συντροφε γιαννη καλημερα (μου θυμιζεις τα μαθητικοφοιτητικα μου χρονια με αυτη την προσφωνιση 
και σευχαριστω γιαυτο!)
το σκεπτικο μου ηταν πολυ απλο. εκανα το "μερα παρα μερα εξταβια". μεχρι να περασουν οι παρενεργειες της μιας μερας, ερχοταν η...παρα μερα με τα δικα της. δε με πειραζαν τα ριγη, οι πυρετουληδες, τα καρουμπαλακια, οι μελανιες και οι κοκκινιλες. αυτο που με γονατιζε ηταν οι πονοι παντου, σε ολα τα κοκκαλα. εκλαιγε το μωρο τη νυχτα, και δε μπορουσα να σηκωθω να το παρω αγκαλια. δε μπορουσα να σηκωσω κανενα παιδι μου αγκαλια.
ειχα τα βαφτισια του μωρου το μαη.δεν μπορουσα να κουνηθω. αποφασισα 10 μερες περιπου πριν, να τις σταματησω, να ετοιμασω τα βαφτισια, και να ξαναρχισω μετα. οι πονοι σταματησαν, τα ριγη, κλπ κλπ. και μου αρεσε. και σκεφτηκα, αν καθε 3-4 χρονια με ενοχλει η τρισκαταρατη και κατι ξεραινεται για κανα τριμηνο και ολο το υπολοιπο διαστημα εχω μια φυσιολογικοτατη ζωη, ειναι προτιμοτερο απο το να ειμαι μονιμα αρρωστη χωρις πιθανοτητα να γινω καλα αφου δεν θεραπευεται η τρισκαταρατη, ουτε και οι ενεσεις μου υποσχονται πως δε θα με θυμαται.
σημειωτεον, ο γιατρος μου ειπε πως δε συμφωνει. οταν ομως του ειπα να μου βρει εναν τροπο ωστε να σηκωνω τα μωρα μου αγκαλια οταν ξυπναν κλαιγοντας, να μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι, και να μη νιωθω 24 ωρες δαρμενη, ειπε πως δεν μπορει, και πως ετσι το καταλαβαινει. οι 3,5 μηνες της ενεσιμης θεραπειας μουκοψαν τα ποδια. δε θελω αλλο. τωρα ειμαι στα φυσιολογικα μου. υπ΄ευθυνη μου.
αυτα τα ολίγα.
και σευχαριστω γιαυτο!)το σκεπτικο μου ηταν πολυ απλο. εκανα το "μερα παρα μερα εξταβια". μεχρι να περασουν οι παρενεργειες της μιας μερας, ερχοταν η...παρα μερα με τα δικα της. δε με πειραζαν τα ριγη, οι πυρετουληδες, τα καρουμπαλακια, οι μελανιες και οι κοκκινιλες. αυτο που με γονατιζε ηταν οι πονοι παντου, σε ολα τα κοκκαλα. εκλαιγε το μωρο τη νυχτα, και δε μπορουσα να σηκωθω να το παρω αγκαλια. δε μπορουσα να σηκωσω κανενα παιδι μου αγκαλια.
ειχα τα βαφτισια του μωρου το μαη.δεν μπορουσα να κουνηθω. αποφασισα 10 μερες περιπου πριν, να τις σταματησω, να ετοιμασω τα βαφτισια, και να ξαναρχισω μετα. οι πονοι σταματησαν, τα ριγη, κλπ κλπ. και μου αρεσε. και σκεφτηκα, αν καθε 3-4 χρονια με ενοχλει η τρισκαταρατη και κατι ξεραινεται για κανα τριμηνο και ολο το υπολοιπο διαστημα εχω μια φυσιολογικοτατη ζωη, ειναι προτιμοτερο απο το να ειμαι μονιμα αρρωστη χωρις πιθανοτητα να γινω καλα αφου δεν θεραπευεται η τρισκαταρατη, ουτε και οι ενεσεις μου υποσχονται πως δε θα με θυμαται.
σημειωτεον, ο γιατρος μου ειπε πως δε συμφωνει. οταν ομως του ειπα να μου βρει εναν τροπο ωστε να σηκωνω τα μωρα μου αγκαλια οταν ξυπναν κλαιγοντας, να μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι, και να μη νιωθω 24 ωρες δαρμενη, ειπε πως δεν μπορει, και πως ετσι το καταλαβαινει. οι 3,5 μηνες της ενεσιμης θεραπειας μουκοψαν τα ποδια. δε θελω αλλο. τωρα ειμαι στα φυσιολογικα μου. υπ΄ευθυνη μου.
αυτα τα ολίγα.
Όπως είναι τα πράγματα, το σωστό θα ήταν στις 4 η ώρα να μη γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω αλλά να μαρμαρώσουμε. Για πάντα.
