Rodoulaki μου (πρέπει να έχω την ηλικία της μαμάς σου), ηρέμησε.
Για αρχή σου λέω καλώς τον και χαλάρωσε.Ο θυμός σου είναι δικαιολογημένος και οι πολύ δικοί σου δε σε παρεξηγούν.Αν μιλάς μάλιστα για το πώς νιώθεις(πχ μου 'χει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, έχω νεύρα, θέλω να μείνω λίγο μόνος), ίσως κατανοηθείς και από τους πιο απ' έξω.Μην κλείνεσαι σε αυτό που σου συνέβηκε και μη χάνεις την ψυχραιμία σου.Όλα αντιμετωπίζονται και μάλιστα μας διδάσκουν και θετικά πράγματα για τον εαυτό μας.
Δεν ξέρω πώς έφτασες στο κατώφλι του γιατρού να ψάχνεσαι για σκπ, αλλά θα σου πω κάτι πάνω στη φράση σου, γιατί σε μένα;;;(την είχα πει κι εγώ πριν 15 χρόνια).Σκέψου όμως, γιατί όχι και σε μας.Όσο κι αν μας θυμώνει, αφού δεν είμαστε οι εκλεκτοί, θα μας ενεργοποιήσει να παλέψουμε με τους όρους της νόσου, όποιας και να 'ναι.
Η πρώτη εντύπωση τρομάζει, αλλά ίσως να μην υπάρξει ΠΟΤΕ λόγος να αλλάξει η ζωή που ονειρεύεσαι να κάνεις.Αυτό που θα χρειαστεί σίγουρα, είναι να ακολουθήσεις έναν υγιεινό τρόπο ζωής.
Καλή δύναμη σου εύχομαι
