εξέλιξη της δικής μου υγείας (ζω με έντονο στρες και αρκετή δόση απελπισίας) άγχος που με καταβάλλει δεδομένου ότι πρέπει να είμαι καλά για να φροντίζω το παιδί μας (μοιραία η οικογένειά μου μετατράπηκε σε μονογονεϊκή, παρά το ότι υπάρχουν δύο κηδεμόνες). Γενικά, η πάθηση επιρρεάζει κάθε στιγμή, κάθε μέρα της ζωής μου.

Θέλω να πω πως έχω κι εγώ ΠΣ, απλά, δεν νιώθω τα συμπτώματα.

Όμως, ακόμη και αυτή η ψευδής εντύπωση που υπάρχει μέσα μου πως έχω τη δύναμη, έχω τη δυνατότητα να τα καταφέρω, πως μπορώ να διατηρήσω την υγεία μου, τις αντοχές μου και να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες της πάθησης, της οικογένειας, της εργασίας, αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Και αυτό ο ασθενής δεν το έχει.
Καλημέρα στην παρέα,
Nick πόσο ανθρώπινος και αληθινός ο λόγος σου :bow-yellow: :bow-yellow: .
Θα συμφωνήσω μαζί σου κι εγώ πιστεύω ότι νοσείτε μαζί μας και μάλιστα κάποιες φορές πιο βαριά, επειδή στο μυαλό σας αυτό που βλέπετε να μας συμβαίνει το διογκώνετε και απελπίζεστε διπλά.
Αυτό που αναφέρεις για το δικό σου μέλλον με συνταράσσει, έτσι είναι όπως τα λες :cry: :cry: :cry: :cry:
Οι άρρωστοι γινόμαστε πολύ εγωιστές που να πάρει και μας διαφεύγει (επειδή δεν αντέχουμε;;;;;), ότι δικαιούστε κι εσείς φροντίδα :romance-caress: :romance-caress:

ΥΓ Κώστα περίμενες ότι το φιλοσοφικό σου ερώτημα θα μας έδινε τόση "τροφή";;;;;
 #84174  από petros
 Τρί Ιαν 15, 2013 1:10 pm
Θέλω να πω πως έχω κι εγώ ΠΣ, απλά, δεν νιώθω τα συμπτώματα.


Σωστο.
 #84175  από Κώστας
 Τρί Ιαν 15, 2013 1:34 pm
Ομολογώ πως δεν το περίμενα, όπως ομολογώ πως χαίρομαι ιδιαίτερα που το θέμα, έγινε η αιτία να παρατεθούν τόσες απόψεις. Αυτό λέγεται επικοινωνία! Αυτό που μας λείπει σήμερα λόγω των ρυθμών της ζωής μας. Οι περισσότεροι μεταξύ μας δεν έχουμε γνωριστεί καν, πέρα από τα γραφόμενά μας σ΄ αυτό το forum. Κι΄ όμως συμπαραστεκόμαστε και αλληλοϋποστηριζόμαστε, με τρόπο ζηλευτό ακόμη κι΄ από στενές οικογενειακές σχέσεις!
Αυτό που με προβληματίζει κάπως, είναι η δημοσιοποίηση που υπάρχει, μιας και οι σελίδες αυτού του forum είναι προσβάσιμες απ΄όλους. Ίσως να μην είναι άσχημη ιδέα κάποια πιο ευαίσθητα θέματα να μένουν μεταξύ μας, μεταφερόμενα σε κάποια ενότητα του forum στην οποία θα έχουν πρόσβαση μόνο τα μέλη. Βέβαια αυτό δεν αποκλείει παντελώς την ανάγνωσή τους από τρίτους, αλλά από την άλλη κάποιος που θα γραφτεί μέλος στο forum για να μπορεί να έχει πρόσβαση σ΄ αυτή την ενότητα, μάλλον ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα που θίγεται.
Αλλά ας μην αποσυντονίζω άλλο το θέμα μας. Ας συζητήσουμε την πρότασή μου καλύτερα σε άλλη θεματική ενότητα.
 #84176  από Κώστας
 Τρί Ιαν 15, 2013 1:35 pm
petros έγραψε:Θέλω να πω πως έχω κι εγώ ΠΣ, απλά, δεν νιώθω τα συμπτώματα.


Σωστο.
Σωστό! :bow-yellow:
  • 1
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8