Λένα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

!!!
Πέρασα και πολύ άσχημες περιόδους αλλά και εξαιρετικές περιόδους στη ζωή μου, ήμουνα απίστευτα κινητική και με απίστευτους ρυθμούς διαβίωσης (δουλειά, διασκέδαση, ταξίδια, ελάχιστος ύπνος). ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΥΝΕΧΩΣ!!!Αλλά ακόμα και στις εξαιρετικές περιόδους, το ΑΓΧΟΣ ήταν πάντα παρόν, γιατί έτρεχα να προλάβω να ζήσω μην τυχόν και συμβεί κάτι και χάσουμε την υγεία μας (εγώ και όσοι αγαπούσα) και πιστεύω ότι αυτό αθροίστηκε και μου στοίχισε πολύ ακριβά, γιατί -κατά τη γνώμη μου πάντα- από ένα σημείο και πέρα "το προκάλεσα".
Ετσι, δεν μπορώ να πω ότι μετά τη διάγνωση εξετίμησα αυτά που είχα. Τα εκτιμούσα βαθύτατα ανέκαθεν. Το άγχος μου ήταν μην τα χάσω.
Οσο για την περίοδο από τη διάγνωση και μετά, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι αναγκάστηκα να κάτσω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να αλλάξω προς όφελος μιας ωριμότητας και μιας ψυχικής ισορροπίας (που ακόμα βέβαια την προσπαθώ), αλλά που είμαι πια στο σωστό δρόμο για την προσεγγίσω (με όποια ωφέλη και απώλειες έχει ένα τέτοιο "εγχείρημα").
ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΕΤΟΙΟ ΤΙΜΗΜΑ.
Παρ'όλα αυτά, δυστυχώς ό,τι έγινε έγινε, ας δούμε από δω και πέρα πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο ποιοτική, "χαϊδολογώντας" και λίγο αυτόν τον "έρμο" τον εαυτό μας (τον οποίο σίγουρα όλοι μας -λίγο ως πολύ, με υπαιτιότητα δική μας ή και άλλων- έχουμε κακομεταχειριστεί).