ΔΕΙΤΕ ΕΤ1 !!!!!!!!!!!

[sofia13]

Δεν θα παραμείνω άφωνη.....
ΚΩΣΤΑ , συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τα λόγια και τις σκέψεις σου. ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!!!!!!!!!!
Η ζωή είναι δική μας έστω κι΄αν εμπλέκονται κι΄άλλοι άνθρωποι σ΄αυτήν.
Οι αποφάσεις είναι δικές μας, σχετικά με την καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων μας.
Οταν αποφάσισα οτι χρειάζομαι μπαστούνι για να μπορώ να κινηθώ αυτόνομα το έκανα.
Σόκαρα κόσμο ! Αλλά καιρό πριν είχα προειδοποιήσει.
Δεν ήθελα να ξαναπέσω και να τρέχουν άνθρωποι να μαζεύουν εμένα και τα πράγματά μου
που ξεχύθηκαν στο πεζοδρόμιο....
Και ναί . Η '' (.........)., απο νεύρα δεν αναφέρομαι ούτε κάν΄στ΄όνομά της, δεν είναι ποτέ η
'ιδια. Αλλές μέρες μπορεί να περπατάμε και άλλες να σερνόμαστε.
Μόνο εμείς ξέρουμε...
Κι΄αν χρειαστώ αμαξίδιο, ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΚΑΘΟΜΑΙ σ΄αυτό!
Αλλιώς όλοι , αυτές τις άτιμες μέρες, θα μένουμε να μουχλιάζουμε στο σπίτι, παρέα με την κα-
-ταθλιψάρα , που έτσι κι΄αλλιώς έχουμε μέσα μας.
Καλά έκανες και άνοιξες θέμα. Παρα πολύ καλά.
Δεν θα πώ άλλα, μόνο ότι έχω απέναντί μου στον τοίχο το '' Παμε κιουμεμε κεπάκο''
και ανεβαίνω.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

[Κωνσταντίνα]

Κώστα συμφωνώ σε όλα, μα σε όλα αυτά που γράφεις

Πόσο ωραία ταξινομημένα τα έχεις φτιάξει, με βοηθάς

Η δαιμονοποίηση του αμαξιδίου δυστυχώς ενισχύεται και μέσα από διατριβές απαίδευτων "γραμματιζούμενων" ( ), όταν γράφουν για σκπ και αναφέρουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο ασθενής καταλήγει στο αναπηρικό καρότσι.
Ο κάθε απλός άνθρωπος καταλαβαίνει ή διαισθάνεται, ότι καταλήγει όποιος τερματίζει.......
Καλούμαστε λοιπόν εμείς να πείσουμε πρώτα τον εαυτό μας και έπειτα τους γύρω μας, ότι το αμαξίδιο δε σημαίνει ντε και καλά καθήλωση, ή τέρμα, ή καπούτ .

Όποιοι διαχειρίζονται Κώστα το αμαξίδιο όπως εσύ, ως εργαλείο δηλαδή θα πείθουν και τους σημαντικούς άλλους (γονείς, σύντροφο, παιδιά, αδέρφια), και τους άλλους άλλους (κόσμο), θα τους πείθουν εξίσου κι ας πονάει λιγότερο ή περισσότερο.

[billios]

Τα μαθηματα που περνω μεσα σε αυτο το χωρο ειναι απιστευτα ειναι σεβαστα,η ζωη ειναι πολλυ μικρη και δεν χωραει εκπτωσεις..
Τιμα αυτον που σε τιμα
Λυπησου αυτον που σε λυπαται

[anastasis]

‘Αννα59 γιατί αγχώνεις τον anastasis και δε μπορεί να κοιμηθεί?
Αφού αισθάνεται άσχημα όταν βλέπει ανθρώπους σε αναπηρικό αμαξίδιο, ανθρώπους με κάποια αναπηρία, φοβάται δε θέλει να βλέπει τέτοια πράγματα… αυτές είναι καταστάσεις τρομακτικές,άσχημες,μακριά από μένα…και το λέει… σε ένα forum που πολλοί άνθρωποι έχουν τέτοια προβλήματα και που ζητάει και παρηγοριά…

Αν εδωσα εστω και σε εναν να καταλαβει κατι τετοιο απαιτω αμεσα την διαγραφη μου απο το forum...Ειναι ντροπη και μονο για καποιον να σκεφτηκε κατι τετοιο διοτι ποτε μα ποτε δεν εχω δει την αναπηρια σαν καταρα και ποτε μα ποτε δεν εχω σκεφτει αν ειναι δυνατον γιατι σε μενα ενω παντα σκεφτομουν γιατι οχι σε μενα...ΟΜΩΣ δεν μπορω και να πιστεψω οτι εχει σκεφτει εστω και ενα εμβιο και νοημων ον πανω στο ηλιακο μας συστημα το οποιο θα εχει χαρει που η ζωη του μπορει να αλλαξει τελειως με το να καθηλωθει σε αμαξιδιο...ΦΥσικα και δεν ειναι κατι ευκολο και προσπαθεις οσο μπορεις να το αντιμετωπισεις αλλα οχι και να χαρεις...Ωστοσο οσο αφορα τα σχολια περι πνευματικης αναπηριας δεν θα τα λαβω καθολου υπ οψιν μου και θα ευχηθω σε ολους σας καλες γιορτες με αγαπη.-

[anastasis]

Να θυμισω οτι ο πρωταγωνιστης...ο κυριος Γιαννης οταν ερωτηθηκε αν καποια στιγμη βγει καποιο φαρμακο το οποιο θα θεραπευε τη νοσο πως θα σου φαινοταν μετα απο οσα χρονια εισαι στο αμαξιδιο? και η απαντηση ηταν οτι δεν ξερω ρε παιδια εχω συνηθισει με το καροτσακι μου!Και 100 χρονια να εισαι σε αμαξιδιο ποιος δε θα θελε να ξαναπερπατησει?Εκει ηταν η ενσταση μου...Δε μπορει να μας παρουσιαζουν την αναπηρια και σαν ουτοπια...φυσικα ενας δυνατος ανθρωπος και σωματικα και κυριως νοητικα μπορει να κανει οσα θα εκανε και αν περπαταγε...ομως πρεπει να παραδεχτουμε πως οι δυσκολιες ειναι τεραστιες...Και φυσικα δε θελω να κατσω σε αμαξιδιο και φυσικα θελω να ζησω τη ζωη μου...χωρις ομως αυτο να σημαινει οτι λυπαμαι η σιχαινομαι τους αναπηρους οπως καποιοι πηγαν να το περασουν...

[Κώστας]

Η δαιμονοποίηση του αμαξιδίου δυστυχώς ενισχύεται και μέσα από διατριβές απαίδευτων "γραμματιζούμενων" ( ), όταν γράφουν για σκπ και αναφέρουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο ασθενής καταλήγει στο αναπηρικό καρότσι.
Ο κάθε απλός άνθρωπος καταλαβαίνει ή διαισθάνεται, ότι καταλήγει όποιος τερματίζει.......

Εδώ το πράγμα σηκώνει αμπελοφιλοσοφία!
Ο ασθενής δεν παύει να είναι άνθρωπος.
Εφ΄ όσον είναι έμβιο ον, η κατάληξή του είναι μία και μοναδική.
Ο Θάνατος!
Όλα τ΄ άλλα είναι προσωρινές "στάσεις" και όχι καταλήξεις.
Καταλήγω σημαίνει φτάνω σε τέρμα. Το αμαξίδιο δεν είναι κανένα τέρμα. Είναι απλώς ένα μέσον για να συνεχίσει κάποιος να μετακινείται στη ζωή του.
Απλή επαγωγική σκέψη! Ούτε καν αμπελοφιλοσοφία!

[LL--MM]

Να θυμισω οτι ο πρωταγωνιστης...ο κυριος Γιαννης οταν ερωτηθηκε αν καποια στιγμη βγει καποιο φαρμακο το οποιο θα θεραπευε τη νοσο πως θα σου φαινοταν μετα απο οσα χρονια εισαι στο αμαξιδιο? και η απαντηση ηταν οτι δεν ξερω ρε παιδια εχω συνηθισει με το καροτσακι μου!
Φύτεψαν το "ΑΝ" και δε φύτρωσε: Το να βάζουν κάποιον να ξαναμπεί στη βλακώδη διαδικασία να αναλογιστεί, για μυριοστή φορά, το πόσο είναι αδύνατο να ξαναπερπατήσει, είναι αισχρό, σαδιστικό και εντελώς ασκοπο. Το Βαλ Κίλμερ, δεν τον θυμάστε;

Και 100 χρονια να εισαι σε αμαξιδιο ποιος δε θα θελε να ξαναπερπατησει?
Αυτός που ξέρει πολύ καλά πως κανένα φάρμακο δε θα τον κάνει "να πάρει τον κρέβατόν του και να περπατήσει", στην υπάρχουσα κατάσταση της επιστήμης, τουλάχιστον. Ούτε καν τα παιδιά που έκαναν ΧΕΝΦΑ δεν υποστήρηξαν ποτέ κάτι τέτοιο. Εκτός των μακροχρόνιων ασκήσεων που θα χρειαζόταν, ο ίλλιγγος μετα όλα αυτά τα χρόνια, τα ηλεκτρομυογραφήματα, η επανένταξη στην αγορά εργασίας μετά κενό χ ετων, κλπ είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικά.
"Αγγελος γαρ κατά καιρον κατέβαινε εν τη κολυμπήθρα και ετάραττε το ύδωρ...."

Εκει ηταν η ενσταση μου...Δε μπορει να μας παρουσιαζουν την αναπηρια και σαν ουτοπια... viewtopic.php?f=44&t=3499 viewtopic.php?f=44&t=3341 πολύ σωστά, γι'αυτό και τα θέματα αυτά βρίσκονται στο κεφάλαιο "πνευματική προσέγγιση".

φυσικα ενας δυνατος ανθρωπος και σωματικα και κυριως νοητικα μπορει να κανει οσα θα εκανε και αν περπαταγε...ομως πρεπει να παραδεχτουμε πως οι δυσκολιες ειναι τεραστιες...
Αυτό το είπαμε ήδη... Εξαναγκαζόμαστε να είμαστε "δυνατότεροι" από άλλους, για μικρότερα αποτελέσματα.

Και φυσικα δε θελω να κατσω σε αμαξιδιο και φυσικα θελω να ζησω τη ζωη μου...
Γιατί, το ήθελε κανένας, ακόμα κι ο Κώστας; σηκώστε τα χέρια να σας μετρήσει το ΚΕΠΑ! Όλοι τη ζωή τους θέλουν να ζήσουν... Οι περισσότερες "ζωές" όμως, δε σηκώνουν αμαξίδιο, σημαίνει λοιπόν ότι αυτοί που βρίσκονται εκεί δε ζουν; Επιζούν... Πρέπει ν'απολογηθούν από πάνω γιατι δεν κλαίγονται συνέχεια, αλλά προσπαθούν να λύσουν τα επικείμενα προβλήματα που τους προκαλούνται και αγνοούνται από τους άλλους;

χωρις ομως αυτο να σημαινει οτι λυπαμαι η σιχαινομαι τους αναπηρους οπως καποιοι πηγαν να το περασουν...
Το τι σημαίνει ότι δηλώνει ο καθένας, μόνο ο ίδιος το ξέρει, δε λέει τιποτα: τους υπόλοιπους, δεν τους αφορούν παρά το πως συνδέεται στην κατάστασή τους.

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[Κώστας]

Κασσάνδρα σωστή και σαφής!

[Κωνσταντίνα]

.......................................................................
Και φυσικα δε θελω να κατσω σε αμαξιδιο και φυσικα θελω να ζησω τη ζωη μου...
Γιατί, το ήθελε κανένας, ακόμα κι ο Κώστας; σηκώστε τα χέρια να σας μετρήσει το ΚΕΠΑ! Όλοι τη ζωή τους θέλουν να ζήσουν... Οι περισσότερες "ζωές" όμως, δε σηκώνουν αμαξίδιο, σημαίνει λοιπόν ότι αυτοί που βρίσκονται εκεί δε ζουν; Επιζούν... Πρέπει ν'απολογηθούν από πάνω γιατι δεν κλαίγονται συνέχεια, αλλά προσπαθούν να λύσουν τα επικείμενα προβλήματα που τους προκαλούνται και αγνοούνται από τους άλλους;
.................................................................................................................................

Η γιαγιά η Κασσάνδρα[/i][/color]

Και φυσικα δε θελω να κατσω σε αμαξιδιο και φυσικα θελω να ζησω τη ζωη μου...
Όταν ήμουν εν δυνάμει ανάπηρη σκεφτόμουν ακριβώς έτσι.(Δηλαδή αμαξίδιο και ζωή .....δεν ταιριάζει).
Σήμερα που είμαι ανάπηρη σκέφτομαι κάπως διαφορετικά.-και φυσικά δε θέλω να κάτσω σε αμαξίδιο, αλλά και να κάτσω θα ζήσω τη ζωή μου όσο καλύτερα επιλέξω να τη ζήσω.

Όλοι τη ζωή τους θέλουν να ζήσουν... Οι περισσότερες "ζωές" όμως, δε σηκώνουν αμαξίδιο, σημαίνει λοιπόν ότι αυτοί που βρίσκονται εκεί δε ζουν;Επιζούν...
Είναι θέμα επιλογής είπαμε, ή που θα επιλέξεις να κάτσεις στο εργαλείο και θα πας σινεμά να δεις skyfall σε πρώτη προβολή, ή θα κάτσεις σπίτι σου φτιάχνοντας στην καλύτερη σπιτικό ποπ κορν και θα την δεις στη "ζούλα".

"Γιαγιά" μου συμφωνώ σε πολλά μαζί σου, απλά με χαλάει αυτό το επιζούν που δεν εμπεριέχει την Ε Π Ι Λ Ο Γ Η

[LL--MM]

Όλοι τη ζωή τους θέλουν να ζήσουν... Οι περισσότερες "ζωές" όμως, δε σηκώνουν αμαξίδιο, σημαίνει λοιπόν ότι αυτοί που βρίσκονται εκεί δε ζουν;Επιζούν...
Είναι θέμα επιλογής είπαμε, ή που θα επιλέξεις να κάτσεις στο εργαλείο και θα πας σινεμά να δεις skyfall σε πρώτη προβολή, ή θα κάτσεις σπίτι σου φτιάχνοντας στην καλύτερη σπιτικό ποπ κορν και θα την δεις στη "ζούλα".
Διαφωνώ ριζικά εδώ: Δε μ'αρέσει το ποπ-κορν και προτιμώ καυτή ντοματόσουπα με τραχανά στην πολυθρόνα! Μάλλον της ηλικίας θα είναι...

"Γιαγιά" μου συμφωνώ σε πολλά μαζί σου, απλά με χαλάει αυτό το επιζούν που δεν εμπεριέχει την Ε Π Ι Λ Ο Γ Η.
Eχεις δίκιο, Κωνσταντίνα μου, κακώς χρησιμοποίησα τους όρους "επιλογή" και "επιβίωση" κολλητά... Μα άν δε χρειαζόσουν καθόλου ούτε "τ'αλλα" δύο σου πόδια, θα σου ερχόταν ποτέ να "επιλέξεις" το αμαξίδιο;
Ο ορθοπεδικός που μου είχε εγχειρήσει τριπλό κάταγμα δυό χρόνια πριν τη διάγνωση σκπ: "Βλέπω χειρίζεστε τα δεκανίκια καλύτερα τώρα που μπορείτε να βάζετε βάρος στο πόδι, τα χέρια δεν είναι φτιαγμένα για το περπάτημα!!!" Τώρα να πουμε ή ;;;

Όταν ήμουν εν δυνάμει ανάπηρη σκεφτόμουν ακριβώς έτσι.(Δηλαδή αμαξίδιο και ζωή .....δεν ταιριάζει).
Η μετακίνηση με το αμαξίδιο περιορίζει μεν πολύ τις κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε μέσα σ'αυτό, "προσφέρει" όμως, ασφάλεια από πεσίματα.

Σήμερα που είμαι ανάπηρη σκέφτομαι κάπως διαφορετικά.-και φυσικά δε θέλω να κάτσω σε αμαξίδιο, αλλά και να κάτσω
θα το κάνω για ν'αποφύγω άσκοπες επισκέψεις στο νοσοκομείο και θα "επιλέξω" να ψωνίσω το πιο φουσκωτό μαξιλάρι αέρος, να κάθομαι αναπαυτικά και να μην ανοίξει και το δέρμα μου από κάτω...
Αμφιβάλλω, Κωνσταντίνα μου, ότι θα κάτσεις στο αμαξίδιο ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ μια ωραία μέρα ξύπνησες και είπες "Βαριέμαι, ας γίνω κι εγώ ανάπηρη!"

θα ζήσω τη ζωή μου όσο καλύτερα επιλέξω να τη ζήσω.
Το κάνεις, ΑΚΡΙΒΩΣ, (το κάνουμε όλοι) για να περιοριστούν τα δεινά της σκπ... Δυστυχώς, αυτό δε σημαίνει ότι σκπ δεν υπάρχει ούτε ότι το εργαλείο από μόνο του θα μας αποζημειώσει από τον περιορισμό των επιλογών.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο (ακόμα και για μας) να επιλέξουμε να πολεμήσουμε τον περιορισμο αυτον. Πόσο μάλλον για τους γύρω μας: αμα θελήσουν να καταλάβουν αυτό τον πόλεμο (της ανάγκης) και εφ όσον τον επιλέξουν μαζί μας, παρεξηγήσεις δε θα υπάρξουν πλέον...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα