Καλησπέρα από μια καινούρια στην παρέα 
Είναι χρόνια τώρα, από το 1993, που έχω γίνει κολλητή με τη ΣΚΠ. Αφού έφτασα μέχρι εδώ, σκέφτομαι να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις, συναισθήματα και καταστάσεις 
Ήταν αρχές Ιουλίου και είχαμε πάει σαββατοκύριακο εκδρομούλα στη θάλασσα. Ο άντρας μου, το μωρό μας (γεννημένος 25/4/92) και φίλοι. Και ξαφνικά, εκεί, κάτω από τον ήλιο, άρχισα να νιώθω τη δεξιά μου μεριά να μουδιάζει 
Σκεφτήκαμε πως έφταιγε ο ήλιος και απλά αποσύρθηκα από την παραλία. Τα μουδιάσματα συνεχίζονταν ακόμα και όταν γυρίσαμε Αθήνα. Κι επειδή επέμεναν, με πήγαν σηκωτή στο νοσοκομείο. Εκεί και μετά από 10 ημέρες επώδυνων και μη εξετάσεων οι γιατροί διέγνωσαν ΣΚΠ. Ευτυχώς με κορτιζόνη τα συμπτώματα υποχώρησαν και βγήκα από το νοσοκομείο μουδιασμένη, αυτή τη φορά συναισθηματικά. Δεν ήξερα, φοβόμουν να αρχίσω να ψάχνω. Η διάγνωση "απομυελινωτική λευκοπάθεια" με κάλυπτε. Ήταν μια ορολογία πίσω από την οποία έκρυβα τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Είχα ένα αγοράκι μωρούλι, μια οικογένεια που μόλις είχε ξεκινήσει και τη λαχτάρα μου για ένα δεύτερο παιδί. Η κατάστασή μου βελτιώθηκε, σε σημείο που δεν είχα μουδιάσματα πια κι ούτε κανένα άλλο σύμπτωμα. Μόνη μου έψαξα, έμαθα, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Είχα μια νευρολόγο που με παρακολουθούσε, έμεινα έγκυος το '95 και τον Ιούλιο του '96 έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι και δεν μου προέκυψε και καμιά παρενέργεια μετά τη γέννα. Είχα ξεχάσει πια ότι νοσούσα. Μέχρι το 1999, εκείνη τη χρονιά αρρώστησε η μητέρα μου από καρκίνο, έπεσε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε και ούτε είχε επαφή με τους γύρω της. Αναγκάστηκα για δυο μήνες να την περιποιούμαι, μέχρι να βρούμε μια γυναίκα, και μόλις βρέθηκε... μετά από λίγες μέρες παθαίνω μια ώση, από την οποία κανεις δεν περίμενε πως θα συνέλθω, ούτε καν η γιατρός μου. Το εκπληκτικό ήταν πως εγώ ούτε μια στιγμή δεν πίστεψα πως θα μείνω ανάπηρη, σε καροτσάκι. Και σηκώθηκα και πάνω που σηκώθηκα, πέθανε η μητέρα μου το 15αύγουστο. Ο πατέρας μου την ακολούθησε μετά από μια εβδομάδα, στις 22 Αυγούστου. Έζησα έναν εφιάλτη, αλλά είχα δυο παιδιά κι έναν άντρα για τους οποίους έπρεπε να παλέψω. Στα επόμενα χρόνια οι ώσεις με επισκέπτονταν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Υστερα από προτροπή της νευρολόγου, άρχισα να επισκέπτομαι συστηματικά ψυχίατρο, για 3 χρόνια. Ξεκίνησα αγωγή με betaferon, το 2003, και συνεχίζω μέχρι σήμερα, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο εδώ και 1,5 με 2 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία έχω δέκατα την ημέρα που κάνω την ένεση! Και απλά ελπίζω να αντέξω μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή, που θα κυκλοφορήσουν τα νέα φάρμακα, που δε θα είναι και ενέσιμα 
Και τα τελευταία τρία χρόνια κάνω φυσικοθεραπείες, οι οποίες με έχουν βοηθήσει απίστευτα.
Ξέρω πως έγραψα ένα κατεβατό και ζητώ συγγνώμη για την πολυλογία
αλλά ήθελα να συστηθώ και να με γνωρίσετε. Υπάρχουν πολλά που δεν έγραψα, αλλά θα είμαι εδώ κι αν θέλετε, θα τα λέμε Αυτά γι' απόψε, καλό βράδυ και καλή ξεκούραση.
Είναι χρόνια τώρα, από το 1993, που έχω γίνει κολλητή με τη ΣΚΠ. Αφού έφτασα μέχρι εδώ, σκέφτομαι να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις, συναισθήματα και καταστάσεις Ήταν αρχές Ιουλίου και είχαμε πάει σαββατοκύριακο εκδρομούλα στη θάλασσα. Ο άντρας μου, το μωρό μας (γεννημένος 25/4/92) και φίλοι. Και ξαφνικά, εκεί, κάτω από τον ήλιο, άρχισα να νιώθω τη δεξιά μου μεριά να μουδιάζει Σκεφτήκαμε πως έφταιγε ο ήλιος και απλά αποσύρθηκα από την παραλία. Τα μουδιάσματα συνεχίζονταν ακόμα και όταν γυρίσαμε Αθήνα. Κι επειδή επέμεναν, με πήγαν σηκωτή στο νοσοκομείο. Εκεί και μετά από 10 ημέρες επώδυνων και μη εξετάσεων οι γιατροί διέγνωσαν ΣΚΠ. Ευτυχώς με κορτιζόνη τα συμπτώματα υποχώρησαν και βγήκα από το νοσοκομείο μουδιασμένη, αυτή τη φορά συναισθηματικά. Δεν ήξερα, φοβόμουν να αρχίσω να ψάχνω. Η διάγνωση "απομυελινωτική λευκοπάθεια" με κάλυπτε. Ήταν μια ορολογία πίσω από την οποία έκρυβα τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Είχα ένα αγοράκι μωρούλι, μια οικογένεια που μόλις είχε ξεκινήσει και τη λαχτάρα μου για ένα δεύτερο παιδί. Η κατάστασή μου βελτιώθηκε, σε σημείο που δεν είχα μουδιάσματα πια κι ούτε κανένα άλλο σύμπτωμα. Μόνη μου έψαξα, έμαθα, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Είχα μια νευρολόγο που με παρακολουθούσε, έμεινα έγκυος το '95 και τον Ιούλιο του '96 έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι και δεν μου προέκυψε και καμιά παρενέργεια μετά τη γέννα. Είχα ξεχάσει πια ότι νοσούσα. Μέχρι το 1999, εκείνη τη χρονιά αρρώστησε η μητέρα μου από καρκίνο, έπεσε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε και ούτε είχε επαφή με τους γύρω της. Αναγκάστηκα για δυο μήνες να την περιποιούμαι, μέχρι να βρούμε μια γυναίκα, και μόλις βρέθηκε... μετά από λίγες μέρες παθαίνω μια ώση, από την οποία κανεις δεν περίμενε πως θα συνέλθω, ούτε καν η γιατρός μου. Το εκπληκτικό ήταν πως εγώ ούτε μια στιγμή δεν πίστεψα πως θα μείνω ανάπηρη, σε καροτσάκι. Και σηκώθηκα και πάνω που σηκώθηκα, πέθανε η μητέρα μου το 15αύγουστο. Ο πατέρας μου την ακολούθησε μετά από μια εβδομάδα, στις 22 Αυγούστου. Έζησα έναν εφιάλτη, αλλά είχα δυο παιδιά κι έναν άντρα για τους οποίους έπρεπε να παλέψω. Στα επόμενα χρόνια οι ώσεις με επισκέπτονταν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Υστερα από προτροπή της νευρολόγου, άρχισα να επισκέπτομαι συστηματικά ψυχίατρο, για 3 χρόνια. Ξεκίνησα αγωγή με betaferon, το 2003, και συνεχίζω μέχρι σήμερα, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο εδώ και 1,5 με 2 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία έχω δέκατα την ημέρα που κάνω την ένεση! Και απλά ελπίζω να αντέξω μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή, που θα κυκλοφορήσουν τα νέα φάρμακα, που δε θα είναι και ενέσιμα Και τα τελευταία τρία χρόνια κάνω φυσικοθεραπείες, οι οποίες με έχουν βοηθήσει απίστευτα.Ξέρω πως έγραψα ένα κατεβατό και ζητώ συγγνώμη για την πολυλογία
αλλά ήθελα να συστηθώ και να με γνωρίσετε. Υπάρχουν πολλά που δεν έγραψα, αλλά θα είμαι εδώ κι αν θέλετε, θα τα λέμε Αυτά γι' απόψε, καλό βράδυ και καλή ξεκούραση.Σ' όποιους αρέσω, για τους άλλους δε θα μπορέσω!!!
καλώς ήρθες στην παρέα μας 
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
