Σκλήρυνση κατά πλάκας
Hans Chr. Andersen έγραψε:Ξέχασα να σας πω, ότι ο άνθρωπος μας ήταν κουφός.Δεν έχει νόημα αυτό που λες... γιατί στο τέλος της ιστορίας ο "κουφός" ζητάει να του αλλάξουν θέση κοντά στο παράθυρο.....
Δηλαδή ο τυφλός έλεγε τι έβλεπε σε ένα κουφό
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”Hans Chr. Andersen έγραψε:Αυτή η ιστορία έχει πολύ δυσάρεστο τέλος.
Aφού είναι έτσι, η ιστορία δεν έχει κανένα λόγο να έχει δυσάρεστο τέλος, αφού εμείς τη φτιάχνουμε... Και για ποιό λόγο να φτιάχνουμε δυσάρεστες ιστορίες; αυτές που μας επιβάλλονται είναι ήδη αρκετά δυσάρεστες...
Ο άνθρωπος μας ένοιωσε τέτοια απογοήτευση, όταν κατάλαβε ότι το μόνο που μπορούσε να δεί με τα δικά του μάτια ήταν ένας λευκός τοίχος, που έπεσε σε βαριά θλίψη, μαράζωσε και πολύ σύντομα πέθανε κι' αυτός.
Τα μέλη ενός φόρουμ είναι που νοιώσανε την απογοήτευση αυτού του ανθρώπου, επειδή ταυτίστηκαν μαζί του με την ιδέα της ακινησίας και της απελπισίας που έχουν ήδη βιώσει κάποια στιγμή, τα περισσότερα...
Αφού όμως είμαστε σε παραμύθι, ο άνθρωπος "μας" μολονότι έννοιωσε μεγάλη θλίψη, την έννοιωσε για το θάνατο του φίλου του, και όχι τόσο για τον τοίχο, τον οποίο δεν έβλεπε καν μέχρι τότε. Κατάλαβε ότι με αυτό το τερτίπι, ο φίλος του ξέφευγε από το σκοτάδι του και ένοιωσε ευγνωμοσύνη γι αυτόν, επειδή είχε μοιραστεί μαζί του ότι μπορούσε, τη νοερή, έστω, ικανότητα να δραπετεύσει ενώ παρέμενε κολλημένος στο κρεβάτι.
Στη συνέχεια, κι ενώ εξακολουθούσε να μη βλεπει παρά τον τοίχο, ο άνθρωπος άρχισε να εφαρμόζει το τερτίπι αυτό: Όταν έμπαιναν αισχροί γιατροί μέσα στο δωμάτιο, τους φανταζόταν σαν κακούς δράκους, προσπαθώντας να ξεφύγει τις φλόγες τους.
Σε αυτό το σημείο, υπάρχει διχογνωμία: Σε μερικά μέρη λένε ότι ο κακοί δράκοι βαρέθηκαν και τον ξέκαναν, οπότε εκείνος πήγε να συναντήσει το φίλο του στα περιβόλια του Παραδείσου, όπου όλοι βλέπουν, ακουν, περπατάν, τρέχουν, κολυμπαν, κάνουν ιππασία, και επικοινωνούν ελεύθερα διχως δρακόντειες παρεμβάσεις.*
Σ'άλλα πάλι, λένε ότι εκτός των κακών γιατρων, υπήρχε κι ένας που ήταν καλός, ο οποίος τον γιατρεψε, τον φυγάδευσε από το νοσοκομείο του τοίχου και ο "ανθρωπός μας" υγειής πλέον, έφυγε και δεν ξανακούστηκε από τότε.
Μια τρίτη εκδοχή είναι πιο ευχάριστη: Φεύγοντας βρήκε στο δρόμο του μια νεραϊδούλα,την παντρεύτηκε
, κι εκείνη τον βοήθησε να βρεί ένα μεγάλο θησαυρό: Τότε αυτός θυμήθηκε τον τοίχο και τους δράκους, και είπε στη γυναίκα του ότι ήθελε να χτίσει ένα νοσοκομείο γι αυτούς που έιχαν τις δυσκολίες που είχε ο ίδιος άλλοτε, και ήθελενα μπορούν να βλέπουν κι αυτοί που ήταν μέσα όσα του διηγούνταν άλλοτε ο τυφλός, και να βάλει και τον καλό δράκο διευθυντή. Κι έδωσε στο νοσοκομείο αυτό το όνομα του τυφλού φίλου. Ετσι κι έγινε...
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, αφού έτσι γίνεται στα παραμύθια... Η πραγματικότητα είναι άλλο θέμα
Και είναι γενικά κατανοητο ότι η σειρά με την οποία καταγράφονται οι εκδοχές αυτές είναι... φθίνουσας πιθανότητας
Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να στεναχωριόμαστε, η ιστορία είναι παραμύθι, δεν είναι πραγματική,
Δε στενοχωριόμαστε για το παραμύθι, αλλά επειδή εισπράττουμε εκείνη την απογοήτευση, με την οποία ταυτιζόμαστε. Και ξέρουμε καλά ότι τέτοιες ιστορίες είναι πραγματικές και καθημερινές, καί δίχως την ύπαρξη του τυφλού... Τι θα κάναμε άν συνέβαινε σε μας; Σε κάποιο μέλος της οικογένειάς μας, σ'ενα φίλο μας; Και ταυτιζόμαστε με την πρώτη εκδοχή, όχι με τις χαρές και τα πανηγύρια... Γιατί άραγε;Δεν υπάρχει αρκετή στενοχώρια ώστε να στενοχωριόμαστε ΚΑΙ με τα "παραμύθια";
Η, να το πούμε αλλιώς: "Στο σπίτι του κρεμασμένου, δε μιλάνε για σκοινί..."
άλλωστε το ηθικό της δίδαγμα μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμο: ποτέ να μην εμπιστευόμαστε όσα μας λένε οι άλλοι, για το που βρισκόμαστε, ιδιαίτερα αν οι άλλοι έχουν μαύρα μεσάνυχτα
Ασφαλώς το να εμπιστευόμαστε οτιδήποτε δεν έχει νόημα, απλά, βλέπουμε ποιές από τις εμπειριες μας είναι κοινές, και τις σχολιάζουμε... Το ότι ο τυφλός διοχέτευε τη δική του ανάγκη για επαφή κατ'αυτο τον τρόπο είναι αξιοθαύμαστο και κάθε αλλο παρά δεδομένο. Αλλά, στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά αξιόπιστο είναι... Ο τυφλός, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ, "έβλεπε" πάρα πέρα, ΚΑΙ ΑΥΤΟ, μόνο εφ όσον ο άλλος είχε την ικανότητα να βλέπει, ΚΑΙ αυτός, πέρα από τον τοίχο, ΚΑΙ υπήρχε καλός δράκος, ΚΑΙ βρήκε τη νεραϊδούλα, ΚΑΙ θυμήθηκε το φίλο... Πολλά "ΚΑΙ" δεν είναι αυτά;
Το να μην πιστεύουμε αυτά τα παραμύθια είναι φυσικό, αφού κανένας μας δεν είδε ποτέ να επαληθεύονται τέτοιες ιστορίες. Μας υποδεικνύουν πάντως πως θα θέλαμε να κάνουμε κάτι, όσο αυτό είναι εφικτό... Αν όχι, τώρα πλέον, και η ηθική έχει μπεί "στα χρονοντούλαπα της ιστορίας"...
http://en.wikipedia.org/wiki/Brothers_Grimm
Στάθης έγραψε:LL--MM έγραψε: σα να ήταν ΑΥΤΑ ικανά να λύσουν τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ προβλήματά μας.To ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ποιά είναι ... πραγματικά;;
Αυτά που σου λέει μήπως η κοινωνία;; Αυτή, απλούστατα, τα ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ -οι αρχές, μάλλον- αυτό τον καιρό... και έχουν ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ... Τι να συζητάμε; Δεν πας να τις δείς στο φόρουμ "κρατικές-κοινωνικές υπηρεσίες";
Ή αυτά που σου λένε φίλοι και εχθροί, οικογένεια και ξαδέρφια;;;Οι φίλοι στηρίζουν, όταν δε χρειάζονται στήριξη οι ίδιοι, πλέον, όσο για τους εχθρούς, δεν υπάρχουν αρκετοί στην προηγούμενη γραμμή;
Όσο για οικογένειες και ξαδέρφια, υπαρχει ο διπλανός φάκελος viewtopic.php?f=10&t=2744&start=30
Αυτά που σου λέει ο εγκέφαλός σου ότι είναι;;;Όταν νευρολόγος προσπαθεί να μου επιβάλλει καινούρια παρακέντηση... Πως θα μείνουν άτομα που πρέπει να φροντίσω, μόνα τους, πως θα κάνω τη δουλειά μου, όχι ΜΟΝΟ μέσω μέηλ, για να πάω να κάνω αυτή τη χάρη, άχρηστη, κατ'ουσιαν, για τη διάγνωση; Και τι θα πληρώσω όταν το ταμείο δεν τα δίνει;
Τι είναι άραγε πρόβλημα; Και πως κωδικοποιείται εμάς;
"ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ", "ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ", "ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ" δεν απέχουν παρά μια σκέψη μακριά;;Οι επιπτώσεις τους όμως όχι. Είπαμε, αν εσύ δεν έχεις άλλα, πήγαινε να τα δεις στο επόμενο φόρουμ, έστω και απο αλληλεγγύη... Είναι όοοοολοι τόσο φοβητσιάρηδες όσοι γράφουν, ή είναι "φανς" των φίλμ τρόμου;
Ένας άνθρωπος ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΕ, δεν βλέπει παρά εκατοντάδες προβλήματα. Βλέπει παντού ¨ΩΣΕΙΣ παντού ΥΠΟΤΡΟΠΕΣ. ¨Ενα μουδιασματάκι στο νύχι θα φέρει κύματα σκέψεων και τηλεφωνημάτων..... όχι πάλι Θέε μου όχι πάλι....
Ναι, ο άθρωπος που ΦΟΒΑΤΑΙ, είναι εκ φύσεως παθητικός... γιατί δεν εχει επιλογή. Και αυτό δεν είναι μόνο κανόνας γραμματικής. Ασφαλώς εσύ δεν είσαι απ'αυτούς...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
Hans Chr. Andersen έγραψε:Aφού είναι έτσι, η ιστορία δεν έχει κανένα λόγο να έχει δυσάρεστο τέλος, αφού εμείς τη φτιάχνουμε
H ιστορία έχει δυσάρεστο τέλος γιατί είναι μια ιστορία που κάποιος άνθρωπος μεσα στην απελπισία του εμπιστεύθηκε κάποιον άλλον άνθρωπο που δεν ήξερε απολύτως τίποτα για την κατάσταση και τον περιβάλλοντα χώρο και τις ... συνθήκες που βρίσκονταν και οι δύο...
ΛΑΘΟΣ. Αναμφίβολα, το ψέμα του τυφλού, τάραξε τον παραπληγικό, επειδή περίμενε κι αυτός ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ, ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, στη δεινή του πραγματικότητα. Τουλάχιστον στο δικό μας παραμύθι, φτιάξαμε ένα τέλος λιγότερο επίπονο.
Τέτοιες ιστορίες έχουν πάντα δυσάρεστο τέλος, τουλάχιστον ... στα παραμύθια τα δικά μου, τα δικά σας προυπήρχαν, το τέλος τους δεν το δίνατε εσείς...
Τα παραμύθια οφείλουν να έχουν ευχάριστο τέλος, ακριβώς επειδή η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται πάντα (ή μάλλον όλο και πιο σπάνια) στις απολύτως ανθρώπινες εκάστοτε ανάγκες. Επομένως, όσο εξαρτάται από εμάς, το τέλος είναι πάντα ηθικό και ευχάριστο. Είναι ένα είδος ψυχοπροφύλαξης.
Η διαφορά μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας συνίσταται, ακριβώς, στο ότι η δεύτερη δεν διαπλάθεται από εμας. Και, παρά τις προσπάθειές μας, δεν έχουμε καμία απολύτως επιρροή στη διαμόρφωσή της.-Στάθης έγραψε:"ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ", "ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ", "ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ" δεν απέχουν παρά μια σκέψη μακριά;; Όχι, δυστυχώς!
"ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ" Τη φτιάχνετε όπως θέλετε, όταν θέλετε, σταματάει ή ξαναρχίζει κατά την αποκλειστική βούλησή σας
"ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ" Είναι ένα δεδομένο που λαμβάνετε υπ' όψιν, στο οποίο αναφέρεται μια ομάδα ανθρώπων δίχως να το αμφισβητεί
"ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ"Ενα πρόβλημα, εφ'οσον άφορά στην πραγματικότητα, χρίζει επίλυσης, για να μην εξελιχθεί σε καταστροφή. Δυστυχώς, η επίλυση δεν μπορεί να προέλθει παρά από το φορέα που επέφερε το πρόβλημα. Εξ ού και, εφ'όσον αφορά αποκλειστικά στη φαντασία, "δεν απέχει παρά μια σκέψη μακριά"
