Nick έγραψε:Ρε συ Θόδωρε μήπως η κοπέλα σου όταν σου είπε ποιά θα σε πάρει έτσι όπως είσαι εννοούσε ότι είσαι αξύριστος ή κακοντυμένος ή κάτι τέτοιο? Μήπως έχεις μεγάλη μύτη και δεν μας το λές?
Δηλαδή λίγοι είναι αυτοί οι σούπερ αθλητικοί υπερυγιείς τύποι που τους παντρεύεσαι και μετά από ένα δύο χρονάκια κάτι παθαίνουν και "χαλάνε"? Η ΠΣ είναι μόνο? Το νούμερο ένα που προκαλεί αναπηρίες είναι το εγκεφαλικό επεισόδιο θα έλεγα, πόσες όμως μέλουσες νύφες στέλνουν τους γαμπρούς για τις ανάλογες εξετάσεις για πίεση, καρδιά, ζάχαρο κλπ πριν τους παντρευτούν?
Αυτά είναι σαχλαμάρες.
Η πλήρης αποδοχή που λές δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει. Κανένας δεν μπορεί να αποδεχθεί πλήρως την αρρώστια. Οποιαδήποτε σύντροφος σου πει πως είναι το ίδιο γι'αυτήν αν είσαι άρρωστος ή όχι, σου λέει ψέματα και μάλλον είναι επιπόλαιη και θα την κάνει με την πρώτη δυσκολία.
Για παράδειγμα εγώ. Τις Κυριακές συνήθως τα μεσημέρια μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαμε βγει οικογενειακώς για βόλτα, εκδρομή κλπ., κάτι όμως που δυστυχώς δεν κάνουμε. Μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως ο γιός μου δεν πάει να παίξει στην παιδική χαρά με τον πατέρα του όπως τα άλλα παιδάκια. Ή όταν βλέπω τον άντρα μου να δυσκολεύεται να περπατήσει με τον μικρό αγκαλιά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μετάνιωσα που τον παντρεύτηκα, ούτε ότι πιστεύω πως δεν κάνει για πατέρας.
Όταν έρθει το βράδυ μπορεί να κάτσει μαζί του στο παιδικό και να παίξουνε, να μιλήσουν, να είναι μαζί.
Η κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της τρόπους και το δικό της "δέσιμο".
Οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι έτοιμος για οικογένεια, είναι έτοιμος και για όποιες δυσκολίες προκύψουν. Γιατί όταν αποφασίζεις να "δεθείς" για μια ζωή με έναν άνθρωπο, πρέπει να έχεις υπόψιν σου ότι είναι πολύ πιθανόν κάποιες φορές, ή κάποια χρόνια, να κάνεις την νοσοκόμα.
Όσο για την κληρονομικότητα, αυτός είναι ο καημός μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι φοβάμαι για τον γιό μου. Φοβάμαι πως αν κάποια μέρα τον ακούσω να μου λέει πως μούδιασε το πόδι του θα κάνω σαν τρελή και θα τρέχω για μαγνητικές.
Προσπαθώ τέλος πάντων να υποτάξω την φοβία μου για να μην τρελαθώ και να μην τρελάνω και το παιδί φυσικά.
Τελική μου σκέψη είναι πως αν κάποια μέρα μάθω ότι ο γιός μου έχει ΠΣ, θα είμαι δυνατή και θα μάθω να ζω και μ'αυτό για χάρη του παιδιού μου, όπως έκαναν και τόσες μάνες μέχρι σήμερα.
Πάντως σε καμμία περίπτωση δεν μετανιώνω που έγινα μάνα από τον συγκεκριμένο πατέρα και οι λόγοι που δεν έκανα δεύτερο παιδί είναι οικονομικοί και όχι υγείας.
Σε συμβουλεύω λοιπόν να παντρευτείς ένα "καλό κορίτσι" και όχι "επιπόλαιο" και να κάνετε όσα παιδιά αντέχει η τσέπη σας.
Η υγεία μπορεί να είναι "πάνω απ'όλα" όπως λένε όλοι, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας.
Συμφωνω απολυτα μαζι σου Εμεις εχουμε 2 παιδια και κάνουμε αυτα που ανεφερες Πιστευω οτι οταν υπαρχει αγαπη και κατανοηση όλα ξεπερνιώνται και με όπλο την δύναμη και υπομονη προχωρας μπροστα Γιατι οταν αγαπας την οικογενεια σου θέλεις να την βλεπεις ευτυχισμενη και με επιμονη και υπομονη προσπαθεις για το καλύτερο
