Σκλήρυνση κατά πλάκας
stasa9 έγραψε:Καλησπέρα Εύα μου!!!!!!! Δυστυχώς η ΣκΠ έρχεται ανυποψίαστα και χτυπάει την πόρτα σου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.... Ό,τι έγινε έγινε ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ .... Απο δώ και πέρα πρέπει να έχουμε το ψυχικό σθένος και το κουράγιο να λέμε καθημερινά "Δόξα τω θεώ, είμαι ζωντανός/-νή!"Γεια σου, Στάσα!
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!!!!!
Βλέπεις, ακόμη και μ' αυτό έχω φτάσει να γελάω - κοινώς να αυτοσαρκάζομαι - καθώς το χιούμορ πάντα σε βοηθάει να περνάς λίγο καλύτερα. 
Γιατί σ' εμένα η ΣκΠ μόνο ανυποψίαστα δεν ήρθε, η πολυεπίπεδη πίεση που είχα βιώσει εκείνη τη χρονιά ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητη, αλλά δεν ήξερα, δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα ποτέ να πάθω κάτι τέτοιο. 
Το κλειδί είναι απλά να τους αγνοήσω και, όταν θέλω μια αγκαλιά, έχω το σκύλο μου.
Βλέπεις, ακόμη και μ' αυτό έχω φτάσει να γελάω - κοινώς να αυτοσαρκάζομαι - καθώς το χιούμορ πάντα σε βοηθάει να περνάς λίγο καλύτερα. Γιατί σ' εμένα η ΣκΠ μόνο ανυποψίαστα δεν ήρθε, η πολυεπίπεδη πίεση που είχα βιώσει εκείνη τη χρονιά ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητη, αλλά δεν ήξερα, δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα ποτέ να πάθω κάτι τέτοιο. Το κλειδί είναι απλά να τους αγνοήσω και, όταν θέλω μια αγκαλιά, έχω το σκύλο μου.[/quote]
ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ... 
stasa9 έγραψε: "Κάποιοι άλλοι, όμως, αρνούνται/αδυνατούν να καταλάβουν ότι απλά δεν μπορώ πλέον να κάνω κάποια πράγματα στις παλιές μου ταχύτητες (πλησιάζω και τα 40, δεν είμαι και 20) ή δεν τα κάνω καθόλου πια, και με "κατηγορούν", μού μουτρώνουν, μού γκρινιάζουν."Όχι απαισιόδοξη αλλά ανασφαλής, σε καταλαβαίνω. Το νιώθω κι εγώ πολλές φορές και το "δουλεύω" όσο μπορώ με πολλούς τρόπους: από "πρακτικές λύσεις" (ειδικό ποντίκι για τον υπολογιστή) μέχρι worst case scenario. Έχω βελτιωθεί αλλά δεν το έχω ξεπεράσει - αλλιώς θα σού έγραφα τη "μαγική συνταγή" μου - οπότε συνεχίζω να προσπαθώ.
ΝΑΙ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ! ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!! ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ! ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΣ "ουδέν κακό αμιγές καλού". ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΗ
ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΙΟ Έυα ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΑΣΣΟΣ ΜΟΥ!!!
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!!!!
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!!!
Εύα έγραψε:Αυτό που έχουμε δεν μπορεί ν'αλλαχτεί και το ξέρουμε από την πρώτη στιγμή που έγινε η διάγνωση. Όμως πιστεύω πως ξέρουμε ν'αντιμετωπίζουμε την τρέχουσα κατάσταση όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούμε και να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων! Ωστόσο δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι!!! Με ό,τι συνεπάγεται αυτό!! Και ποτέ κανείς δεν θα μπορεί να μας καταλάβει.. να μας νιώσει.. όσο κι αν θα το θέλουν... Καλό λοιπόν είναι κάποια πράγματα να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Σε ό,τι αφορά τον εργασιακό τομέα, εμένα με είχε συμβουλέψει η νευρολόγος μου να πει πω τίποτα στον εργοδότη μου και αυτό κάνω εδώ και 3 χρόνια (αν και πάντα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν..."ΕΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΝΙΑΟΥ ΝΙΑΟΥ!!"stasa9 έγραψε: "Κάποιοι άλλοι, όμως, αρνούνται/αδυνατούν να καταλάβουν ότι απλά δεν μπορώ πλέον να κάνω κάποια πράγματα στις παλιές μου ταχύτητες (πλησιάζω και τα 40, δεν είμαι και 20) ή δεν τα κάνω καθόλου πια, και με "κατηγορούν", μού μουτρώνουν, μού γκρινιάζουν."Όχι απαισιόδοξη αλλά ανασφαλής, σε καταλαβαίνω. Το νιώθω κι εγώ πολλές φορές και το "δουλεύω" όσο μπορώ με πολλούς τρόπους: από "πρακτικές λύσεις" (ειδικό ποντίκι για τον υπολογιστή) μέχρι worst case scenario. Έχω βελτιωθεί αλλά δεν το έχω ξεπεράσει - αλλιώς θα σού έγραφα τη "μαγική συνταγή" μου - οπότε συνεχίζω να προσπαθώ.
ΝΑΙ... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ! ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!! ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ! ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΣ "ουδέν κακό αμιγές καλού". ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΗ
ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΙΟ Έυα ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΑΣΣΟΣ ΜΟΥ!!!
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!!!!
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!!!
Όπως προσπαθώ και να μην το βάλω κάτω όταν κάποιες από τις "αλλαγές" στη ζωή μου δεν πολυσυμφωνούν με το χαρακτήρα μου: κανονικά, εγώ δεν θα απέκρυπτα στοιχείο υγείας από τον εργοδότη μου αλλά, έτσι όπως έχει γίνει η κατάσταση και τόσο cruel που έχει γίνει ο εργοδότης, αφού ο νόμος με καλύπτει, απλά δεν το ανακοινώνω. Χρειάζομαι τη δουλειά μου και την φέρνω εις πέρας πάρα πολύ καλά.
Ναι, ο αυτοσαρκασμός σώζει: η Μαγνητική του αυχένα έδειξε εστίες αλλά ΚΑΙ οστεόφυτα - τα γνωστά "άλατα". Είπα σε φίλους "Είχατε δίκιο που με λέγατε 'φυτό' στο σχολείο. Κλαδιά και φύλλα έβγαλα τόσα χρόνια και οι ρίζες του 'δέντρου' είναι στον αυχένα μου.". Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην ξεράθηκε στο γέλιο συν το ότι "αιτιολόγησα" τις "ζαλάδες" μου. Όχι, σ' αυτούς ΔΕΝ ανακοίνωσα τη ΣκΠ μου και την "αστάθεια" που είχα κάποιες μέρες.
) και όπως κι εσύ Έυα μου τα καταφέρνω μια χαρά. Σε ό,τι αφορά τους "φίλους" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν πιστεύω στην ΦΙΛΙΑ, μόνο σε ανθρώπους που είναι δίπλα σου και στα καλά και στα άσχημα) δεν το έχω πει επίσης!Σε τι θα ωφελούσε ούτως ή άλλως? Η οικογένειά μου και οι δικοί μου άνθρωποι (αυτούς που θεωρώ εγώ ως πολύ δικούς μου) είναι υπέραρκετοί και η αγάπη τους μου αρκεί!
giannis έγραψε:Αν και τα είπαμε ήδη για το άλλο θέμα, καλωσήλθες και επισήμως από εδώ...Ευχαριστώ, Γιάννη! Να είσαι καλά, να είμαστε όλοι όσο καλύτερα γίνεται.
