ΔΕΙΤΕ ΕΤ1 !!!!!!!!!!!

[Κώστας]

ας πούμε ότι έγω σε βλέπω που είσαι στο αναπηρικό αμαξίδιο και σου λέω: πω πω είναι θλιβερό αυτό που σου συμβαίνει μακάρι εγώ να μη βρεθώ ποτέ στη θέση σου είναι τρομερό δε Θα το αντέξω…πως νοιώθεις?καλά?

Ξέρεις, προτιμώ να κάθομαι στο αμαξίδιο όποτε το χρειάζομαι παρά να τόχω μόνιμα να κουβαλά το μυαλό μου. Είναι θλιβερό αυτό που σου συμβαίνει μακάρι εγώ να μη βρεθώ ποτέ στη θέση σου είναι τρομερό δε Θα το αντέξω. Πως λες να νοιώσει, καλά;!

Υσ. Αυτός που θα σκεφτεί και θα σου πει κάτι τέτοιο, μάλλον έχει μόνιμα το αμαξίδιο μεσ΄ το μυαλό του…

[sofia13]

...Αφωνη..... !!!

[ΑΝΝΑ59]

Καλημερα ! Λοιπον!!! Το θεμα του ντοκυμαντερ ηταν οι δυσκολιες που αντιμετωπιζει , στην καθημερινοτητα του, ενας ανθρωπος με αμαξιδιο ! Οχι , γενικα η σκπ !!!! Επισης, ΔΕΝ ηταν ιατρικο ντοκυμαντερ ! Επομενο ηταν να δειξει αυτες τις περιπτωσεις !Και, ισως, για να μην καταληξει σε...δραμα, εδειξε ...''καλες'' περιπτωσεις, που εμπνεουν αισιοδοξια !!!!! Εδειξε, μερικους ΩΡΑΙΟΥΣ ανθρωπους με αμαξιδιο !!!!!!!Ανθρωπους, που εχουν καταφερει να ζουν καλα , παρεα με τις δυσκολιες τους ! Δεν θα εξετασω , τωρα, τις υπολοιπες συνθηκες της ζωης τους, που , σιγουρα, ειναι ευνοϊκες !!!!!!!!!Δεν θα εξετασω τις οικονομικο-κοινωνικες συνθηκες του 2003, της χρονιας που γυριστηκε η ταινια !!!!Δεν θα δωσω οικονομικο-κοινωνικη-ψυχολογικη προεκταση στο θεμα!!!Δεν θα σχολιασω το πώς,ποτε και γιατι προβληθηκε απο την τηλεοραση!!!Λεω, απλως, οτι μου αρεσε σαν ταινια!!!!!Μια καλη ταινια ηταν!!!!! Λεω, απλως, οτι ...μου αρεσαν αυτοι οι ανθρωποι !!!!!!Αφου ειμαι κι εγω στο ιδιο ...λουκι, δεν τους βλεπω σαν γραφικες φιγουρες...!!!!Δεν επιρρεαστηκα ουτε θετικα ουτε αρνητικα!!!!!!!!Θα ηθελα να τους γνωρισω και να κανουμε παρεουλα !Αυτα , μονο !!!!!!! ΥΓ.Απ'οτι εμαθα , ο Γιαννης ειναι αγωνιστης , παντα μπροστα στις...πορειες !!!!!!!!!!

Θυμιζω την αποψη μου , για το συγκεκριμενο ντοκυμαντερ. Που....αναφερεται σε μερικους αναπηρους , που τυχαινει να εχουν την ιδια παθηση με μενα. Που...γυριστηκε 9 χρονια πριν, σε αλλες κοινωνικο-οικονομικες συνθηκες . Που, οπως ειπα, ειναι , απλως, μια καλη ταινια !!!!!Τα υπολοιπα , τα εγραψα για να ''ταρακουνησω'' τον αγαπημενο μου Ανασταση !!! Επειδη , δεν μπορω να τον βλεπω να μαυριζει τη ζωη του , χωρις λογο ! Δεν μπορω να τον βλεπω να ζει με την αγωνια των ...συμπτωματων που...μαλλον , δεν θα ερθουν ΠΟΤΕ !!!!!!Οσο για μενα ....δεν ειμαι σε αμαξιδιο ! Ομως....λογω των, συνεχως, αυξανομενων και εντεινομενων , συμπτωματων μου, η ζωη μου ειναι χαλια ! Ειμαι παρατημενη στην τυχη μου, απο το ''κρατος προνοιας'' και απο τον ...ιατρικο κοσμο ! Μου εχουν πεταξει, για μια ακομα φορα, στα μουτρα ενα φαρμακο και απαιτουν να το χρησιμοποιησω !Δεν το κανω και με βριζουν, αρνουνται να με βοηθησουν σε οτιδηποτε !!!! Χωρις ιατρικη παρακολουθηση, χωρις προσβαση σε ''παραπλευρα'' φαρμακα (θυμιζω την καταργηση της μηδενικης συμμετοχης), χωρις επιδομα, χωρις δουλεια, σε, πολυμηνη, αναμονη της (εξευτελιστικης) επανεξετασης μου , χωρις να εχω δυνατοτητα να κανω ολα εκεινα που θα βελτιωναν την ποιοτητα ζωης μου, φυσικοθεραπεια, γυμναστικη, σωστη διατροφη, βιταμινες κλπ......απεχω ...ετη φωτος απο τις περιπτωσεις των συνασθενων που εδειξε η ταινια ! Ειμαι , οχι απλως σε ''αμαξιδιο'' αλλα ''κατακοιτη'' ! Και, επιπλεον, εχω να ακουω και τις γνωστες π@π@ριες ....''δεν λες, δοξα τω θεω, που περπατας???'' ...''μα , η κατασταση σου ειναι σταθερη'' (αληθεια , πώς βγαζουν αυτο το συμπερασμα? Ειναι μεσα στο σωμα μου?)......και το , χειροτερο, να με μαλωνουν , επικαλουμενοι περιπτωσεις αναπηρων που ..δεν το βαζουν κατω !!!!!! Επικαλουμενοι, περιπτωσεις οπως αυτες της ταινιας , επικαλουμενοι περιπτωσεις αθλητων με αναπηρια κλπ..κλπ..Και το χειροτερο ....να ακουω ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ , να μου λεει ''εσεις , ΔΕΝ εχετε δικαιωμα να παρετε επιδομα, επειδη ...περπατατε '' !!!!!!!!!!!! Τι αλλο να πω !!!!!!Ζω σε συνθηκες, που αλλοι επελεξαν για μενα .Ζουμε σε ενα κρατος , που ολο και περισσοτερο, χτυπαει τους πιο ευαλωτους, τους χρονιως πασχοντες πρωτα-πρωτα ! Με καθε τροπο ! Με στοχο την ...εξοντωση !!!!! Σ'ενα κρατος , σε μια κοινωνια, που τις ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΕΣ περιπτωσεις συνασθενων, οπως αυτων της ταινιας, τις χρησιμοποιει σαν...βιτρινα...σαν....παραβαν ....για να κρυψει την ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ του ! Το χειροτερο, κατα τη γνωμη μου, ειναι οτι η κοινη γνωμη ....τσιμπαει........

[Κωνσταντίνα]

......................................................................
Ξέρεις, προτιμώ να κάθομαι στο αμαξίδιο όποτε το χρειάζομαι παρά να τόχω μόνιμα να κουβαλά το μυαλό μου..................................................................................

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ
Το βρίσκω σπουδαίο αυτό που γράφεις εδώ Κώστα και εξηγώ αμέσως.

Χτες πήγα θέατρο και χρειάστηκε να κάνω μια μεγάααλη απόσταση με τα "4 πόδια μου", από κει που πάρκαρα μέχρι να κάτσω στη θέση μου.
Σκφτόμουν ότι πόσο πιο άνετα, πιο ασφαλώς και πιο ξεκούραστα θα έφτανα στη θέση μου αν πρώτον είχα ένα αμαξίδιο-εργαλείο να χρησιμοποιώ και αν δεύτερον το είχα διαχειριστεί (νοητικά) σαν εναλλακτική.Το δουλεύω πιστέψτε με

Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μπλοκάρω τη ζωή μου, δηλαδή να μην πάω πχ θέατρο επειδή θα νιώθω άσχημα να κάτσω στο αμαξίδιο.

Με ευκαιρία την πρόταση της Άννας που δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω, αναδύθηκε ο μεγάλος μας φόβος.
Και έχω να κάνω μια πρόταση, πώς θα αποδαιμονοποιήσουμε το εργαλείο ;;;;;

[LL--MM]

ας πούμε ότι έγω σε βλέπω που είσαι στο αναπηρικό αμαξίδιο και σου λέω: πω πω είναι θλιβερό αυτό που σου συμβαίνει μακάρι εγώ να μη βρεθώ ποτέ στη θέση σου είναι τρομερό δε Θα το αντέξω…πως νοιώθεις?καλά?

Ξέρεις, προτιμώ να κάθομαι στο αμαξίδιο όποτε το χρειάζομαι παρά να τόχω μόνιμα να κουβαλά το μυαλό μου.
Νits & Κώστα, φίλοι μου, "Ανάγκα και θεοί πείθονται": έλεγαν οι πρόγονοί μας, άς ομολογήσουμε λοιπόν εδώ, ότι η περίφημη "προτίμηση" του αμαξιδίου, όσον αφορά αυτόν που το'χει ανάγκη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όπως λέει κι η Κωνσταντίνα, δεν είναι παρά ΕΡΓΑΛΕΙΟ.

Υσ. Αυτός που θα σκεφτεί και θα σου πει κάτι τέτοιο, μάλλον έχει μόνιμα το αμαξίδιο μεσ΄ το μυαλό του…
Ας αφήσουμε τους θαυμασμούς κατά μέρος, διότι όσων το μυαλό χρησιμοποιεί αυτό το μέσο μεταφοράς ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ το χρησιμοποιούν από ...προτίμηση.

Η ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ, αρχικά δε γίνεται από μας, αλλά από τους "θαυμαστές" αυτούς, που μονο χαίρονται γιατί δεν είναι σαν εμάς και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Από την άλλη, μας έχει συμβεί κι εμάς "να μη θέλουμε δεκανίκι, Π, κάθισμα, κλπ" για να "αισθανόμαστε υγιείς", ή μάλλον, για να μας βλέπουν αυτοί οι άλλοι ώς ίσους κι όμοιούς τους. Μέχρι κι ενοχές αισθανόμαστε να τα χρησιμοποιήσουμε, μιας και θα μπορούσαμε, ίσως, ΝΑ ΜΗΝ...

Κωνσταντίνα μου, όσοι ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΟΥΝ το όποιο βοήθημα, απλά ενοχλούνται από τις προσβάσεις που μας δίνει. Και μέχρι κι εμείς "κολλάμε άρνηση" από τις τακτικές αυτές. Γιατί άραγε;

Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μπλοκάρω τη ζωή μου, δηλαδή...να μην πάω πχ θέατρο επειδή θα νιώθω άσχημα να κάτσω στο αμαξίδιο. Γιατί να τρέμεις καλέ; ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ να νοιώσεις άσχημα για το λόγο αυτό, περικαλώ;;; (ούτε η Γεωργία Βασιλιάδου να ήμουν, θεόςχωρεστην...)
Μη φοβάσαι, το αμαξίδιο είναι μπελάς άν μπορείς να σταθείς μόνη στα πόδια σου... ΑΛΛΑ θα νοιώσεις ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ αν το χρειάζεσαι, αν όχι, τι να το κάνεις;
Με ευκαιρία την πρόταση της Άννας που δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω, αναδύθηκε ο μεγάλος μας φόβος.
Και έχω να κάνω μια πρόταση, πώς θα αποδαιμονοποιήσουμε το εργαλείο ;;;;;
Καιρός είναι να πούμε "ΑΙΣΙΧΤΙΡ" σε τέτοιες νοοτροπίες, να δουμε ποιοί είναι οι φίλοι που μας στέκονται και μας βοηθούν όπου μπορούν ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΑΣ, και να τους διαφοροποιήσουμε απ'όσους θαυμάζουν τον εαυτό τους επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΜΑΣ

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[Κώστας]

Πριν από τρεις μήνες αγόρασα προληπτικά ένα αμαξίδιο, έτσι να υπάρχει. Όταν το πήρα δεν το χρειαζόμουν άμεσα. Τώρα τρεις μήνες μετά το χρησιμοποιώ κατά καιρούς μέσα στο σπίτι αλλά και έξω όταν χρειάζεται να διανύσω αποστάσεις που για τον περισσότερο κόσμο είναι αστείες αλλά για μένα φαντάζουν Οδύσσεια. Στην αρχή δεν μου πολυάρεσε σαν ιδέα να με βλέπουν να μετακινούμαι μ΄ αυτό. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως μόνο όφελος είχα από τη χρήση του, ενώ το θέαμά μου δεν προκαλούσε κανένα βλέμμα και οίκτο, όπως αρχικά νόμιζα, αφού σε όλους πρόκειται για μια εικόνα όχι πρωτόγνωρη.
Έτσι,
Έπαψα να γίνομαι πραγματικό θέαμα σε δημόσιους χώρους τραβώντας θέλοντας και μη τα βλέμματα και τον οίκτο πάνω μου, στην προσπάθεια μου να ισορροπήσω κρατώντας από τη μια το μπαστούνι μου και από την άλλη το μπράτσο της γυναίκας μου.
Έπαψε το παιδί μου να με βλέπει να ταλαντεύομαι σαν μαούνα σε τρικυμία και να γκρεμοτσακίζομαι μέσα στο σπίτι, στη προσπάθεια μου να πάω μέχρι την τουαλέτα.
Έπαψα να τρέχω στα νοσοκομεία για να ράβουν τα σκισίματα από τις πτώσεις μου.
Απάλλαξα τη γυναίκα μου από το τρομερό άγχος μιας ενδεχόμενης απρόβλεπτης πτώσης μου με άγνωστες συνέπιες.
Δεν υπάρχουν πλέον «κακιές» κινητικά ημέρες και δεν χρειάζεται να αναβάλω δραστηριότητές μου επειδή νοιώθω «χώμα» και δεν μπορώ να περπατήσω.
Κι΄ όλ΄ αυτά, μονάχα επειδή δέχτηκα να κάτσω και να χρησιμοποιήσω περιστασιακά αμαξίδιο.
Εκτός από τον εαυτό μου, προσέφερα και στην οικογένειά μου, απαλλάσσοντάς την από το δυσβάσταχτο βάρος και το άγχος που συνόδευαν ακόμη και τις μικρότερές μου μετακινήσεις.
Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν ν΄ αποδαιμονοποίησω στο μυαλό μου την εικόνα και το ίδιο το αμαξίδιο περιορίζοντας τον εγωισμό μου ο οποίος με προέτρεπε για το αντίθετο.
Μη διστάζετε να το χρησιμοποιήσετε προκειμένου να διευκολύνετε τη ζωή τη δική σας και των ανθρώπων που ζουν μαζί σας και σας αγαπούν.
Νάστε σίγουροι πως θα τους προσφέρετε τεράστια ανακούφιση και θα τους απαλλάξετε από το τεράστιο άγχος, που άσχετα αν δεν σας το εκφράζουν, τους δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη ζωή. Νάστε επίσης σίγουροι πως αν τολμούσαν να σας πουν στα ίσια τη γνώμη τους, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει πιθανότητα να σας πληγώσουν, θα σας έλεγαν πως προτιμούν να σπρώχνουν ένα αμαξίδιο από το να προσπαθούν να σας σηκώσουν κάθε φορά που πέφτετε ή να σας στηρίζουν όταν παραπατάτε.
Και μη ξεχνάτε.
Η αναπηρία ενός ανθρώπου, αν υπάρχει, βρίσκεται στο μυαλό και στη ψυχή που κουβαλάει και όχι στα πόδια ή τα χέρια που δεν μπορεί να κουνήσει!

[Κώστας]

Υσ. Αυτός που θα σκεφτεί και θα σου πει κάτι τέτοιο, μάλλον έχει μόνιμα το αμαξίδιο μεσ΄ το μυαλό του…
Ας αφήσουμε τους θαυμασμούς κατά μέρος, διότι όσων το μυαλό χρησιμοποιεί αυτό το μέσο μεταφοράς ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ το χρησιμοποιούν από ...προτίμηση.

Ή επειδή δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και ν΄ αποδεχτούν την αναπηρία του μυαλού τους

[LL--MM]

Νάστε σίγουροι πως θα τους προσφέρετε τεράστια ανακούφιση και θα τους απαλλάξετε από το τεράστιο άγχος, που άσχετα αν δεν σας το εκφράζουν, τους δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη ζωή. Νάστε επίσης σίγουροι πως αν τολμούσαν να σας πουν στα ίσια τη γνώμη τους, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει πιθανότητα να σας πληγώσουν, θα σας έλεγαν πως προτιμούν να σπρώχνουν ένα αμαξίδιο από το να προσπαθούν να σας σηκώσουν κάθε φορά που πέφτετε ή να σας στηρίζουν όταν παραπατάτε.
Ασφαλώς, αλλά ας μην ξεχνάμε, πως ο κόσμος έχει την επίπονη ιδιότητα να ΜΗΝ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ...

Και μη ξεχνάτε.
Η αναπηρία ενός ανθρώπου, αν υπάρχει, βρίσκεται στο μυαλό και στη ψυχή που κουβαλάει και όχι στα πόδια ή τα χέρια που δεν μπορεί να κουνήσει!
Η ΥΒΡΙΣΤΙΚΗ είναι όμως η ευρύτερα αποδεκτή έννοια, ακόμα κι από "ΕΜΑΣ"...
Και ναι, ρε φίλε, όμως αυτή εξ αιτίας της οποίας είμαστε εδώ, περιορίζει την ποιότητα ζωής του σε πολλά... και, κατά ένα μεγάλο μέρος, αυτά βρίσκονται στα μάτια των άλλων, που, ασφαλώς, όχι μόνο το έχουν ξεχάσει, αλλά κι επιμένουν να προσαυξάνουν στην όποια αναπηρία, μη δίνοντας ένα χεράκι για να περιοριστούν οι επιπτώσεις της...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Υ.Γ.: Γιατί όμως θεωρούμε τη λέξη "αναπηρία" βρισιά; ο όρος δεν αφορά παρά στις σωματικές ανεπάρκειες, γιατί ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ να εξισώνουμε την ανεπάρκεια αυτήν, την οποία ΔΕΝ προκαλέσαμε, με έγκλημα;;; Γιατί δαιμονοποιούμε εμείς οι ίδιοι τον όρο αυτόν, όπως και το "αμαξίδιο" και μπαίνουμε στο "άρρωστο" σκεπτικό "αναπηρία=ανικανότητα";;;

[Κώστας]

Ναι!
Το άκουσμα και μόνο της λέξης αναπηρία αποτελεί ταμπού, πολλές φορές και για εμάς τους ίδιους. Σίγουρα μέσα σε μία κοινωνία δεν ζουν μονάχα αυτοί που μας αγαπούν.
Αυτό που πρέπει όμως ν΄ αποφασίσουμε είναι σε ποιον ανήκει η ζωή μας. Προφανώς η απάντηση είναι εύκολη και μοναδική! ΣΕ ΕΜΑΣ!!!
Συνεπώς βάζουμε το μυαλό και τη λογική μας να δουλέψουν, ζυγίζουμε τα πράγματα κι΄ αποφασίζουμε.
Θ΄ αφήσω τις ανασφάλειές μου ν΄ αποφασίζουν για τη ζωή μου ή θα τις βάλω στο πλάι και θα συνεχίσω να ζω χωρίς να στερούμαι;
Δεν θα πάω σινεμά επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι θα με δουν στο καροτσάκι και ίσως με λυπηθούν ή θ΄ αδιαφορήσω και θ΄ απολαύσω την ταινία μου σε πρώτη προβολή χωρίς να περιμένω να κυκλοφορήσει στα ντιβιντάδικα ή να την κατεβάσω παράνομα από το διαδύκτιο;
Προτιμώ να κινδυνεύω με πτώση και τραυματισμό σε κάθε μου βήμα ή να καβαλάω το καροτσάκι όποτε αισθάνομαι άσχημα και να μην περιορίζω τις δραστηριότητές μου;
Είναι τόσο σημαντική για μένα η γνώμη άσχετων τρίτων που ούτε γνωρίζω ούτε με γνωρίζουν ή πρέπει να τη γράψω κανονικά συνεχίζοντας να ζω την ζωή μου;
Πότε προκαλώ τον οίκτο; Όταν τρεκλίζω προσπαθώντας να ισορροπήσω ή όταν κινούμαι με αμαξίδιο;
Πότε επιβαρύνω και στεναχωρώ τους ανθρώπους που με αγαπούν; Όταν με σηκώνουν από κάτω, όταν με στηρίζουν για να περπατήσω ή όταν τους απαλλάξω από την «έννοια» μου συνυπάρχοντας με ασφάλεια μαζί τους;
Μήπως πρέπει να παραμερίσουμε λίγο τον εγωισμό και τις ανασφάλειές μας και ν΄αρχίσουμε ν΄ αντιμετωπίζουμε στα ίσια αυτό που η ζωή μας φόρτωσε;
Η ζωή δεν τελειώνει πάνω σ΄ ένα αμαξίδιο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

[ΑΝΝΑ59]

Ναι!
Το άκουσμα και μόνο της λέξης αναπηρία αποτελεί ταμπού, πολλές φορές και για εμάς τους ίδιους. Σίγουρα μέσα σε μία κοινωνία δεν ζουν μονάχα αυτοί που μας αγαπούν.
Αυτό που πρέπει όμως ν΄ αποφασίσουμε είναι σε ποιον ανήκει η ζωή μας. Προφανώς η απάντηση είναι εύκολη και μοναδική! ΣΕ ΕΜΑΣ!!!
Συνεπώς βάζουμε το μυαλό και τη λογική μας να δουλέψουν, ζυγίζουμε τα πράγματα κι΄ αποφασίζουμε.
Θ΄ αφήσω τις ανασφάλειές μου ν΄ αποφασίζουν για τη ζωή μου ή θα τις βάλω στο πλάι και θα συνεχίσω να ζω χωρίς να στερούμαι;
Δεν θα πάω σινεμά επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι θα με δουν στο καροτσάκι και ίσως με λυπηθούν ή θ΄ αδιαφορήσω και θ΄ απολαύσω την ταινία μου σε πρώτη προβολή χωρίς να περιμένω να κυκλοφορήσει στα ντιβιντάδικα ή να την κατεβάσω παράνομα από το διαδύκτιο;
Προτιμώ να κινδυνεύω με πτώση και τραυματισμό σε κάθε μου βήμα ή να καβαλάω το καροτσάκι όποτε αισθάνομαι άσχημα και να μην περιορίζω τις δραστηριότητές μου;
Είναι τόσο σημαντική για μένα η γνώμη άσχετων τρίτων που ούτε γνωρίζω ούτε με γνωρίζουν ή πρέπει να τη γράψω κανονικά συνεχίζοντας να ζω την ζωή μου;
Πότε προκαλώ τον οίκτο; Όταν τρεκλίζω προσπαθώντας να ισορροπήσω ή όταν κινούμαι με αμαξίδιο;
Πότε επιβαρύνω και στεναχωρώ τους ανθρώπους που με αγαπούν; Όταν με σηκώνουν από κάτω, όταν με στηρίζουν για να περπατήσω ή όταν τους απαλλάξω από την «έννοια» μου συνυπάρχοντας με ασφάλεια μαζί τους;
Μήπως πρέπει να παραμερίσουμε λίγο τον εγωισμό και τις ανασφάλειές μας και ν΄αρχίσουμε ν΄ αντιμετωπίζουμε στα ίσια αυτό που η ζωή μας φόρτωσε;
Η ζωή δεν τελειώνει πάνω σ΄ ένα αμαξίδιο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!