Φιλοσοφικό ερώτημα

[Κώστας]

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να επιλέξετε αν θέλετε να είστε ο πάσχων με ΣΚΠ ή ο σύντροφός του, τι θα διαλέγατε;!!!!!

[sofia13]

Δεν μπορεί να απαντηθεί απο ήδη πάσχοντες Κώστα .
Λέμε πάντα, ούτε στον εχθρό μου αυτή η φρίκη.... Πώς να .... όχι δε γίνεται !!!
Οχι για σύντροφο, αλλά ούτε για εχθρό μπορούμε.... ΟΧΙ.
Ασχετα αν ώρες-ώρες , μέρες-μέρες, μήνες-μήνες κ.λ.π , τα βάζουμε συνήθως πάντα, με τον
πιο δικό μας άνθρωπο, το σύντροφό μας.
Δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι τέτοιο...................................
ΑΔΥΝΑΤΟΝ.
Μπορεί να τρώμε φωτιές, να μας χάνουμε για καιρό, αλλά ΟΧΙ , οχι τόσο .......
Γιατί τόσο ζόρικη σκέψη- αναρώτηση;

[ΧΑΜΟΓΕΛΑ!]

Έλα βρε Κώστα τώρα.....
Ακόμα και πολύ χειρότερα να ήμουνα..............εννοείται εγώ....Ούτως ή άλλως ποτέ δεν συμφώνησα ή ένιωσα το "γιατί να συμβεί σε μένα?".....πόσο μάλλον στον σύντροφό μου....
Καλημερούδιααααα

[Vasoula]

Σαφως θα προτιμουσα να ειμαι αυτη που πασχει, δεν μπορει να θες να ειναι αρρωστος αυτος που αγαπας καλυτερα να σηκωνεις ο ιδιος αυτο το φορτιο.

[sofia13]

Είμαστε ήδη πάσχοντες. Που σημαίνει ότι ξέρουμε καλά τι σημαίνει ms.
Εννοείται ότι πάλι τον εαυτό μας θα επιλλέγαμε, επειδή ξέρουμε τα δύσκολα εκ των 'εσω.
Υπάρχει το ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

[Κώστας]

Κι όμως, έχετε σκεφτεί ποτέ τι "τραβάει" ο σύντροφός μας που μας αγαπά και φυσικά τον αγαπάμε.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τον "Γολγοθά" που περνάει,
κάθε φορά που τρομοκρατημένος και γεμάτος αγωνία ακούγοντας τις φωνές μας, τρέχει για να μας σηκώσει όταν έχουμε πέσει, μη ξέροντας αν έχουμε κτυπήσει;
κάθε φορά που αδιαμαρτύρητα πετάγεται σαν ελατήριο για να εξυπηρετήσει κάποια από τις ανάγκες μας (ακόμη και να μας φέρει ένα ποτήρι νερό)
κάθε φορά που ανέχεται καρτερικά τις ιδιοτροπίες και τις "εκρήξεις συμπεριφοράς μας" που η ακατανόμαστη μας δημιουργεί;
κάθε φορά που στο όνομα της αγάπης που μας έχει (πραγματικής αγάπης εννοώ), υποβαθμίζει συνειδητά την ποιότητα της ζωής του, προκειμένου να συνυπάρξει μαζί μας;
κάθε φορά που καταβάλει το διπλάσιο καθημερινό κόπο, προκειμένου να καλύψει και τις δικές μας ανάγκες;
κάθε φορά που μας βλέπει να ταλαιπωριόμαστε όταν παραπατάμε, προσπαθώντας να μετακινηθούμε αυτόνομα λίγα μέτρα;
κάθε φορά που μας τρέχει στα νοσοκομεία για κορτιζόνες;
κάθε φορά που μας βλέπει να "πληρώνουμε" τις παρενέργειες των "σωτήριων" φαρμάκων που μας δίνουν;
κάθε φορά.....
Μη βιάζεστε λοιπόν ν΄ απαντήσετε πως "ούτε στο εχθρό μου αυτό που περνάω", γιατί απλούστατα μπορεί κι΄ εκείνος να σκέφτεται το ίδιο!

Υσ1. Εννοείται πως το ερώτημα αφορά όλους τους πάσχοντες, αλλά κυρίως εκείνους που τα κινητικά τους προβλήματα δυστυχώς έχουν αρχίσει να καθορίζουν τη ζωή τους.
Υσ2. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλήξω αν ταλαιπωριέμαι σαν πάσχων, περισσότερο από τη γυναίκα μου, που έχει γίνει η "σκιά" μου, λόγω της αγάπης της, στη προσπάθειά της απλά και μόνο να συνυπάρξει μαζί μου!

[Αl_Bandy]

πολύ σκληρό ερώτημα Κώστα

και στο λέω και σαν ασθενής και σαν άνθρωπος με άλλο ασθενή στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον. η μάνα μου όχι η σύντροφος

η απάντηση είναι καθαρά ΌΧΙ

ο άνθρωπος που σε προσέχει επειδή σε αγαπάει αντλεί δύναμη βλέποντας σε καλύτερα.
Το έκανα για 26 χρονια και όσο περισσότερο 'βοηθούσα' μόνο καλό μου έκανε αφού έβλεπα τον άνθρωπο μου ποιο χαρούμενο. ποτέ δε το είδα σαν αγγαρεία, δε λέω ότι δε με κούραζε σε φάσεις αλλά πικρή γεύση δε μου άφησε ποτέ
κάλο κουράγιο οικογενειακό και να ξέρεις ότι εκτός από εσένα που είσαι τυχερός για τη γυναικά σου είναι και αυτή για σένα

for reading το θέμα σου με βοήθησε να δω κάποια πράματα μέσα μου

[sofia13]

Tελικά με τέτοιου είδους ερωτήματα, φαίνεται η ''ωριμότητα'', η ''ευαισθησία''και η
'' υπευθυνότητα'' του άλλου...................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ολοι περάσαμε απ΄αυτή την '' ενοχική'' κατάσταση, αλλά την ξεπεράσαμε κάποτε.
Με συζητήσεις δύσκολες ωρών, για δύο.
Με ''κλείσιμο'' στον εαυτό μας σκεπτόμενοι το ''μετά που θάναι χειροτερα'' , για τον σύντροφό μας.
Με χίλια δυό στο μυαλό μας που δεν είναι πάντα συνεργάσιμο.....
Ομως πριν την ρημαδοms , αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε απο το σύντροφό μας.
Αποφασίσαμε νάμαστε μαζί για ότι κάτσει στη ζωή μας.
Οι περισσότεροι (και ΤΥΧΕΡΟΙ- επιμένω ) αποκτήσαν παιδιά- χαρά της ζωής.
Τώρα να το δούμε και διαφορετικά , για να ηρεμήσουμε λίγο...
Πόσες φορές βλέπουμε γύρω μας '' ζευγάρια'' υγειών ανθρώπων που είναι καμμένα απο χέρι...
Αλληλοσπαράσονται και δημοσίως για το τίποτα.
Και παραμένουν μαζί - έστω βίοι παράλληλοι...

( Η πρώτη παράγραφος είναι αποκλειστικά για τον '' δικό μας'' Κώστα...)

[Κώστας]

Παιδιά, ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Ο λόγος που έθεσα το ερώτημα είναι λόγω της συνειδησιακής κρίσης που περνάω βλέποντας τη "φίλη μας", καθημερινά να χειροτερεύει και αναρωτόμενος τι μπορώ και τι πρέπει να κάνω για τους ανθρώπους που αγαπώ. Πραγματικά δεν ξέρω ποιος βασανίζεται περισσότερο. Εκείνοι ή εγώ. Μάλλον δεν έχει νόημα η ερώτηση κι΄ ακόμη περισσότερο η απάντησή της. Το θέμα είναι πως οι ανάγκες μου καθημερινά αυξάνονται επιβαρύνοντας (τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ), τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτό που συνεχίζω να τους προσφέρω είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον μου, αλλά αναρωτιέμαι αν αρκούν. Το σίγουρο είναι πως κι΄εγώ σε αντίστοιχη περίπτωση θα έκανα ότι κάνουν κι΄ αυτοί, αλλά δεν παύω να προβληματίζομαι.

[Κωνσταντίνα]

Καλησπέρα στην παρέα,
Κώστα στην ερώτησή σου απαντώ, ότι και βέβαια προτιμώ να είμαι στην απ' εδώ μεριά, ......τη δικιά μας.

Ο προβληματισμός σου πιο πολύ μου δηλώνει την ανάγκη σου να τιμήσεις τη σύντροφό σου και το θαυμασμό σου, μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η ανιδιοτέλεια;;;;;