iris έγραψε:Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα.Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!εχεις καταδικασει και εσενα και τον ανθρωπο σου μια ωρα αρχιτερα...κριμα
Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας.Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.
Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια .
Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο
