Συμβουλη-παρηγορια

[litsa]

#@$#@%^#$
ότι έγραψα σβήστηκε...

λοιπόν ψυχραιμία, κάνε ότι σου λένε τα παιδιά, και να ξέρεις ότι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, με τίποτα δεν θέλουν να πάθουμε κάτι κακό, οπότε δεν θα πάθεις.. μην καταπιέζεσαι, διότι είναι ο κύκλος της ζωής...
εγώ την ημέρα που έχασα την πολύτιμη μου γιαγιά που ήταν σαν μάνα, είχε καύσωνα... και όμως σιγά σιγά άντεξα... και την αποχαιρέτησα...
και έβαλα την λογική -- όσο μπορούσα--
χρειάζονται όλα...
ο παππούς μου έλεγε.. ένα χασομέρι είναι .. = μία μέρα χάσιμο δηλ.. σου λέει μην στενοχωριέστε... έτσι είναι η ζωή..

και η πεθερά μου μας λέει.. μετρημένοι είμαστε?


φιλιά και δύναμη!!!

[Genovefa®]

Οχι...Να μη σου στερησει η Σουλα τον αποχαιρετισμο...

[βικυ]

......αφέσου να θρηνήσεις χωρίς να καταπιέσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Θα με θυμηθείς, ένα γοερό κλάμα είναι λυτρωτικό. Το να προσπαθήσεις να καταπιείς τα συναισθήματα δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό που αργεί να φύγει.

Πολυ σοφη κουβεντα.......δεν μπορω ποτε να κλαψω ....εχω παντα εναν κομπο........
passenger να αφησεις τον εαυτο σου ελευθερο....πραξε οτι νιωθεις.

[billios]

Οι μνημες σου θα μεινουν ανεξιτηλες,παντα θα θυμασαι και παντα θα ξαναζεις τις στιγμες,ολες τις στιγμες.Χαρισε του την καλλιτερη στιγμη,το αξιζει.Μην αφησεις τη θλιψη να σε καταβαλει πριν...
χαρισε του το γαληνιο προσωπο σου και οχι το τρομαγμενο.
Το ποσο σε ενταση θα κλαψεις-φωναξεις-στεναχωρηθεις-χτυπηθεις εκεινη τη στιγμη δεν θα ειναι αναλογο με την απωλεια σου,εχε μαζι σου καλου κακου ενα ηρεμιστικο και χειρισου αναλογα την κατασταση,αν δεν το χρησιμοπιοισεις θα αισθανθεις μια ιδανικη ψευτοασφαλεια.
Να εισαι δυνατος,να λυγισεις οταν πρεπει.

[EFFIE]

Το πώς συμπεριφέρεται η πουτ@ν@ η σκλήρυνση σε τέτοιες περιπτώσεις δεν το ξέρω αλλά νομίζω ότι σε τέτοιες στιγμές είναι πρόκληση μια μάχη μαζί της.
Ζήτα του συγγνώμη (αν νομίζεις ότι πρέπει), συγχώρεσέ τον (αν νομίζεις ότι πρέπει), πες του ότι τον αγαπάς και όταν (και αν) έρθει το τέλος, αφέσου να θρηνήσεις χωρίς να καταπιέσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Θα με θυμηθείς, ένα γοερό κλάμα είναι λυτρωτικό. Το να προσπαθήσεις να καταπιείς τα συναισθήματα δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό που αργεί να φύγει.

οταν πεθανε ο πατερας μου ειχα τον ιδιο φοβο και τις ιδιες ανιδρασεις οπως τα λεει ο Γιαννης.
μετα απο ενα χρονο που εχασα το γραφειο μου,τη δουλεια μου, μ εστειλε στον αγυριστο.
Ακριβως αυτο, δε ξερεις πως θα σου συμπεριφερθει η πουτ@ν@..