Ευχαριστώ Γιάννη
Λοιπόν, ας αναλύσω λιγάκι τι έγινε.
Μπήκα 28/4 στο χειρουργείο για επιμήκη γαστρεκτομή. Το χειρουργείο αυτό, είναι για απώλεια βάρους, το οποίο προσωπικά με ταλαιπωρεί καιρό τώρα και το πήρα απόφαση, λόγω και της σκπ.
Ίσως να ήταν η μοναδική σωστή συμβουλή του νευρολόγου μου χαχαχα.
Το χειρουργείο λοιπόν, στέφθηκε με επιτυχία, το στομάχι αφαιρέθηκε με λαπαροσκόπηση και όλα καλά.
Λίγο μετά όμως, παρουσίασα εσωτερική αιμορραγία και οδηγήθηκα για 2η φορά στο χειρουργείο για αποκατάσταση του προβλήματος.
Η 2η επέμβαση κράτησε 7 ώρες, γιατί δεν ήταν ορατή η εστία της αιμορραγίας.
Τελικά ο χειρουργός αναγκάστηκε να μου κάνει μία τομή 20cm και η αιμορραγία αποκαταστάθηκε.
Βγήκα από το χειρουργείο με συνολικά 10 ώρες αναισθησίας και βέβαια τεράστιο πόνο λόγω της μεγάλης τομής.
Είχα 3 παροχετεύσεις από τις πληγές, λεβάιν στη μύτη (σωλήνα που κατεβαίνει μέσα στο στομάχι που παροχετεύει τα περιεχόμενά του), καθετήρα για τα ούρα, 2 φλεβοκαθετήρες για ορό, αντιβιώσεις κλπ.
Όπως καταλαβαίνετε, ούτε οι ρέγγες δε δεχόντουσαν να με κλάψουν.
Κάθε μέρα επί 5 μέρες, μου χορηγούσαν πεθιδίνες για τον πόνο, οι οποίες βέβαια διαρκούν 2-3 ώρες, μετά ο πόνος επανέρχεται και δε γίνεται να παίρνεις συνέχεια πεθιδίνη, καθώς είναι ισχυρό φάρμακο και υπάρχει ο κίνδυνος εθισμού.
Έπρεπε τη 2η μέρα κιόλας, να περπατήσω, καθώς η βάδιση, βοηθάει στο να λειτουργήσουν τα έντερα και να αρχίσουν να φεύγουν και τα αέρια της λαπαροσκόπησης κλπ.
Ο νευρολόγος που ήρθε λοιπόν άρχισε ένα τροπάριο του στυλ:
Έλαβες μεγάλη αναισθησία, έχεις τεράστιους πόνους, έχεις αδύναμο οργανισμό και σίγουρα θα πάθεις καινούρια ώση. Δυστυχώς Πάρη, οκ το χειρουργείο έγινε, θα πρέπει να το υποστείς αυτό το θέμα με τη ώση, γιατί δε μπορούν οι χειρουργοί κάθε μέρα να σε ντοπάρουν με τόσα αναλγητικά.
Απήντησα: Καταλαβαίνω τι λέτε γιατρέ, αλλά όσο δίκιο έχετε για τις ιντερφερόνες, τα αυτοάνοσα μοντέλα κλπ, τόσο μάλλον θα έχετε και γι'αυτά που μου είπατε.
Είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι θα υποστώ όλο το ζήτημα και δε θα πάθω τίποτα παραπάνω.
Αν διαφωνείτε, κάντε μου μία ανάλυση για Τ και Β λεμφοκύτταρα να δούμε πού ακριβώς βρίσκεται το αυτοάνοσό μου.
Τσαντίστηκε και έφυγε.
Μέχρι που πήρα εξιτήριο, μου την ψιλοέλεγαν οι χειρουργοί ότι πρέπει να προσέξουμε πολύ κλπ, αλλά σε κανένα σημείο δε τους έλαβα υπόψην.
Συνεχίστηκαν οι πόνοι, η ταλαιπωρία, μέχρι που τελικά έσπασαν όλες μου οι φλέβες και δε μπορούσαν καν να μου βρουν φλέβα για ορό. Τα χέρια μου είναι κατάμαυρα και μένω και στα Εξάρχεια ο άτιμος χαχαχα.
Είχα πάλι το τροπάριο περί καινούριας ώσης κλπ, αλλά δε τους άκουγα καν.
Μέχρι που με ρωτάγαν αν θέλω να μάθω πότε μπορώ να ξανακάνω ιντερφερόνες (αφού φαίνονται στο βιβλιάριο υγείας μου). Η απάντησή μου ήταν: Δεν με απασχολεί καθόλου το ζήτημα. Με απασχολεί το χειρουργείο που έκανα και τίποτα άλλο.
Προχτές λοιπόν, πήρα εξιτήριο.
Είμαι σπίτι εδώ και 2 μέρες, ο πόνος υποχώρησε μεν, αλλά είναι ακόμα μεγάλος.
Οι φλέβες μου δεν επανήλθαν πληρως και είμαι ακόμα με πυρετό, περίπου στο 38, όσο ήμουν όλες αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο (από 37,5 έως και 38,5).
Δεν είναι κανένας μεγάλος πυρετός μεν, αλλά δεν ήταν στα φυσιολογικά όρια επί πολλές συνεχόμενες μέρες.
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν, τον πόνο, τις θρομβωμένες μου φλέβες, τα -15kg (
) δεν έπαθα απολύτως τίποτα. Καμία ώση, καμία υποτροπή, όπως ακριβώς μου συνέβηκε το 2004, σε πολύ παρόμοιο περιστατικό.
Για πείτε μου λοιπόν: Είμαι ο Hulk ή λένε βλακείες?
